{Hell is back in town}

_{Het luide gekraak van mijn wekker vulde mijn kamer, met een harde klap sloeg ik het ding van mijn nachtkastje af zodat het met een hard kabaal op de grond kapot viel. Een luide kreun verliet mijn mond. Rustig haalde ik mijn handen enkele keren door mijn witte haren en opende ik mijn ogen. Ik keek mijn kamer rond, zo groot was het hier niet. Ik had een appartement gehuurd, aangezien ik toch nergens anders terecht kon wanneer ik even weg was van school. Spijbelen was het eigenlijk, illegale vakantie nemen. Maar voor mij maakte het niets uit, ik ging vandaag weer terug naar die school om terug weer de lessen te volgen. Ze hadden me vast niet eens gemist daar. Ik besloot om nog even te blijven liggen, ze zouden het vast niet erg vinden. Ik draaide me van mijn nachtkastje af en sloot mijn ogen weer. Mijn slaap werd echter niet goedgekeurd, want een hard en luid gebonk werd hoorbaar. Ik opende mijn ogen weer en slaakte een geërgerde zucht. Waarom moest men altijd zo vroeg aan de deur staan? Ik stond op en trok een broek aan, en trok snel een oud t-shirt over mijn bovenlichaam heen. Ik liep naar de deur en opende deze. De deur stond niet op slot, zoals altijd. Ik vond het niet nodig, als iemand me dood wou hebben dan zou diegene toch gewoon binnenkomen ook al stond die deur op slot. En ja, ik had daar ervaring mee. "Wat?" Riep ik geërgerd naar de kinderen voor me. Ik zag dat ze koekjes in hun hand vast hadden, niet weer zo'n scouts hé? Ik rolde met mijn ogen en voordat ze konden spreken begon ik weer te spreken. "Nee." Zei ik bot, waarna ik de deur recht voor hun gezichten dicht smeet. Mij moest je niet storen als ik nog even wou uitslapen. Ach ja, nu stond ik toch al uit mijn bed.. Kon ik me beter alvast klaarmaken om naar school te vertrekken.

Toen ik eindelijk mijn kleding aan had getrokken en mezelf volledig had verzorgd trok in de deur van mijn gehuurde appartement achter me dicht en verliet het zonder ook maar iets af te sluiten of op te ruimen. Wanneer ik de kamer verliet, woonde ik er dus ook niet meer. Dus waarom zou ik betalen? Niet dus. Ik liep de trappen af en grinnikte zachtjes toen in onderaan de deur van het gebouw achter me dicht smeet. Tijd om te vertrekken. Ik was niet ver weg van de school, ik kon er gewoon naar lopen. Want ja, ik was jong, en gedroeg me meestal als een echte man, iemand die al volwassen was. Dat was dan ook wel logisch, aangezien ik niemand kwa familie meer om me heen had. Mijn broers en zussen hebben me geprobeerd te vermoorden, evenals mijn ouders, maar ik was hen voor. Ik had hen allen vermoord, zonder enige spijt. Mijn ogen bekeken het gebied om me heen, die ik al dagen lang heb gezien.

Eindelijk bereikte in de school. Het was een groot gebouw, en had veel plaats in bezit genomen. Ik slaakte een zucht toen ik de ingang in liep. Ja, ik was weer terug. Mijn illegale vakantie was over. Ik grijnsde en bekeek het gebied om me heen. Zou hier iets veranderd zijn toen ik weg was? Ik liep verder naar binnen, mijn ogen de anderen negerend. Ik wist dat zij wisten dat ik al dagen weg was geweest, maar of de leraren het hadden ontdekt wist ik nog niet. Waarom zou ik me daar eigenlijk zorgen over maken? Dat ze me maar van deze school trappen, ik wou hier toch niet zijn.}

Laatst aangepast door Dastan op do okt 11, 2012 3:08 am; in totaal 1 keer bewerkt

