special message

de witte bergen in de verte gaven mij een gevoel dat deze school echt bijzonde was, en niet alleen vanwege de twee keuzes die we hebben. maar over hoe het er hier uitziet. het lijkt wel alsof deze school kwa plaats en uiterlijk nog uti de middeleeuwen komt. oke, dat komt deze school ook maar het uiterlijk van het dorp geeft nog zo'n beter gevoel! ik was er trots op, maar tegelijk liepen we hierdoor ook veel leerlingen mis. de meesten willen liever op ene school in de stad zitten zodat ze nog dichtbij familie en vrienden zitten, bij grote winkels en ook hun werk. misschien waren wij gewoon een uitdaging, want het was niet niks als je hier zat. tevreden keek ik naar de bergen die verstoord werden door sneeuwvlokken die voor mijn raam begonnen te dwarrelen. het werd dus tijd voor chocolade melk. ik begon al were bijna te watertanden maar probeerde het alleen maar bij lippen aflikken te houden. ik veergde snel een streep kwijl weg. misschien ook iets meer dan alleen chocolade melk? hmmm, ik zie mezelf nu al voor de open haard met ene dekentje om me heen geslagen met een warme kop chocolade melk waar 1 kleine marshmallow in drijft. tevreden keek ik door het raam, terwijl een klap mijn rust verstoorde. ik schrok wakker uit mijn dag droom. het duurde even voordat ik helemaal bij bewustzijn was, maar toen ik dat eenmaal was draaide ik mijn stoel om. ik zag een namida die deels verbaasd was over haar eigen gedrag. ach ja, wat dnek je wel niet las je naar het kantoor van de hoofdmeester word geroepen. ik zag haar nog net vanuit haar ooghoek naar de papieren op mijn bureau kijken waarna ze nonchalant begon te praten. "U wou me spreken, meneer?" ik knikte. waarna ik namida een van de stoelen voor mijn bureau aanwees. een van de weinig normale dingen in mijn kantoor. ik liet mijn kin op mijn handen rustten die hun steun op mijn bureau vonden. ik keek naar de grond onder de stoel van namida waarna ik mijn blik weer op de papieren op mijn bureau richtte. ''namida,'' begon ik. ''omdat je ouders niet op een breif van mij hebben gereageerd die ik enkele weken geleden heb gestuurd ben ik naar ze opzoek gegaan.'' ik keek op, ''ik kon ze niet vinden totdat ik een verslag vond over jou.'' ik bleef stil. mijn stem was afgebroken terwijl ik mijn blik van namida af haalde. ik was ene lafaard om haar niet aan te kijken, ik moest haar wel aankijken, anders kon ze hiet niett serieus nemen. misschien kon ik haar aankijken als ik me haar als eten voor stelde? ne,e dan zou ik gaan kwijlen en leek ik op een pedo. dat is nog erger voor een hoofdmeester. deels angstig keek ik nemida aan op de plek die tussen haar ogen zat. misschien keek ik zelf nu schil, maar het maakte me niks uit. ik keek naar haar. ''en ik heb besloten om je een voorstel te doen.'' ik stond op waarna ik naar de grond keek. dan maar laffaard. met mijn handen achter mijn rug te klooien begon ik met ene trillende stem. ''een voorstel dat ik jouw peet ouder zou mogen zijn om je een niuew start te geven.'' zo, dat was eruit, ik strilde op mijn benen en het voelde alsof ik een nieuwe leerling was in een klas, voor het eerst bij de tandart en voor het eerst alleen ene sprekkbeurt te houden. ik was ene watje, waarom liet ik dat nou weer zo duidelijk zien?

