O my, a HX09!

Onderwerp: O my, a HX09! vr okt 26, 2012 7:19 am

Met voldane glimlach op mijn gezicht deed ik de grand hall deuren open, waardoor ik uit kwam op the entrance. Waar nog een paar leerlingen rond hingen. Ik liep de entrance binnen en klopte even voldaan op mijn buik, ik was nog maar net terug van mijn korte vakantie en had net lekker gegeten. Mijn maag had eerder als een bezetenen gegromd en ik had trouw naar hem geluisterd. Ik had al een paar praatjes gehouden met een paar bekende en was super blij dat ik weer terug was op de academie. Ik schrok op toen ik een vinger op mijn schouder voelde tikken. Ik draaide me snel om. Daar stond Laura, één van mijn vriendinnen. Ik had veel vrienden en kon het met iedereen zo'n beetje wel vinden. "Hee jij sukkel!" zag ik Laura zeggen. Ik had een grote zwarte koptelefoon op die al minstens 30 jaar oud was maar het nog steeds prima deed. Door die koptelefoon kon ik niks horen, ik had natuurlijk ook kei hard muziek op staan. Maar ik had mezelf aangeleerd om lip te lezen en zo kon ik weten wat iemand anders zei. "Als je nu je koptelefoon niet op had, zou je weten dat ik je geroepen had," zei Laura en stootte me met een grijns aan. Ik grinnikte. "Je weet dat ik dat niet kan doen, Laura," zei ik met een grijns. Ik had de koptelefoon van mijn overledenen opa en had hem sinds zijn begrafenis niet meer af gedaan."Ja ja ja," zei Laura en wuifde de woorden weg met haar vrije hand. Met haar andere hand hield ze iets achter haar rug. Laura was niet de slankste en behoorlijk lang, daardoor kon ik niet zien wat het was. Nieuwsgierig probeerde ik achter haar rug te kijken, maar zij draaide zo weg dat ik niks kon doen. Ik keek Laura zogenaamd boos aan. "Wat is het?" vroeg ik als een klein kind. "Doe je ogen dicht," zei Laure. Ik aarzelde even maar deed toen trouw wat ze zei. "En nu je handen naar voren," opnieuw aarzelde ik, maar deed het uiteindelijk toch. Ik voelde een welbekende stof over mijn handen glijden. Mijn ogen schoten open en voordat Laura de welbekende tas weg kon trekken had ik de gitaartas in mijn armen geklemt. "O gitaar het spijt me zo!" zei ik en knuffelde de gitaartas, waar mijn blauw met zwarte gitaar in zat. Laura grinnikte. "He ik zie je nog wel tijdens de lunch, right?" ik knikte kort. "Oké later dan," zei ze en draaide zich toen om. "Bye bye en nog bedankt!" riep ik haar achterna. Een glimlach verscheen op mijn gezicht en toen zwiepte ik de tas over mijn schouder heen en liep richting de trap.

Ik was van plan om mijn gitaar kunsten even bij te werken en wou graag met een leraar oefenen. Ik had gehoord dat , in de tijd ik op vakantie was, een nieuwe leraar erbij was gekomen. Hij gaf muziek en kon goed zingen en veel instrumenten bespelen. Ik liet mijn hand zakken in de zak van mijn jas en haalde de foto van de leraar eruit. Ik had gevraagd aan mr.Dalon of hij een foto kon opzoeken van de leraar. Met wat geluk had hij er één gevonden. De leraar, genaamd mr.Rufus, had zalm kleurig haar en een licht getinte huid. Ik had gehoord dat hij op de eerste etage werkte, maar het was altijd nog een gok. Ik had nog ruim de tijd voordat mijn lessen begonnen en ik kon dus nog wel even langs gaan. Ik stormde wat moeizaam de trap en begroette nog wat bekende gezichten. Het eerste de beste lokaal stapte ik binnen, die was leeg. Ik fronste mijn wenkbrauw en liep naar het volgende lokaal, die was ook leeg, maar mijn oog ving in de hoek een versterker op. Mijn ogen werden groter en begonnen te twinkelen. Ik huppelde richting de versterker. Ik strekte mijn hand er naar uit en raakte de versterker langzaam aan. "O my god.." zei ik zacht. "Een HX09!" zei ik opgewonden. Een HX09 was één van de beste versterkers die er bestonden en ik wou er altijd al mee werken. Gretig, maar voorzichtig, haalde ik mijn gitaar uit mijn tas en deed de stekker in de gitaar. Ik deed de versterker aan en streek de snaren een keer. Een geweldig geluid kwam eruit. Ik begon te glunderen en sloeg een accordeon aan. Mijn grijns werd groter en voordat ik het wist speelde ik het liedjes 'Every breath you take,' Mijn koptelefoon stond niet hard waardoor ik de heldere klanken van mijn gitaar kon horen. Zachtjes, maar hoorbaar begon ik mee te zingen en ging helemaal op in de muziek. Mijn heldere klanken vulde het lokaal en met mijn ogen dicht vergat ik de tijd en de omgeving.