_{De roodbruine lokken werden van het bord geveegd, zodat er worstjes, ei, brood en cornflakes op kon staan. Het lange, mooie meisje zat nog half slapend aan de grote tafels in de Great Hall. Het was een vroege morgen en de vorige avond was ze pas laat gaan slapen. Dat kwam door Astronomie. Het was haar lievelingsvak; sterrenkaarten tekenen, leren over meteoren en over mogelijk leven buiten de aarde, het klonk zo fantastisch en het had niks te maken met hier. Ze vond de vechttechnieken ook leuk. Haar zwaard, dat ze zelf gemaakt had samen met haar geliefde vader, die smid was, was perfect voor snelle, sterke aanvallen. Ze was ontzettend snel, en had daarom haar bijnaam ‘the Lightning Flash’ gekregen. Ze was niet meer onbekend. In haar eerste jaar bleek het al dat ze een goede vechter was en ze had zich alleen maar verbeterd de verdere jaren. Ze kon makkelijk haar vakken onderhouden en haalde overal goede cijfers voor. Toch was ze niet het brave engeltje. Ze hield wel van een lolletje in de school zoals een les spijbelen of iets slopen. De kick die er dan door je heen ging... Fantastisch! Een beetje dood at ze haar cornflakes, waar ze per ongelijk vla bij gedaan had toen ze plots geluiden op de gang hoorde. Ze keek op, stak een hap cornflakes met vla in haar mond en probeerde door de grote kier van de deuren te kijken, maar ze kon niet zien wie er aangekomen was.

Asuna Strauss, dat was haar naam. Ze was veertien jaar oud, en zat in de vijfde van de Sportklas. Ze had één outfit waar ze meerdere setjes van had. Deze outfit bevatte een kort, rood rokje dat fleurig meezwierde als ze liep. Ze had hoge, witte sokken die tot over haar knieën kwamen en met een rode rand eindigde. Haar voeten verdwenen in elegante, kleine witte schoentjes. Boven haar rokje droeg Asuna een witte top zonder mouwen. Ze had witte handschoentjes die haar hele onderarm en een deel van haar bovenarm bedekte aan, en alleen over de bovenkant van haar handen liep en om haar middelvinger vast zat. Aan haar handschoenen zaten rode banden vast die de handschoenen en de top aan elkaar bevestigde. Aan de achterkant van haar top hing een flap, die tot iets onder haar knieën hing. Haar borst was beschermd met een licht, wit stuk harnas. Ze had een riem om waar haar lange, lichte zwaard aan hing. Het ding was lang, en had een lichtgroen handvat. Het ding dat het handvat van het scherpe blad scheidde was rond en bezet met twee grote blauwe gladde steentjes. Ze had lange, roodbruine haren die tot haar heupen hingen en eindigde in een soort punt. Aan de bovenkant zaten aan elke kant van haar hoofd twee dikke, korte vlechtjes die achter op haar hoofd samenkwamen en in een kort staartje eindigde. Ze had grote, hazelkleurige ogen en een kleine neus. Asuna was slank en lang, en had mooie benen en armen. Ze deed echter weinig aan haar uiterlijk, behalve haar lichaam goed verzorgen en haar haren op tijd wassen en goed kammen.

Met een zucht stond Asuna op. Ze had wel genoeg gegeten en ze was haar wiskundige boeken vergeten op de slaapzalen. Dan kon ze mooi even kijken wie er in de gang stond te treuzelen. Ze pakte haar schoudertas en propte haar leesboek erin, die ze onder het eten afwezig gelezen had. Ze liep met snelle passen en meedansende haren langs de lange tafels en door de grote deuren de gang op. De Great Hall zat tegenover de entrance, en de jongen die net binnengekomen was, was net als Asuna bekend. Hij zat in hetzelfde jaar als zij, en was bekend om zijn slechte reputatie. Er gingen geruchten dat hij zijn hele familie had uitgemoord, maar dat geloofde Asuna niet. Waarom zou hij dat doen? Familie was een van de belangrijkste dingen, naast haar schoolopleiding. Zijn naam was Dastan. Hij had een paar weken zijn gezicht niet laten zien. Asuna had zich vaak afgevraagd waar die jongen dan uithing. Het dorpje vlak bij de school ging uiteindelijk ook vervelen, toch? Ze bleef staan, zuchtte en zette haar tas op de grond. Haar handen vonden haar heupen en ze leunde op haar linkerbeen. Ze klakte met haar tong om de aandacht van de jongen te trekken. Ze zag er misschien een beetje bazig uit zo, met haar handen in haar heupen en haar haren nog een beetje heen en weer wiegend.}_{’En waar heb jij uitgehangen?’}_{vroeg ze met haar hoge, mooie stem.}