als ik niet oplette zouden mijn vingers nog eens met elkaar in de knoop komen zo zenuwachtig was ik eigenlijk voor een klein dingetje. wauw, dit is echt iets dat niet bij mij hoort en hoe oik eigenlijk niet hoor te doen.zeker niet als hoofdmeester. "Peet ouder...?" ik keek niet op of deed iets anders. mijn vingers bleven hetzelfde doen en raakte zowat al bijna in de knoop. misschien zelfs met het bandje waar mijn roem onder lag nog. dat zou dan moeilijk worden, om je vingers los te krijgen terwijl je vast zit aan je broek. zou ik dan een schaa- nee, als mijn vingers vast zitten hoe kan ik dan een schaar pakken? ik grinnikte zachtes, zodat het niet verkeerd zou kunnen overkomen voor namida. die er nu waarschijnlijk aan dacht hoe idioot mijn voorstel was. waarom zou je je ouders ineens willen omruilen? zelfs al hebben ze ruzie met elkaar en jou. ik wilde net een zucht slaken om daarna weg te gaan, maar de stem van namida was me voor. "Ja graag," half verbaasd en half opgelucht keek ik op. wat een heel verschil was met het serieuze gezicht van namida. "Ik zou het heel fijn vinden om u als peet ouder te hebben," op mijn gezicht sierde een glimlach, mijn vinger stopte met klooien en hingen nu langs mijn zei. vanuit mijn ooghoek zag ik dat de sneeuw nog steeds viel. ik liep van achter mijn bureau vandaan en spreed mijn armen, zonder dat ik eigenlijk wist wat ik deed. wauw, slim. even bleef ik zo staan totdat ik merkte dan namida mijn knuffel niet wilde beantwoorden. ik liet mijn ene arm weer langs mijn zei hangen en de ander hield ik als een vuist voor mijn mond terwijl ik kuchte. hmm, ja heel slim dalon, heel slim. ik lei nara de deur en opende deze. ''tijd voor chocolade melk.'' ik keek achterom, half aarzelend maar al iets meer zeker dan eerst. ''jij ook?'' vroeg ik.

zoals gewoonlijk begon ik te watertanden. kwijl druipte van mijn mondhoeken af terwijl ik keek naar de chololande melk machine voor mij. zo veel gomelijk heden, echte Italianse melk, de fijnst poeder en de perfecte warmte. ik richtte nog een blik op de sneeuw waarna ik een van de muntjes in mijn zak ik de automaat gooide en begon te trappelen voor mijn beker met melk. ik kon haast niet wachten totdat ik mijn beker kon vastpakken en er een marshmallow in kon gooien. heeeeemels!

voor mijn ogen zag ik het klepje opengaan. he geratel van het al wat oude klepje klonk als muziek in mijn oren. ik had alleen nog maar oog voor het bekertje dat zometeen naar voren werd geschoven, en daarna in mijn handen zou belanden. ik zag een witte gloed tussen de duisternis van het apparaat. bijna wilde ik tegen het bekertje gaan praten, maar ik moest me wel iets normaler gaan gedragen nu ik eigenlijk papa ben. ik deed een poging tot het normaal pakken van het bekertje totdat ik een kleine hand het voor mij zag weg graaien. mijn mond viel open teerwijl ik in de richting keek waar de hand vandaan kwam. "Dankuwel, Meneer," ik zag namida met een grote grijns naast mij staan. mijn mondhoeken zakte naar beneden verwijl mijn onderlip zich krulde. ''chocolat.'' piepte ik. namdia nam een snelle teug van het warme goede, wat ze duidelijk merkte. het bekertje kletterde op de grond. -wat er voor mij als slomo uit zag, vooral toen het bruine goedje over de vloer heen vloog.- ik wilde me helemaal op het kopje gaan richten maar het was niet het einde van de wereld. misschien moest ik zelf een goed begin maken en namida helpen? maar wat nou als ik weer de fout in ga met die knuffel? dat zou zeker niks goed vormen. "Erh... Sorry meneer," toen ik op keek zag ik namida een doekje pakken die boven op de machine lag -lagen die daar? nhu blijkbaar- en begon geirriteerd de troep op te ruimen. de doekjes die ze gebruikte waren weel te dun, wat haar nog geïrriteerder maakte. mokkens gooide ze het doekje en het bekertje van zich af waarna ze op de grond ging zitten. ik zakte door mijn hurken en haalde een oranje stuk stof achter me vandaan. ik hield het openvouwen voor namida op. het was zo'n doek die je op reclames ziet waarin mannen naar je schreeuwen om het product te kopen en hoe geweldig het is. nou, dit is het enige ding dat ik via de tv kocht en ik was er blij mee. maar goed, dit was dus zo'n doek dat een enorme hoeveelheid nattigheid kon vast houden. altijd handig voor iemand die veel met vloeistoffen werkt of nogal onhandig is.een perfect ding voor mij dus.