Onderwerp: Re: O my, a HX09! za okt 27, 2012 12:12 am

_{Het was, als je het allemaal zou samenvatten, een rommelige ochtend. Rufus had zich eerst verslapen, vervolgens was hij zijn boeken en papieren vergeten, toen hij eindelijk in de lerarenkamer was had hij zijn warme chocolademelk omgegooid en had hij minstens een kwartier nodig gehad om de witte tafel schoon te krijgen. Daarna, op weg naar de Great Hall, was hij opnieuw zijn boeken vergeten en moest hij terug naar de lerarenkamer. Hij had de eerste twee uur geen les, dus uiteindelijk maakte het niet veel uit, maar een slechte ochtend betekende een slechte dag. Hij had besloten zijn boeken alvast naar zijn lokaal te brengen, en sinds die de eerste twee uur niet meer gebruikt werd kon hij makkelijk even de laatste opstellen doorlezen. Toen hij echter de hoek om kwam, zag hij dat de deur van zijn lokaal op een kier stond. Hij had hem niet afgesloten, maar hij wist heel zeker dat hij hem goed dicht gedaan had. Zelfs de wind kon hem niet opengewaaid hebben. Dus was er iemand in zijn lokaal. Toen Rufus dichterbij het lokaal kwam, een beetje op zijn hoede, hoorde hij verrukte kreetjes. Hij bleef een beetje verbaast staan. Hij hoorde de hoge toon van een gitaar die in een versterker geplugd werd en toen hoorde hij zachte tonen. Iemand zat met zijn nieuwe versterker te klooien. Nou ja, dit meisje (want Rufus wist dat dit een meisje was) had wel talent. Ze begon een liedje te spelen, en gelijk bij de eerste tonen wist Rufus al welk lied dit was. Every breath you take, zo heette het. Ja, hij had dat nummer ooit gespeeld op een bonte avond van zijn middelbare school. Iedereen had gejuicht en geklapt en sinds toen was Rufus zich meer gaan focussen op muziek.

Zacht klonk er een heldere stem. Rufus opende de deur, die zacht kraakte en leunde met zijn boeken in zijn hand tegen de deurpost aan. Het meisje had lange, blonde lokken, grote helderblauwe ogen, een kleine neus en een bleke huid. Ze had een grote, oude koptelefoon op en een mooie, verzorgde gitaar in haar handen. Blijkbaar was ze zo in het nummer opgegaan dat ze hem niet eens opgemerkt had. Een lachje verscheen op Rufus’ gezicht en hij legde zijn spullen op de tafel die tegen de muur stond. Hij kende deze schone dame, haar naam was Tissa. Hij gaf haar op woensdag les, maar aangezien ze tot voor kort verlof van school had en hij laatste woensdag uitgevallen was wegens een vervelende dip had hij haar nog geen les gegeven. Ze zou echter groots worden, zo te horen. Toen Tissa ergens bij het derde couplet was, haalde Rufus diep adem en vergezelde zijn stem die van haar.}

Onderwerp: Re: O my, a HX09! za okt 27, 2012 9:39 am

Toen een ander, heldere stem mijn stem vergezelde, stopte ik even plots. Ik opende mijn ogen en zag daar de mijn van de foto. Mr. Rufus, ik glimlachte en ging verder met spelen. De stem van mr. Rufus was erg helder en had een mooie klank. Ik ging verder zingen en samen vulde we het lokaal met heldere klanken. Ik was al bij het derde couplet en jammer genoeg was dus al snel afgelopen. Ik hielde laatste noot wat langer aan, en maakte me eigen draai er aan. Zelf vond ik dat het leuk klonk, maar ja, dat was mijn eigen mening. Ik sloeg de laatste noot aan op mijn gitaar en zuchtte toen gelukzalig. Ik bekeek mijn gitaar even met goedkeurende ogen, tot dat ik me plots besefte dat mr. Rufus er nog steeds stond. Ik keek met mijn grote blauwe ogen op naar hem en ik voelde hoe mijn wangen warmer werden. Ik legde mijn gitaar terug in de tas en zette de versterker uit. Daarna trok ik de stekker uit de gitaar. Ik had uit ervaring geleerd dat je eerst de versterker moest uit zetten en daarna pas de stekker uit de gitaar moest trekken, anders zou er een harde piep te horen zijn, net zoals wat je soms had met de microfoon. Ik stond weer recht op en liep naar mr. Rufus toe. "U heeft echt een prachtige stem!" complimenteerde ik hem met een glimlach. Mijn koptelefoon stond weer lekker hard, zoals gewoonlijk. "Ehm, het spijt me, is dat uw versterker?" vroeg ik terwijl ik naar de versterker wees. "Het spijt me dat ik hem gebruikte, maar een HX09 wou ik altijd al proberen. Ik heb er veel over gehoord en wist gewoon dat het super zou klinken en met het gezang werd het echt prachtig!" zei ik en mijn ogen glunderde.