_{Ik leunde met mijn schouder tegen de muur en haalde een dolk tevoorschijn. Een voorwerp dat ik als trofee had meegenomen nadat ik mijn vader had vermoord. Het handvat zag er prachtig versierd uit en had een beetje een oude laag erover heen, alsof het bijna antiek was. Er was er maar een van op de wereld, volgens mij. Aan het uiteinde van het handvat zat een glazen gedeelte waar een soort van magisch zand in moest zitten. Men vertelde vele verhalen over deze dolk, dat hij 'the sand of time' was en dat hij de tijd terug kon keren. Ik had het wel vaker geprobeerd, precies hoe zij zeiden dat het moest gaan, maar het was me nooit gelukt. Het was gewoon een dolk, een perfect wapen om mee te vechten. Natuurlijk niet mijn echte zwaard, maar wel iets waar ik trots op mocht zijn. Toen op voetstappen hoorde deed ik mijn dolk terug en keek op naar het meisje dat een of ander geluid maakte met haar tong. Ik trok een wenkbrauw op en keek haar sarcastisch aan. Wie dacht zij wel dat ze was? Een of andere leraar? Ik grinnikte zachtjes en richtte mijn aandacht weg van haar en bekeek de plek waar ik nu stond. Het was gewoon nog steeds precies hetzelfde, er waren dus niet veel slechteriken hier. Want als het aan mij lag, dan had ik deze ingang al verwoest of beklad. ’En waar heb jij uitgehangen?’ Vroeg het meisje, ik grinnikte zachtjes en liep op haar af, mijn blik op haar gericht. "En wat maakt jou dat wat uit?" Vroeg ik, mijn blik vol arrogantie. Ik ging dicht bij haar staan, zodat ze waarschijnlijk een naar en geïmiteerd gevoel zou krijgen. Als ze slim was dan zou ze niet brutaal zijn, want ik kon behoorlijk gemeen zijn.

"Nou?" Vroeg ik, mijn blik recht en strak op haar gericht. Ik greep haar beide handen vast en trok haar ruw tegen me aan zodat de ruimte tussen ons verminderde. "Nou?!" Siste ik. "Nu ben je niet meer zo stoer, hé?" Sprak ik lachend uit. Ze zou vast een of andere betweter zijn, denkend dat ze alles kon maken. Ik kon haar in één uithaal vermoorden als ik wou. Dat had ik bij mijn eigen familie gedaan toen zij mij mijn leven af wouden pakken. Ik kon iedereen klein krijgen, iedereen!}