'he,'' begon ik. ''je kan ook gewoon dalon zeggen.'' zei ik aangezien namida me de hele tijd al met 'meneer' had aangesproken , en het is niks voor haar om ineens zo beleeft te doen. ach, misschien kon het ook er gewoon door komen dat ze nog wat overvallen was van mij voorstel. ik stond weer recht waarna ik mijn laatste munt in de automaat gooide,. niet voor een nieuwe kop chocolade melk maar voor een bekertje met koel water. voor namida om haar mond wat tekoelen. het is echt niet leuk wanneer je de hele dag met van de verbrande bobbeltjes op de mond moet lopen. deze keer duurde het wat minder lang- voor mijn gevoel- totdat het bekertje eruit kwam. ik pakte het normaal aan -wat een hele prestatie is voor mij- en zette het op een tafeltje neer naast namida. ''voor je mond'' zei ik met een glimlach.

"Bedankt!" ik keek op van de vrolijke stem. het voelde wel goed om eens eten/drinken aan iemand anders geven. mensen zijn er vast niet zo verslaafd aan als ik, maar je kan ze er altijd plezier mee doen. ik krabt op de voorkant van mijn hoofd terwijl namida een slok van het water nam. ik keek opzij naar de enorma ramen waar ik de sneeuwvlokken duidelijk langs zag vallen. hmm, ik miste mijn chocolade melk nu wel. ik kon het misschien ook goed maken door met een warm dekentje en een kop the voor het raam te gaan zitten. hmm, misschien kon ik dat wel gaan doen zometeen. damida moest zometeen toch nog naar haar les. ik hoorde ineens een munt de automaat in vallen wat mijn aandacht trok asl een hond die het openen van de voerzak hoorde. "Alstu-.., Ik bedoel, alsjeblieft," voor mij zag ik een warma dampende beker met chocolade melk. mijn ogen werden groter. met twee handen pakte ik het bekertje aan. ik keek ernaar alsof ik nu iets heel waardevols had gekregen -wat het voor mij was- heel voorzichtig zette ik het bekertje aan mijn lippen, toen namida in mijn hoofd verscheen die haar bekertje over de grond gooide. ik haalde mijn lippen van het bekertje af en begon rustig te blazen. geuren van de melk kwamen mijn neus binnen, ik zou nog een high worden van dit spul. vanuit mijn ooghoek zag ik dat de sneeuw zich al vlink hads opgestapeld en al een vlink pak sneeuw had achtergelaten. ik keek onopvallen -dat probeerde ik dan- naar namida. i will get my hugg. ik begon te grijnzen. sneeuw kon geen kwaad. rustig zette ik mijn kopje weg terwijl mijn hele lichaamstaal serieus werd. rustig liep ik stap voor stem richting namida toe. ik spreed mijn armen, dit keer hield ik ze niet open, maar sloten ze zich om namida heen. ik tilde haar van de grond op en maakte me klaar voor enke schoppen tegen mijn schenen -die waarschijnlijk echt pijn zullen doen als je haar schoenen ziet-. met ene serieus gezicht liep ik richting de enorme deur die ons van de koude weereld afhield.

met mijn voet schopte ik de deur open -er zat geen slop op en het waren sismpele klapdeuren- een vlaag van koude wimd greep ons waarna ik een einde van de school af liep. ik zette namida op de grond neer en graap jhaar bij haar schouders vast, nog voordat ze een andere stap kon zetten. ik tilde haar weer van de grond af en keek naar het afstapje dat wij bij onze school hadden. een dik zacht pak sneeuw lag nu onder de voeten van namida. ik grijnsde naar het kleine meisje waarna ik mijn handen los liet, om namida midden in dat pak sneeuw te laten vallen. ik heb mijn knuffel en mijn wraak voor de chocolade melk. zoeter kn het niet worden,