Ik hield veel van zingen en vooral met mijn gitaar erbij, dan kon ik er echt helemaal in opgaan, wat mr. Rufus waarschijnlijk wel had gemerkt. Plots besefte ik me weer dat ik mr. Rufus nog wat wou vragen en dat ik daarvoor nu naar boven was gekomen. "Ehm, eigenlijk, meneer, kwam ik om u iets te vragen," begon ik aarzelend. "Nou eigenlijk-" Ik stopte mijn zin toen een spin in mijn zicht verscheen. Mijn ogen werden groter en de spin hing rustig en mijn haar, dat voor mijn ogen hing. Mijn adem stokte in mijn keel en mijn handen gingen langzaam omhoog. Toen kneep ik mijn ogen dicht, begon te gillen en wild in het rond te slaan. Ik had het niet door, maar de spin was kennelijk al lang van mijn haar gevlogen. Toch bleef ik voor de zekerheid nog in de rondte slaan, niet wetend waar ik sloeg en dus vroeg ik er gewoon om dat het verkeerd ging. Ik schrok op van iets dat hard tegen mijn hand aan kwam, het was niet de muur of een ander voorwerp. Nee, het was een persoon, om precies te zijn mr. Rufus. Langzaam en geschrokken draaide ik me naar hem om. Op zijn wang stond een rode afdruk van mijn hand. Ik sloeg mijn hand voor mijn mond. "Sorry," zei ik zacht maar hoorbaar. Waarom was ik ooit zo stom geweest?! Als ik nou rustig was geweest was het nooit gebeurd? Ik keek naar beneden, met een verontschuldigde blik op mijn gezicht.

Onderwerp: Re: O my, a HX09! zo okt 28, 2012 4:04 am

_{Toen hun nummer was afgelopen, kleurde Tissa een beetje rood. Ze zette de versterker uit en trok toen voorzichtig en liefdevol de gitaar los. Ze deed het allemaal precies goed... Ze wipte overeind en liep naar Rufus toe, die omlaag moest kijken. ’U heeft echt een prachtige stem!’ zei Tissa en ze schonk hem een stralende glimlach. Rufus grijnsde terug. ‘Ehm, het spijt me, is dat uw versterker?’ vroeg Tissa en ze wees kort naar de versterker. Toen Rufus wou antwoorden, ging Tissa alweer vrolijk verder. ‘Het spijt me dat ik hem gebruikte, maar een HX09 wou ik altijd al proberen. Ik heb er veel gehoord en wist gewoon dat het super zou klinken en met dat gezang werd het echt prachtig!’ zei Tissa gelukzalig en ze glunderde. Rufus’ grijns werd breder. ‘Ehm, eigenlijk, meneer, kwam ik om u iets te vragen,’ zei Tissa, toen ze besefte dat ze hier eigenlijk niet was gekomen om te zingen. ‘Nou eigenlijk -’ Ze maakte haar zin niet af en haar ogen werden enorm. Plots zag Rufus waarom. Er hing een dikke, harige spin in haar lokken die voor haar gezicht hingen. Rufus kon de spin gewoon bijna horen giechelen. In tegenstelling tot Rufus, flipte Tissa hem helemaal. Ze kneep haar ogen dicht, begon hoog te gillen en zwaaide met haar handen om haar heen. De spin, die gelijk al verdwenen was toen de ogen gesloten waren, hing veilig op het plafond. Rufus ontweek twee keer een hand die akelig dichtbij kwam, maar toen hij op keek om te zien of die spin nog op het plafond zat zodat hij Tissa kon kalmeren, sloeg een van haar maaiende handen keihard tegen zijn wang. Ze draaide zich om, met geschrokken enorme ogen. Misschien nog iets groter dan die van Rufus, die verbaast en met zijn armen slapjes langs zijn lichaam hangend haar aanstaarde. Ze drukte haar hand voor haar mond en haar ogen bleven wijd staan. ‘Sorry,’ piepte ze. Ze keek weg, ontzettend verontschuldigend.

Rufus schudde zijn hoofd. Jeetje, hij had veel meegemaakt in zijn verleden, maar hij was nog nooit door een leerlinge geslagen. Misschien kwam dat doordat hij nog maar net docent was, maar het ging om het idee. Hij wreef over zijn wang, die klopte en warm aanvoelde, knipperde even, keek toen weer terug naar Tissa en begon te lachen. Hij raakte haar schouder aan om aan te geven dat het goed was. De rode vlek werd minder duidelijk en met een grijns op zijn gezicht zei Rufus: ‘Nou, ik ben door veel geslagen, maar nog nooit door een van mijn leerlingen!’ Hij ging op een van de krukken zitten en rolde een beetje rond door het lokaal. ‘Dat is inderdaad mijn versterker, gloednieuw. Je bent de eerste die hem gebruikt heeft. Ik kwam er vlak na de aankoop achter dat ik geen gitaren heb die ik erop aan kan sluiten, dus ik heb hem een beetje laten staan. Het is goed, ik heb die geruchten ook gehoord en net zoals jij kon ik de aandrang hem te kopen niet weerstaan. Hij is inderdaad heel goed. Wat voor gitaar heb je daar? Hij lijkt me niet bepaald nieuw, maar toch ging die prima samen met de HX09,’ zei hij terwijl hij bijna tegen het drumtoestel aanbotste.}

