// No sleep.

Onderwerp: // No sleep. vr okt 12, 2012 8:21 am

Het maanlicht scheen op haar roodbruine haar. Haar blote voeten maakte bijna geen geluid op de koude vloer. In haar hand hield ze de rode schede met daarin haar lange, lichte, behendige zwaard waar wonderbaarlijk genoeg alleen maar zij goed mee om kon gaan. Niet slapen betekende nog even trainen, en nog even trainen betekende vermoeid raken, waardoor ze weer beter kon slapen. De reden dat ze niet kon slapen wist ze zelf ook niet, maar elke keer als ze bijna in slaap sukkelde maakte een wilde gedachte haar weer wakker. Ze moest steeds denken hoe haar dunne polsen vastgegrepen werden en ze tegen de stevige borst getrokken werd. Ze had het op dat moment niet beseft, maar als ze eraan terug dacht voelde ze weer de vlaag angst die toen ook door haar heengegaan was. Toen had ze echter gedacht dat het een adrenaline vlaag was en had ze zich durven te verzetten. Als ze hem nu tegen zou komen...

Asuna zuchtte. Niet aan denken, sterker worden en sneller worden en meer uithoudingsvermogen krijgen. Je kan hem wel aan, Asuna! Gewoon blijven trainen, zo vaak je kan. Vandaar dat ze vandaag in haar bruine nachtjapon met een dikke, gele slobbertrui en haar lange haren in een losse staart door de grote, donkere school liep. Lange lokken roodbruin haar vielen langs haar gezicht en over haar borst nu ze haar gebruikelijke twee vlechtjes die samenkwamen en in een staartje eindigde niet droeg in het holst van de nacht. Ze vond het eigenlijk een beetje eng. Vroeger had ze altijd geloofd dat ‘s nachts de vampiers en weerwolven zich vrij bewogen, maar ze konden onmogelijk op het schoolterrein komen, toch? Eigenlijk kon zij het ook niet maken om op het schoolterrein komen, als leerlinge, maar ze zat al vijf jaar op school en elk jaar had ze ontzettend veel rondgezworven op de lege gangen. Het gaf haar een kick, net als nu. De arena was niet ver weg meer. Ze kwam er eigenlijk alleen ‘s nachts, en als toekijker als andere leerlingen gevechten hielden. Zelf had ze in haar vijf mooie jaren nog nooit een gevecht in de arena gedaan, hoewel dat haar wel vaak aangeboden was. Ze hield niet van dit soort gevechtjes, haar krachten meten met andere; dat deed ze niet.

Toen ze bij de arena was, had ze spijt dat ze haar sokken niet aangedaan had. Het gras was net belegd met dauw en haar voeten waren nat en zaten onder de plakkende grassprietjes en zand. Ze was in haar eerste weken al te weten gekomen hoe ze de arena in kon komen. Er was namelijk een kleine kelder onder de muur van de arena die begon bij twee kleine deuren op de grond en eindigde in een wachtkamer binnenin de arena. Met de dunne kling van haar zwaard kon ze het slot openen van de twee kleine kelderdeuren en in de wachtkamer lag een sleutel ‘goed’ verborgen om de grote ronde deuren die je in de ronde arena leidde. Snel en zonder geluid stak ze haar zwaard tussen de kier die altijd al tussen de oude kelderdeuren gezeten had en opende ze het zware slot. Ze gooide de deuren met een iets te harde klap open en liet zich in de dunne opening zakken. Haar blote voeten zochten de stoffige, krakende treden van het drie tredige trapje in het kleine keldertje. Voordat ze de deuren weer sloot, stak ze een klein, lang kaarsje aan dat in een zwaar kommetje stond wat Asuna aan het oortje vasthield. De deuren sloten zich zachtjes, en met het kleine lichtje voor zich uit houdend liep ze bukkend door het kleine keldertje. Ze wist nu wel waar het trappetje dat naar de kelderdeurtjes in de wachtkamer leidde waren, dus eigenlijk had ze het lichtje niet nodig. Het was gewoon fijner... Asuna duwde met haar schouderbladen het tweede paar deurtjes open, die tot haar verbazing niet op slot zaten. Waarschijnlijk was ze de vorige keer vergeten ze te sluiten... Oké, dat kon. In het wachtkamertje was het al wel lichter door de grote, ronde maan die zacht naar binnen scheen. Asuna blies het kaarsje uit, en zette het op de lange, houten tafel die naast de deur stond. Ze voelde met haar hand over het hoge kozijn, maar daar lag de sleutel niet, en ze greep alleen maar stof. Asuna fronste en plots viel een flikkering haar op. De sleutel zat al in het slot, omgedraaid; de deur stond dus al open. Nee, dat had zij niet gedaan. De arena was kort nadat zij voor de laatste keer een nachtelijk bezoekje gebracht had gebruikt voor een gevechtje tussen docent en uitstekende leerling en Asuna wist zeker dat de wachtkamer toen afgesloten was. Voorzichtig opende ze de deur, en een wilde windvlaag waaide door de kier en sloeg de deur met een klap open. Daar stond ze dan, met blote voeten en een korte japon en een slobbertrui aan. Ze was niet alleen.