"Hiervoor zal je boeten Dalon!" galmde het in mijn hoofd terwijl ik mijn net nieuwe dochter -dat klont alsof je ze gewoon in de winkel kon kopen- in de sneeuw viel. kort grinnikte ik, maar ik werd al snel gesnoerd door namida die uit de sneeuw was gesprongen. met twee klonten ijs in haar hand. een van de klonten ijs werd in mijn mond gedrukt en de andere klont verdween tussen mijn jas. een rillen gleed over mijn rug terwijl ik achteruit stapte om de sneeuw in mijn mond te ontwijken. eigenlijk moest ik hier wel om lachen. de meeste mensen zouden een simpel sneeuwballen gevecht starten maar namida nam gewoon wraak. "Dalon!" schreeuwde ze terwijl haar ogen zowat vuur spuuwde. it is great to be a dad. ik zag hoe namida nog een lading sneeuw op me wilde smijten, alleen werd ze tegen gehouden door een stem. -man, wat word een mens vaak onderbroken- "O, wie hebben we daar, Namida?" vaagjes herkende ik de stem, maar het was -nog- een brave jongen. alleen zijn toon beviel me niet wat er waarschijnlijk voor zou zorgen dat ik hem vaker zou horen, en vooral zien. namida sprong op en veegde de sneeuw van haar kleding af. bij het zien van de jongen versteende ze alsof ze net uit een ijskoud meer was gevist. blijkbaar kende ze elkaar? rustig stond ik op terwijl de twee een gesprek met elkaar voerde. "Ha, het is jou, Namida. Wat deed je daar met de hoofdmeester?" zag die dat dan niet? mijn gezicht stond lang terwijl ik me weinig met het gesprek bemoeide. wauw, die jongen was niet echt snugger. "Wat is er kleintje? Is hij je vader of zo?" namida had nog niks gezegd, dat had ik niet verwacht van het meisje dat mij uitdagen aankeek in de kantine. ik zag haar door de sneeuw heen ploeteren en de jomngen bij de kraag vatten. mijn mond viel open terwijl ik een witte waas over mijn gezicht heen voelde gaan. ik zwaaide met mijn handen terwijl ik eigenlijk iets te zacht ''namida'' zei. "Zeg geen dingen over mijn vader," de witte waas verdween van mijn gezicht terwijl mijn armen slap werden en naast mijn lijf hingen, even had ik nodig om het te ealiseren en mijn handen in een bal onder mijn kin te vormen, ze zei pappa, daaw! oke, het was eerder vader maar het leek op papa, niet?

"Je vader? Wat was daar mee? Problemen soms?" wauw, die jongen is niet snugger en zal echt vaak bij mij komen. ik werd onderbloken door het geluid van een vuist tegen een neus aan wat mij weer in mijn vorige emotie bracht. ik zag de jongen ineen krimpen terwijl namida haar been weer op de grond zette. hmm, balls of buik? wacht, watben ik nou aan het doen?! ik ga over ieyts totaal onbenulligs denken terwijl me dochter -dat is ngo even wennen- ermee bezig is om een jongen in elkaar te slaan. -voor ene deel zou ik toe juigen, je laat zich niet kennen maar voor het andere deel is het gewoon niet goed om het op school te doen. ik liep naar de twee toe terwijl ik er de hele tijd omheen vloog. uit mijn mond stroomde woorden terwijl mijn armen wild in het rond vlogen. ik moest er nog op gaan letten dat ik niet zou op steigen. god, hoe kab ik deze twee uit elkaar halen zonder zelf geraakt te worden. wacht, het drinken! ik sprintte naar binnen terwijl ik enkele keren bijna uit gleed.