Onderwerp: Re: O my, a HX09! zo okt 28, 2012 5:00 am

Een lach galmde door het lokaal en voorzichtig gluurde ik naar boven. En tot mijn verbazing zag ik dat mr. Rufus zo zat te lachen. Ik glimlachte wat onzeker terug en wist niet goed hoe ik moest reageren. Mr. Rufus legde een hand op mijn schouder om aan te geven dat het goed was. Ik zuchtte opgelucht, voor het zelfde geld moest ik naar de hoofdmeester, dat zou dan voor de eerste keer zijn voor straf. Ik was niet zo zeer een heilig boontje, tuurlijk kattenkwaad op zijn tijd was leuk, maar je moest weten wanneer het wel en niet kon. ‘Nou, ik ben door veel geslagen, maar nog nooit door een van mijn leerlingen!’ zei mr. Rufus met een grijns. "Nogmaals sorry," zei ik en boog even verontschuldigend mijn hoofd. Daarna volgde ik mr. Rufus die inmiddels op een kruk was gaan zitten en nu door het lokaal heen zoefde, wat er grappig uit zag en er voor zorgde dat ik moest grinniken. ‘Dat is inderdaad mijn versterker, gloednieuw. Je bent de eerste die hem gebruikt heeft. Ik kwam er vlak na de aankoop achter dat ik geen gitaren heb die ik erop aan kan sluiten, dus ik heb hem een beetje laten staan. Het is goed, ik heb die geruchten ook gehoord en net zoals jij kon ik de aandrang hem te kopen niet weerstaan. Hij is inderdaad heel goed. Wat voor gitaar heb je daar? Hij lijkt me niet bepaald nieuw, maar toch ging die prima samen met de HX09,’ Zei mr. Rufus terwijl hij bijna tegen een drumstel aan botste.

Ik grinnikte en liep naar mijn gitaar toe, die nog half in de gitaartas zat. Ik haalde hem eruit en streek de snaren een keer. Het geluid was zacht, waarschijnlijk niet hoorbaar voor mr. Rufus, maar zelf vond ik het een fijn geluid. Ik ging op de venster bank zitten en nam de gitaar op mijn schoot. "Hij is inderdaad niet zo nieuw, ik heb hem al 8 jaar en toen was hij ook al niet de nieuwste," zei ik en grinnikte. "Het is een fender, nog steeds een goed betrouwbaar merk," zei ik terwijl ik zachtaardig opnieuw de snaren streek. Ik maakte bijna weer aanstalte om een liedje te spelen toen ik me plots opnieuw herinnerde dat ik hier was om een gunst te vragen. Ik sprong van de vensterbank af, legde de gitaar in mijn gitaartas en speurde met mijn heldere blauwe ogen het lokaal af op zoek naar mr. Rufus. Toen ik die had gevonden grinnikte ik zachtjes. "Maar waarom ik dus hier kwam," begon ik opnieuw. "Ik wou graag wat bijles van u krijgen zodat ik mijn zang en gitaar kunsten nog wat kan verbeteren," zei ik met vastberaden blik in mijn ogen. Ik wou gewoon zo graag beter worden. Het voelde zo fijn om met muziek te werken, iets wat ik nooit links zou laten liggen.

Onderwerp: Re: O my, a HX09! zo okt 28, 2012 5:45 am

_{Tissa liep door het lokaal, en ging op de vensterbank zitten. Ze leek opgelucht omdat Rufus niet boos geworden. Nou ja, aan een klap was hij wel gewend geraakt. Ze hield haar gitaar vast, en streek over de snaren. Rufus wist wat voor geluid dat maakte, maar kon het vanaf de andere kant van het lokaal niet horen. Hij maakte een scherpe bocht en rolde naar de vensterbank. ‘Hij is inderdaad niet zo nieuw, ik heb hem al acht jaar en toen was hij ook al niet de nieuwste,’ vertelde Tissa. ‘Zozo,’ zei Rufus. Meer dan acht jaar oud, en dan nog steeds zo goed? Ze moest wel heel veel van dat ding houden, of hem echt nooit gebruik hebben. Het eerste was wat logischer. ‘Het is een fender, nog steeds een goed betrouwbaar merk.’ Tissa streek opnieuw liefdevol over de snaren. Fender, ja, Rufus had ook een fender, maar dan een iets nieuwere. Het was inderdaad een goed merk, en hij lag lekker in de hand. Rufus rolde onbewust weer door het lokaal, maar toen hij een hele rij stoelen en tafels onderuit haalde en van de kruk af viel, besloot hij dat hij maar beter op iets vasts kon gaan zitten. Ondertussen had Tissa haar gitaar weer in de gitaartas gedaan. Ze keek vastberaden naar Rufus.

‘Maar waarom ik dus hier kwam,’ begon ze en ze keek hem met twinkelende ogen aan, ’ik wou graag wat bijles van u krijgen, zodat ik mijn zang en gitaar kunsten nog wat kan verbeteren.’ Zo te zien was ze behoorlijk serieus en wou ze echt beter worden. Rufus, die op een van de nog overeind staande tafeltjes was gaan zitten, keek haar inschattend aan. ’Ik denk niet dat ik je nog heel veel kan leren,’ begon hij, en hij schonk haar een stralende glimlach, ‘maar je ademhaling zit nog niet helemaal lekker, dus daar kan ik je mee helpen. Wat je gitaar betreft, ik heb nog wel een stel moeilijke akkoorden die je kan oefenen. Als je je daaruit kunt werken, zou ik niet weten wat ik je nog meer bij kan brengen.’ Hij sloeg zijn armen over elkaar, en grijnsde naar haar. Toen sprong hij op. ’Ik kan je nu de basis geven, ik heb toch nog een heel uur vrij, maar heb jij nu tijd?’ vroeg hij, en hij danste een cirkeltje door zijn lokaal terwijl hij bij zijn bureau neerknielde en de laden, die vol zaten met papieren en mappen, open trok. Hij ging in zijn bureaustoel zitten (die wieltjes had) en begon de papieren door te bladeren, op zoek naar de akkoorden. Als Tissa nu naar haar les moest, kon hij haar in elk geval al de papieren voor haar gitaar meegeven. Deze jonge dame, besefte Rufus, kon nog best wel ver komen, en dan kon hij als overtrotste docent roepen: ‘En ik heb haar geholpen om haar doel te bereiken!’}