_{De jongen grinnikte zachtjes en Asuna kon de omslaande sfeer proeven. Haar ogen schoten kort door de hal, maar ze waren alleen. Alle leerlingen en docenten zaten nog in de Great Hall.. Dastan liep op haar af. ‘En wat maakt jou dat was uit?’ vroeg hij. Zijn paarse ogen keken arrogant in de hazelkleurige van haarzelf. Hij ging dichterbij staan, te dicht bij als het aan Asuna lag. Plotseling greep hij haar beide handen vast en trok hij haar tegen zich aan. Asuna maakte een zacht geluidje toen ze tegen zijn harde borst aankwam. ‘Nou!?’ siste hij venijnig. ‘Nu ben je niet meer zo stoer, hè?’ Hij lachte. Asuna wist dat ze niet met deze jongen moest spotten. Ze had het vlijmscherpe mes zien flikkeren in een straaltje vroeg zonlicht. Zo vastgeklemd tussen zijn sterke handen tegen zijn grote lichaam aan, kon Asuna niet bij haar eigen zwaard. Alle stemmetjes in haar hoofd gilde hetzelfde. Weg hier! Zorg dat je los komt! Asuna’s ogen sloten zich even kort, en toen ze ze weer opende, glinsterde er venijnige lichtjes die danste en heen en weer sprongen in haar ogen. Ze kuchte zachtjes in zijn gezicht en haalde hem onderuit door haar voet achter de zijne te haken en hem van de grond te rukken. Hij trok Asuna mee, maar door zijn handen in een onnatuurlijke positie te draaien in hun val wist ze los te komen. Lenig maakte ze een snelle koprol en sprong ze overeind. Haar hand zweefde boven het handvat, klaar om zich te verdedigen.}_{’Ik weet echt wel wie je bent,’}_{zei ze zachtjes. Haar ogen stonden geconcentreerd en al haar spieren waren gespannen. Er verscheen een glimlachje rond haar lippen.}_{‘Prince of Persia, nou hier op school sta je heel anders bekend!’}_{Ze kuchte op nieuw. Asuna zwaaide met haar hoofd om haar lange haren weer in model te laten vallen. Zij was echt wel een vechtertje. Ze was slim en deed er ook wat voor, maar had niks tegen regels overtreden. Als deze jongen wou vechten, kon hij het krijgen.}_{‘Nog een keer. Waar heb jij nou weer uitgehangen?’}_{vroeg Asuna nog een keer. Ze keek hem inschattend aan. Ja, waarschijnlijk zou ze nu in de problemen zitten, maar dat was geen geldige reden voor haar om het bijltje er maar vlug neer te gooien en weg te vluchten. Ze zou al vechtend ten onder gaan!}

_{Het voelde perfect om haar angst aan te voelen, haar te kunnen imiteren door haar enkel strak tegen me aan te drukken. Mijn blik keek haar gevaarlijk aan, een foute beweging en ik zou haar pijn bezorgen. En ja, daar was ik in staat toe. Het meisje kuchte in zijn gezicht waardoor er enkele stukjes speeksel in mijn gezicht belandden. Net op het moment dat ik iets wou uithalen werd ik zelf onderuit gehaald door haar. Ik kwam, lichtelijk verbaasd, met een smak op de grond terecht. Snel en lenig schoot ik weer omhoog, mijn ogen woest naar haar zoekend. Ze zou toch niet weggerend zijn, he? Toen ik haar zag, zag ik dat ze haar hand boven het handvat van haar zwaard hield. "Oh liefje.." Zei ik lichtelijk spottend. "Jij gaat dat zwaard niet pakken," Ik liep vervaarlijkt op haar af, mijn ogen strak op haar gericht. "Je wilt toch geen problemen met mij hebben, right?" Ik stopte met lopen en hield mijn hoofd lichtelijk scheef. Ze had vast het zwaard op mijn rug niet gezien, die ik in één simpele beweging makkelijk tevoorschijn kon halen en toe kon slaan. Waarom het op mijn rug zat? Zo kon ik in een beweging meteen aanvallen, meteen het hoofd bereiken met mijn vlijmscherpe zwaard. ’Ik weet echt wel wie je bent,’ "Oh ja, ben je daar wel heel zeker over, honey?" Lachte ik, terwijl ik nog enkele stappen vooruit zette. Je kon makkelijk zien dat ik veel aan kracht trainingen had gedaan in de jaren dat ik hier zat. ‘Prince of Persia, nou hier op school sta je heel anders bekend!’ Ik schudde met mijn hoofd, en keek haar met een schuine blik aan. "Sweatheart, jij weet niet eens de helft van wie ik ben." Uitdagend kwam ik nog dichterbij, ik wist wel zeker dat ze mij niet zou aanvallen. Of in ieder geval niet in staat zou zijn om mij te overmeesteren. ‘Nog een keer. Waar heb jij nou weer uitgehangen?’ Ik maakte een afwijzend geluidje. "Dat stelt me erg teleur van je, Asuna." Ik schudde met mijn hoofd en kwam nog dichterbij, zo dichtbij dat we weer bij af waren en ik nog geen tien centimeter van haar verwijderd was. Mijn hand greep de hand die boven haar zwaard zat stevig vast, zodat ze het onmogelijk met die hand kon vastpakken. "You won't win the fight." Suste ik haar toe.}