met de twee bekertjes kwam ik naar buiten gelopen. ik gooide als eerst de beker met al wat afgekoelde chocolade melk over de twee heen waarna ik de beker met water over hun heen gooide. ik drukte mijn handen in de sneeuw -man wat was dat koud- en gooide het over de twee heen. ze zouden het beide nu heel koud krijgen en ze zouden stoppen, waasrchijnlijk? whait, ze krijgen het joud terwijl het hier friest. slime zet dalon, heel slim. mijn armen hingen weer los terwijl ik naar voren boog. wauw, heel slim.

maar zie het van de goede kant, ik heb ze uit elkaar gehaald. dat is goed, toch? oke, het was niet slim maar ze waren uit elkaar en dat is beter dan een hoop buerse plekken dan een koutje. dan mocht je misschien thuis blijven! dat is geweldig niet ? oke goed, na het uit elkaar halen kwam het strenge gesprek en dan het tripje naar het kantoor van de hoofdmeester. goed, stap voor stap alles doen en het komt wel goed. zie, ik heb geen team leider nodig! ik kan het zelf ook wel! misschine word ik ook een betere vader als ik ook streng kan zij- whait. ik kan niet streng zijn! god, waarom was ik ook alweer hoofdmeester geworden? ik liet mijn hoofd in mijn handpalm vallen terwijl mijn oren zich spitste naar het geluid van namida. "Pap?" ik hoorde een zware grinnik die van de jongen moest zijn. ik keek op terwijl ik de verbaasde ogen van namida woedend zag worden. "Dalon...," namida stond op en had heer bedie ogen op mij gericht alsof ik een muis was en ze de adelaar. ''ow god.'' kon ik nog uitbrengen voordat ik alweer een lading sneeuw in mijn mond kreeg. ik begon te hoesten en drukte namida van me af. ze landde op de grond terwijl ze een nieuwe lading sneeuw pakte om die alwer in mijn mond te stoppen. nog half hoestend rende ik een eindje van namida af waar ik op de grond plofte. ik maakte mezelf helemaal lang en drukte mijn knieen in de sneeuw. 'ooooooooeeh!'' riep ik terwijl ik met mijn bovenlichaam een hoop sneeuw creëerde door mijn bovenlichaam naar voren te schuiven terwijl mijn knieen op dezelfde plek bleven. ik sprong op waarna ik mijn beginnende fort hoger maakte met mijn handen en stevig aanklopte. gehurkt ging ik achter mijn muurtje zitten terwijl mijn handen er druk mee bezig waren om een lading sneeuwballen te maken. ik keek vanuit mijn ooghoeken om me heen. ik dook ineens naar beneden toen ik kinderstemmen hoorde. was het pauze? wahait, PAUZE!

''ATTACK!'' riep ik terwijl i kde eerste sneeuwbal richting jacke gooide. bam, vol op zijn hoofd spatte hij uiteen. ik grinnikte terwijl ik ''headshot!'' riep. ik grinnikte terwijl ik meerdere sneeuwballen begon te gooiden. enkele kinderen gingen mee doen, waarna er steeds meer begonnen. nog eens grinnikte ik terwijl ik vrolijk geschreeuw en gelach hoorde van kinderen. terwijl ik niet oplette zag ik een lading sneeuwballen op me afkomen. tuurloijk, iedereen moet de hoofdmeester eens raken, right? ik kreeg ze allemaal vol ik mijn gezicht. even bleef ik stil, maar na even begon ik te laggen. geniaal! hierna zijn we allemaal ziek en zitten we allemaal voor de open haard! heerlijk die sneeuw. ik merkte dat mijn lading sneeuw op begon te raken. ongemerkt rende ik van de groep weg, naar een klein tuinhuisje dat achter de school stond. alsof het een poort naar de hemel was opende ik de deur. midden in het tuinhuisje stond een tafelte. ik haalde een oud groen doek van het tafeltje. mijn ogen begonnen te twinkelen bij het zien van het voorwerp. heaven! even later stond ik were in de kou met een glimmend ding in mijn handen. ik dook achter mijn vort en volde het glimmende ding met sneeuw. ik legde het glimmende ding op mijn fort en keek door het vizier. langzaam hallde ik de trekker over waarna er een lading sneeuw door de luch tvloog. ik grinnikt. meerdere maalen haalde ik de trekker over en grote klompen sneeuw vlogen door de lucht. SNOW!