Onderwerp: Re: O my, a HX09! zo okt 28, 2012 9:29 am

Nadat mr. Rufus bijna alle tafeltjes en stoelen had omgegooid, met zijn heen en weer geslinger op zijn kruk, besloot hij slim te zijn en op een tafel te gaan zitten die nog overeind stond. Ik grinnikt kort. Daarna keek mr. Rufus me inschattend aan. ’Ik denk niet dat ik je nog heel veel kan leren,’ zei hij en gaf me een stralende glimlach. Ik grinnikte. ‘maar je ademhaling zit nog niet helemaal lekker, dus daar kan ik je mee helpen. Wat je gitaar betreft, ik heb nog wel een stel moeilijke akkoorden die je kan oefenen. Als je je daaruit kunt werken, zou ik niet weten wat ik je nog meer bij kan brengen.’ Ik knikte begrijpend. Ik wist dat mijn ademhaling met zingen nog niet helemaal goed zat, maar wist niet goed hoe ik dat moest oplossen. Maar ik had wel zin om die moeilijke akkoorden te leren, tuurlijk zou het tijd vergen, maar daar kwam ik wel uit. En dan had ik ook eindelijk weer eens iets nieuws geleerd. Mr. Rufus, grijnsde naar me en sloeg zijn armen over elkaar. Ik grijnsde terug en keek toe hoe hij op sprong. ’Ik kan je nu de basis geven, ik heb toch nog een heel uur vrij, maar heb jij nu tijd?’ vroeg mr. Rufus terwijl hij in cirkeltjes danste naar zijn bureau toe. Ik grinnikte kort en keek op de klok de rechts boven de deur hing. Het zou proppen worden, maar met wat geluk had ze drie kwartier de tijd. "Ja, ik heb nog wel even tijd voor een spoed cursus," zei ik en wende me weer tot mr. Rufus. Die inmiddels op een bureau stoel, met wieltjes, was gaan zitten en bladerde in een stapel papieren. Ik gokte dat hij op zoek was naar de akkoorden, maar ik kon het altijd fout hebben.

Ik wiebelde een beetje heen en weer op mijn voeten terwijl mr. Rufus naar de akkoorden zocht. Totdat mijn trouwe gitaar bij mij in het zicht verscheen. Bij het zien van de gitaar en de versterker kreeg opnieuw de drang om te gaan spelen. Ik keek naar mr. Rufus, die leek druk bezig te zijn. Ik trippelde stil naar mijn gitaar en plugde hem in de versterker. Ik zette de versterker voorzichtig aan en hopte op de vensterbank. Ik streek de snaren een keer, opnieuw kwam er een geweldig geluid uit. Mijn glimlach werd groter en ik sloeg een ander akkoord aan. Hm, dat klonk wel leuk. Ik probeerde een ander akkoord er achterna, wat een leuk melodietje gaf. Ik herhaald een paar keer en toen moest ik denken aan mijn eerste liefde. Ik grinnikte kort, terwijl ik door bleef spelen. Ik voegde er nog een akkoorden bij en toen kwamen er woorden in mijn hoofd. "I remember everything, its again in my head," begon ik zachtjes te zingen op de melodie die ik net even snel in elkaar had gefrutseld. Opnieuw kwamen de woorden en ik begon een beetje harder te spelen. "Though I don’t wanna feel it, its still coming instead. When ever you are passing by, my heart is pounding." Ik begon luider te zingen en de akkoorden leken van zelf te komen, net zoals de woorden. Ik sprong van de vensterbank af en ging verder met mijn eigen gemaakte refrein, de akkoorden veranderde op zijn beurt."But then I say stop, stop thinking about him. He doesn’t feel the same. Just walk away. Stop! Stop thinking about him. Remember the pain. He doesn’t feel the same." ik speelde verder en verder en nieuwe woorden kwamen er aan, maar ik stopte plots toen ik besefte wat ik aan het doen was, alweer. Ik keek naar mr. Rufus, verontschuldigend. "Ehm, sorry, het spijt me, ik.. ik moest het vragen," hakkelde ik een beetje en ik voelde mezelf gewoon echt dom dat ik het zomaar deed.

Onderwerp: Re: O my, a HX09! di okt 30, 2012 5:19 am

_{Rufus hoorde de kleine geluidjes die Tissa maakte terwijl ze naar de versterker trippelde wel, maar hij had geen zin haar erop te waarschuwen. Ze ging d’r gang maar, hij vond het prima. ’I remember everything, it’s again in my head,’ begon ze onzeker. Blijkbaar flanste ze snel iets in elkaar, maar het klonk wel goed. ‘Though I don’t want to feel it, it’s still coming instead. Wheb ever you are passing by, my heart is pounding. But then I say stop, stop thinking about him. He doesn’t feel the same. Just walk away. Stop! Stop thinking about him. Remember the pain. He doesn’t feel the same,’ eindigde ze het korte nummer. Rufus keek over de stapel papieren heen en zag haar schrikken. Ze keek verontschuldigend naar Rufus, maar die grijnsde. ‘Ehm, sorry, het spijt me, ik... ik moest het vragen,’ hakkelde ze, en blijkbaar voelde ze zichzelf niet zo snugger. Rufus staakte zijn poging om de akkoorden te vinden en sprong overeind. ‘Nouja, aangezien ik bezig was zouden we nooit verder komen! Het klonk goed, zeker net snel in elkaar geflanst?’ vroeg hij en hij liep een rondje door het lokaal. Daarna ging hij tegenover haar staan, en hield zijn handen op zijn rug. ‘Oké,’ zei hij. Hij had er best zin in, bijles geven. Dat had hij nog nooit gedaan, nou ja, soort van nog nooit. Je kon wat hij gedaan had nou niet echt les noemen, meer voordoen en dan iemand naaien en hem of haar in het diepe gooien. Maar ja, daar ging het nu niet om.