terwijl sneeuw in het rond vloog, kinderen snot weer binnen snoven en heen en weer rende om mijn sneeuw klonten te ontwijken. ik gniffelde vrolijk terwijl ik bleef herladen. "Iedereen terug trekken!" stok de aandacht van iedereen. ik keek verbaasd om me heen, het was de stem van namida maar ze was niet in de buurt en haar stem was aardig luid. ik zag alle leerlingen terug trekken, zelf verstopte ik mezelf achter mijn vort en prikte twee gaten in de sneeuw. ik keek er met mijn ogen doorheen terwijl alles stil was. de wind was duidelijk te horen door alle stilte die er nu was. ik zag namida aankomen wandelen, ik sprong omhoog en schoot grotere ballen sneeuw richting haar schoot. tot mijn verbazig ontweek ze alles, ik kreeg ene simple sneeuwbal tegen mijn hoofd gegooid waardoor ik niet meer genoeg tijd had om te herladen en te schieten. nadmia pakte mijn wapen af, vernielde het vort en ging dreigend voor me staan. mijn anderlip draaide zich om terwijl de kou nu pas echt tot me door drong. "Het is over, Papa," dit leek net zoals een film, de vijand die bijan een doorbraak had was nu gegrepen. ik piepte wat voordat ik meerdere malen een lading sneeuw in mijn gezicht krege van mijn eigen wapen. de lading waren groter dan normal waardoor ik er ongeveer maar 4 in mijn gezicht kreeg. ik zakte door mijn knieën en keek naar beneden. ik stak mijn handen in de lucht en liet mijn handpalmen zien. verslagen worden door je eigen wapen. het kan niet erger. ik hoorde luid gekraak in de sneeuw, kinderen die wat schreeuwden en mij bij mijn bovenarmen vast grepen. ik werd over de grond gesleept alsof dit een bloedhete dag was en ik net klaar was met mijn staf. ik bleef naar de sneeuw staren terwijl ik meerdere kinderen hoorde. ik hoorde zacht gejuig, gefluister en gegniffel. ik keek langzaam op terwijl mijn haar mijn ogen nog beschermde. ik zag kinderen naar me kijken de gestopt waren met wat ze deden. waarschijnlijk was ik nu in het fort beland.

ik werd voorover gedrukt, met mijn gezicht recht in de sneeuw. ik had geen bezwaar. niet als gevangene en niet als hoofdmeester. er kon af en toe wel wat leuks bij doen. ik brabbelde overeind, waarna ik were op de grond werd gedrukt. ik hoorde wat achter me maar alles was dof, mijn bandana was afgevallen waardoor ik er nu echt niet meer uit zag. het zou me niks gaan verbazen als ze mijn ooglap ook nog zouden afpakken. ik voelde iets om mijn polsen heen komen, waardoor ik verbaasd achter me kijk. ik herken de stof om mijn polsen en merk dat het mjn bandana is. ik verslapte mijn lichaam en bleef op mijn knieen zitten. ik wachtte op namida, die mij waarschijnlijk zou gaan ondervragen