‘Ken je het nummer Mad World van Gray Jules? Het is een beetje depressief, maar een heerlijk nummer om te leren. Ik zal het eens voordoen,’ zei hij toen. Hij klapte zijn handen in elkaar en haalde even diep adem. Hij begon te zingen. Zijn stem was plots helemaal veranderd terwijl hij de tekst nazong. Zijn stem vulde het lokaal, en hij had helemaal geen instrumenten nodig om het indrukwekkend te laten klinken. ’When people run in circles its a very, very mad world, mad world, enlarging your world. Mad world...’ eindigde hij het lied. Zijn gezicht, dat geconcentreerd had gestaan, kwam weer los en hij grijnsde vrolijk naar Tissa. ‘Goed, ik heb het nogal overdreven gedaan, maar ik wil dat je me na zingt. Des noods schrijf ik even vlug de lyrics op. Ik wil nu dat jij op de momenten pakt waarop ik een pauze hield en daar een goede teug adem haalt. Maar, je moet het wel normaal zingen, en je zult zelf moeten uitpluizen hoe dat nou helemaal werkt. Je kan jezelf begeleiden met je gitaar, maar ik weet de akkoorden van het nummer niet helemaal, en er komt ook geen gitaar in voor, alleen een piano,’ zei hij. Hij ging op de tafel zitten waar hij zonet ook op zat, en maakte met een handgebaar duidelijk dat Tissa haar gang kon gaan.}

Onderwerp: Re: O my, a HX09! di okt 30, 2012 7:55 am

Ik keek verontschuldigend naar mr. Rufus die sprong op. Ik was wat verbaas, maar liet dat al snel weg glijden van mijn gezicht. Ik liep naar de versterker toe, terwijl ik over mijn schouder keek naar mr. Rufus die wat vroeg. ‘Nouja, aangezien ik bezig was zouden we nooit verder komen! Het klonk goed, zeker net snel in elkaar geflanst?’ vroeg hij. Ik bleef staan en knikte. Mr. Rufus liep een rondje door het lokaal en ging daarna voor me staan. "Het stelde niks voor, gewoon een paar gedachtes die in me opkwamen, en toen poef!" ik maakte 'poef' gebaar op het woord poef en grinnikte zachtjes erna. ‘Oké,’ zei Mr. Rufus en ik keek op naar hem, terwijl ik nog steeds met mijn gitaar in mijn handen stond. ‘Ken je het nummer Mad World van Gray Jules? Het is een beetje depressief, maar een heerlijk nummer om te leren. Ik zal het eens voordoen,’ zei mr. Rufus. Zelf kende ik het nummer niet, wat ik erg knap vond, aangezien ik behoorlijk veel nummers kende. Hij klapte zijn handen in elkaar, nam een teug lucht en zong de tekst voor. Zijn stem was veranderd, maar nog steeds buitengewoon mooi. Mijn ogen glommen van bewondering, zo'n stem wou ik ook wel hebben. Ik probeerde me terug te trekken, want nu moest ik goed letten op zijn ademhaling en moest ik hem niet gaan lopen te bewonderen. Straks werd ik nog verliefd op een leraar! Ik schoof de gedachte snel weg en luisterde naar de laatste regels die mr. Rufus zong; ’When people run in circles its a very, very mad world, mad world, enlarging your world. Mad world...’ Zijn gezicht, de eerst serieus stond, werd nu weer wat ontspanner en hij grijnsde naar mij. Ik grinnikte terug en vervloekte mezelf dat ik alleen maar de laatste regels had opgelet op zijn ademhaling, dat ging weer lekker. ‘Goed, ik heb het nogal overdreven gedaan, maar ik wil dat je me na zingt. Des noods schrijf ik even vlug de lyrics op. Ik wil nu dat jij op de momenten pakt waarop ik een pauze hield en daar een goede teug adem haalt. Maar, je moet het wel normaal zingen, en je zult zelf moeten uitpluizen hoe dat nou helemaal werkt. Je kan jezelf begeleiden met je gitaar, maar ik weet de akkoorden van het nummer niet helemaal, en er komt ook geen gitaar in voor, alleen een piano,’ zei hij en ging hij weer op de tafel zitten, waarna hij met een handgebaar liet zien dat ik mijn gang kon gaan. Ik lachte wat onzeker. "Nou weetje.. Ik uh.." begon ik aarzelend. "Ik ken het liedje nog niet dus zou eigenlijk liever even de lyrics krijgen zodat ik het liedje straks zelf kan studeren, dan zou het toch makkelijker zijn om het me te leren, toch?" gebruikt ik als smoesje, ook al was er wel iets van waar. Ik draaide me om en deed de versterker uit, vervolgens plugde ik de stekker eruit en deed mijn gitaar voorzichtig in de tas, die ik vervolgens dicht ritste. Ik stond weer op en liep naar mr. Rufus tafel toe, waar hij op stond. "Kunt u mij de lyrics geven, of wilt u dat ik ze zelf op zoek, dat kan ik natuurlijk ook doen," bood ik aan met een glimlach. Het kon best zijn dat mr. Rufus net wat had gezegd, maar dat had ik dan niet gehoord aangezien ik de zwarte koptelefoon nog steeds op mijn oren had. Dat was misschien een nadeel aan de koptelefoon, maar ik zal hem nooit af doen, nooit!