-flutje >.<-

ik lette niet op, ik was verdwaalt in mijn eigen gedachtes waardoor ik het niet hoorde dat namida kwam aangelopen. als verassing voor mij werd ik met mijn gezicht in de Sneeuw gedrukt, terwijl ik met mijn handen aan mijn voeten was gebonden, -of juist andersom- kon ik moeilijk omhoog komen. "Baka.." klonk er dreigen boven mij. ik hoefde geen twee keer na te denken dat het namida was. ruw werd ik bij de kraag vast getrokken en werd ik gedwongen namida omhoog te kijken. ik had gene idee wat ze zonet zie maar het was vast niet iest erg aardigs. ik werd via mijn kraag naar een andere ruimte gesleurd waar ik weer neer plofte. luid hoestte ik om de sneeuw uit mijn mond te krijgen, wat duidelijk in de andere ruimte te horen was. met een schuin hofod keek ik omhoog, daa stond mijn dochter als seen echte leider. wacht eens, wat droeg ze nou om haar hoofd heen. ik begon te sparteken en keek achter me. de bandana die net nog om mijn hoofd heen zat was verdwenen en zat nu om het hoofd van namida. haar borrelde in me op, oke, ik kon tegen dit, maar die bandana blijft van mij! daar gaat niks voor of tegen, hij blijft bij mij EN KOTM ZEKER NEIT BIJ IEMAND ANDERS OP ZIJN HOOFD. ik begon te grommen, meer kon ik niet doen. namida genoot van haar macht en gooide het wapen voor me neer waar ze me mee had uitgeschakeld. "Hoe kom je eraan?" vroeg ze kil. ''wat denk je zelf?'' vroeg ik vol haat. ''ik ben de hoofdmeester van het kunst gedaalte hier op school. zelf gemaakt natuurlijk.'' zie ik. ik spuugde de woorden uit alsof ze een vieze smurrie waren. hmm, dat ik nu zo pissing was om mijn bandana gaf wel een goede sweer hier. ik hief mijn hoofd en keek namida aan. ik spuugde opzij terwijl zij met haar vragen verder ging. "Waarom heb je een onschuldige leerling aangevallen?" voordat ik kon antwoorden -of bedenken wie het was- blafte namida een nieuw bevel tegen de leerlingen. "Laat het slachtoffer binnen!" ik keek niet achterom, ik hoorde enkel het gekraak van sneeuw achter me. "Jake, hij was toch die gene die je aan viel?" owja, jake, ik grinnikte luid. ik herninnerd het me weer hoe ik zijn hoofd raakte. een pracht moment was dat. ik liet mijn haar voor mijn ogen vallen door naar beneden te kijken. namida was het er niet mee eens en liet me gedwongen omhoog kijken. "Verontschuldig je, papa," zei ze. ik grijnsde. ik ga me niet verontschuldigen, niet voor jake of voor namida. ik wilde mijn mond opentrekken maar werd onderbroken door ene vrouwelijke stem die niet van maida was. "Zei je nou papa?" namida's ogen werden groter, ik trok een mondhoek omhoog. dat was een van haar plekken. namida keek om zich heen waarna ze naar mij keek. ik moest het maar gaan uitleggen he, zij was degene die de mist ik ging.

ik grinnikte. ''vanochtend.'' begon ik. ik keek rond, alle kinderen lette op, ik wist zeker dat dit nu een school gerucht zou gaan worden. ''jullie kunnen het je nog wel herinneren dat namida de klas uit werd geroepen, -vele kinderen keken begrijpelijk op- ze moest naar mijn kantoor komen in verband met prive zaken. na een brabbeltjes kwam ik met ene voorstel om de peetouder van namida te worden.'' ik werd stil. kinderen gniffelden, sommige keken vol bewondering op en anderen fluisterde verhalen aan elkaar. ''maak me maar los namida, ik dnek dat ik je nu toch nog verslagen heb.'' terwijl ik namdia nog nisk zag doen liepen er twee kinderen naar me toe, ik had verwacht dat ze me los zouden maken, maar inplaats van dat ze me los maakte werd mijn touw strakker aangetrokken en werd ik mee gesleurd. verbaasd keek ik waar naartoe. ik verdween met de leerlngen n naar een donkere plek in het fort. ruw werd ik erin gesmeten. colgens mij was dit al uitgedachtm dit kont nooit zomaar zijn. mijn handen en voeten werden los gameekt, ik kreeg een halsband om -?- om merkte dat deze diep vast zat in het ijs. ik begon te grommen, terwijl twee jongens met ijspelren naar me wezen. ik gromde zachter en liep van de weg. ene deur sloot voor mij en ik zat totaal in het donkr, alleen een klein gat in de duer gaf mij licht. damn, dit was echt goed voorbereid