-Flut..again U.U

Onderwerp: Re: O my, a HX09! do nov 01, 2012 7:57 am

_{‘Nou, weetje, ik.. Uh..’ begon Tissa een beetje onzeker. ’Ik ken het liedje nog niet, dus zou eigenlijk liever even de lyrics krijgen, zodat ik het liedje straks zelf kan bestuderen, dan zou het toch makkelijker zijn om het me te leren, toch?’ Ze struikelde een beetje over haar woorden, en instinctief wist Rufus dat ze een smoes bedacht om onder haar gebrek aan concentratie uit te komen. Ze plugde haar gitaar los, legde hem uiterst liefdevol in haar hoes en ritste die dicht. Daarna liep ze naar hem toe, en bleef ze een paar meter voor hem staan. ‘Kunt u mij de lyrics geven, of wilt u dat ik ze zelf opzoek, dat kan ik natuurlijk ook doen,’ stelde ze voor, en Tissa schonk haar docent een glimlach. Voordat Rufus antwoordde viel het haar op dat ze die koptelefoon nog helemaal niet afgedaan had. Of ze kon er alles doorheen horen en speelde geen muziek, of ze was wel heel goed in liplezen. Misschien had ze hem wel helemaal niet gehoord. Nee, waarschijnlijk wel, hij had haar zien kijken toen hij zong, zo’n blik als zij had kon zelfs de beste acteur niet nadoen. Ze had eigenlik verbaast gekeken, bewonderd over hoe een stem zo kon veranderen, zich zo aan kon passen. Hij vatte het op als een compliment dat ze eigenlijk niet op de ademhaling gelet had, maar alleen maar oog (eigenlijk, als je heel letterlijk was, alleen maar oor) had gehad voor zijn zuivere stem. Rufus grijnsde weer breed. Hij liep om zijn bureau heen, zocht een leeg stuk papier en een pen en keek even op. ‘Tuurlijk, één lyrics komt eraan. Ik denk dat ik zo moet gaan, ik moet lessen voorbereiden. Bestudeer de tekst thuis en de volgende keer wil ik dat je hem zingt. Je kan het nummer natuurlijk ook nog eens opzoeken en het opnieuw beluisteren, misschien lukt het dan wel om je te focussen op de dingen waar je je vooral op moet focussen,’ zei hij. Zijn zin eindigde een beetje plagerig, en in een standaard reactie knipoogde hij. Daarna boog hij zich over het papier en begon de lyrics te schrijven. Soms hief hij zijn hoofd even om zacht de tekst in zijn hoofd te herhalen als hij het niet zeker meer wist, maar schreef dan vervolgens weer verder, met een krassende pen.

Toen hij klaar was, schreef hij in krullerige letters onder de lyrics, die in leesbare, maar toch kriebelige letters geschreven was, ‘Mad world’. ‘Alstublieft,’ zei hij, en hij maakte een zwierig handgebaar om het blad aan zijn studente te geven. Daarna stond hij op. De stoel rolde naar achter, en stootte tegen de muur aan. ‘Wanneer heb jij tijd voor de volgende les?’ vroeg hij. Hij glimlachte. Rufus had wel genoeg tijd, behalve op woensdag en maandag. Maandag was hij te lui, en woensdag had hij een lange dag. Hij kon op de andere dagen wel tijd maken, hoewel hij, als ze de volgende les op dinsdag of donderdag zouden prikken, moest gaan priegelen met zijn nakijkwerk en het voorbereiden van lessen. Maar goed, alles dat hem kon afleiden van die vervelende werkjes was de moeite waard.}

Onderwerp: Re: O my, a HX09! do nov 01, 2012 9:44 am

Een grote grijns verscheen op Mr. Rufus gezicht. Het was voor mij een onbekende reden, maar ik wist niet zeker of ik het wel wou weten. Misschien had hij door dat ik een smoesje verzon, dan was dat niet zo mooi. Ik wist zo ie zo dat ik niet goed kon liegen, oké dat smoesje van net was eigenlijk niet echt een leugen, maar toch. Nou ja, ik loog niet veel. Want ja, ik was wel een sweet heart. Een flits van verdriet schoot door mijn ogen, van het denken aan die bijnaam. Maar ik schoof dat zo snel mogelijk weg en concentreerde me op Mr. Rufus, die was naar zijn bureau gelopen, had een pen en papier gepakt en keek me nu aan. ‘Tuurlijk, één lyrics komt eraan. Ik denk dat ik zo moet gaan, ik moet lessen voorbereiden. Bestudeer de tekst thuis en de volgende keer wil ik dat je hem zingt. Je kan het nummer natuurlijk ook nog eens opzoeken en het opnieuw beluisteren, misschien lukt het dan wel om je te focussen op de dingen waar je je vooral op moet focussen,’ zei hij en het laatste zei hij wat plagerig, vervolgens knipoogde hij. Ik schrok me kapot en vervloekte mezelf ervan dat hij het door had. Mijn wangen kleurde roder en via mijn ooghoek keek ik toe hoe Mr. Rufus wat krabbelde op het papier. Waarschijnlijk de lyrics, want ja, daar vroeg ik na. Soms hief hij zijn hoofd even om de tekst zachtjes te herhalen om vervolgens weer verder te schrijven. De pen kraste op het papier. Ik keek een beetje verveeld om me heen en bestudeerde het lokaal. Ik liep een klein rondje door het lokaal en liep nieuwsgierig naar het drumstel toe. Ik voelde meteen de drang om te gaan spelen, maar wist uit ervaring dat ik het niet moest doen. Niet dat ik slecht was, nee in tegenstelling. Ik trok me weg uit die gedachtes, niet aan denken. Ik liet de mist terug komen voor die gedachtes zodat ik er niet maar aan kon denken. Het ging zo lang goed, het mocht nu niet meer terug komen. Ik deed alsof er niks aan de hand was en draaide een paar rondjes, waardoor mijn humeur al weer stukker beter werd. En toen ik uiteindelijk opnieuw uit kwam bij het bureau van Mr. Rufus was mijn goeie humeur al weer helemaal terug.

‘Alstublieft,’ zei Mr. Rufus en gaf met een zwierig gebaar de tekst aan mij. Ik pakte die vervolgens aan en bekeek de tekst een keer vlug. Boven de tekst was in zwierige letters geschreven : 'Mad World'. Ik knikte kort, als goedkeuring, of hoe je het ook wou bekijken. Ik schrok even op van de bureau stoel die tegen de muur aan botste en keek toen weer Mr. Rufus aan. ‘Wanneer heb jij tijd voor de volgende les?’ zei hij en schonk me een glimlach toe. Ik keek even vluchtig op de klok. Wow, de tijd was al bijna over! Ik huppelde naar mijn gitaartas toe en haalde uit het voor vakje mijn agenda. Ik keek er vluchtig in. Ik had het behoorlijk druk volgende week maar op donderdag zou het eventueel wel kunnen. Ik zou dan wel wat dingen hier en daar moeten in korten, maar dit ging voor. Ik huppelde weer terug, met mijn agenda in mijn hand, en legde die neer op het bureau van Mr. Rufus. "Ik kan volgende week donderdag wel," stelde ik voor met een glimlach. Ik zou nog niet over de tijd beginnen, want dat mocht hij beslissen. Mijn agenda stond best vol met afspraken, maar het móest gewoon lukken. Desnoods ging ik niet naar het schoolfeest. Ik haalde onzichtbaar mijn schouders op. Je kan niet alles krijgen, toch?

Onderwerp: Re: O my, a HX09! za nov 03, 2012 5:47 am

Terwijl Rufus druk bezig was met de lyrics op het papier zetten, liep Tissa een rondje. Haar tikkende voetstappen stoorde Rufus niet, maar toen ze even stopte keek hij kort op. Hij keek echter nog een keer op, omdat hij zag dat Tissa’s houding plots veranderd was. Haar schouders hingen en haar hoofd was wat gebogen. Plots straalde ze een gebroken indruk uit. Rufus kon dat zien, hij wist bij elk klein trekje wat er gevoeld werd. Natuurlijk wist hij niet wat Tissa verdrietig maakte, hij wist alleen dat ze verdrietig was. Toen ze een rondje draaide, keek Rufus weer naar het papier en begon verder te schrijven. Tissa liep terug op het moment dat Rufus klaar was. Hij gaf haar het papier en keek haar een beetje onderzoekend aan. Haar goeie humeur leek weer helemaal terug te zijn, en Rufus kon nergens zien dat het een masker was. Ze zou de komende uren nog zo rondlopen. ’Ik kan volgende week donderdag wel,’ zei ze. Rufus schrok op. Ohja, hij had wat gevraagd. ’Eh,’ begon hij een beetje uit het veld geslagen. Hij was iets te veel in zijn gedachten verzonken, dat gebeurde altijd als hij iets zag waar hij bezorgd of verbaast om was. ‘Donderdag is goed, vertel me in de tweede pauze op.. donderdag-’ Hij schreef met kriebelige lettertjes in zijn agenda, die hij vlug tevoorschijn getoverd had ’- en dan moet je me maar vertellen of je uitval hebt en wanneer jij tijd hebt,’ zei hij. Hij klapte de agenda dicht en grijnsde naar Tissa.

‘Tot donderdag, dan! Ik denk dat ik op moet schieten, ik moet ook nog even langs de lerarenkamer,’ mompelde Rufus half tegen zichzelf, half tegen Tissa. Hij fronste even, haalde zijn schouders toen op en gooide de band van zijn schoudertas over zijn rechterschouder. Hij liep naar de deur, hield hem met een beleefde glimlach voor haar open, en sloot hem toen af. Ze moesten een klein stukje dezelfde gang op, maar toen ze uiteindelijk gescheiden werden op een van de vele gangen, liep Rufus peinzend alleen verder door de lege gang, op weg naar de lerarenkamer om zijn spullen te halen.

• Topic ended.