ik had al meerdere pogingen gedaan om de halsband los te krijgen, maar niks werkte. woord de kou was hij ook nog eens gekrompen wat ervoor zorgde dat ik mijn vingers er niet meer tussen kreeg. geirriteerd zuchtte ik. het was geniaal hoe iedereen in zijn rol wat wat me trots maakte. ook al was dit alleen maar een sneeuwballen gevecht dat eerst voor de lol was, leek het nu op een echt gevecht tussen hoofdmeester en leerlingen. alsof dit het enie was waar we mee konden strijden en dit het enige was dat we konden gebruiken. ik pakte een hand sneeuw en keek er tevreden naar. het was ook een goede manier om iets met namdia te doen. het was ook niks om elkaar nog te beschouwen als leerling en schoolhoofd. zou je op school slapen of ergens in het dorp? ik heb haar nooit echt in de nacht gehoord. dit kan ook komen omdat mijn werk kamer helemaal boven is en ik in het dorp slaap. ik haalde mijn schouders op en liet de sneeuw vallen. ik had niet veel van de kou gemerkt wat wel fijn was. het zou vast nu wel komen tenzij ik hier genoeg losse sneeuw heb om een iglo te maken. ik loop met de halsband om naar een zijkant van de 'cel' -eerder kerken- en ga zitten. ik laat mijn hoofd hangen en probeer wat bij te rusten door mijn avond van gister. en avn de problemen heb ik al opgelost. en als het moest kon in het andere probleem wel naar marko sturen.

"Dit ging nog beter dan ik had verwacht," verbaasd keek ik op. ik hoorde de stem wel maar zag niet waar die vandaan kwam. ik boog wat naar voren en zag namida door het kleine raampje in de deur. "Ik heb mijn peetouder gevangen genomen en zijn bandana afgepakt," trots wees ze naar mijn bandana. ik sporng naar voren, met mijn handen uitgestrekt naar mijn bandana. ''MINE!'' riep ik. ik werd door de ketting terug getrokken en landde met mijn rug op de grond. "Ik negeer de kinderen gewoon, wat me met wat moeite wel zal lukken," ging ze verder. ik luisterde half naar namida terwijl ik over mijn rug wreef. ''auw.'' mopperde ik. Ik begrijp één ding alleen nog niet, waarom wou ik dat jij mijn peetouder werd?" dit trok mijn aandacht. ik keek op en stopte met het wrijven van mijn rug. ''waarom?'' vroeg ik. ik ging in kleermakers zit zitten en keek namida aan. ik kreeg een iets schatterige blik doordat ik omhoog moest kijken en mijn rode sprieten mijn ogen voor een deel tegenhielden. ''ik zag hoe het bij je thuis ging.'' begon ik. ''en aangezien ik eigenlijk altijd al een kind wou nam ik mijn kans. ik kroop wat dichter naar namida toe en ging over op fluisteren. ''ik maak nogal makkelijk blauwtjes. '' ik liep weer naar achteren en ging weer zitten. deels teleur gesteld keek ik naar beneden. eigenlijk was ik helemaal geen goede ouder. ik was zowat nog 8 en had moeite met twee kleine dingetjes. misschien moest ik me toch nog net iets volwassener gaan gedragen. maar ik weet zeker dat ik dan wel weer terug word getrokken naar het kind zijn door mijn vakken. zeker door de vele vallen in mijn lokaal. maar toch, ik moest het wel proberen om als ouder volwassener te zijn. ''maar vooral omdat je beter verdient dat dat je had, en hebt.'' ik keek weg van namdia en naar de duisternis achter mij. ''eigenlijk ben ik helemaal geen goede vader. ik gedraag me nog als een acht jarige en weet nieteens hoe ik een kind moet opvoeden. ik heb nieteens een vatsoenlijk huis voor twee mensen.'' ik zuchtte. ''waar ben ik mee begonnen.'' fluisterde ik.

samen liepen we het fort uit terwijl alle kinderen al naar hun les waren gestroomd. tevreden liep ik het fort uit terwijl namida haar kleding zoekt. ik loop rustig terug nar het fort en pak mijn wapen waarmee het allemaal officieel begon. ik bleef er even naar staan kijken waarna ik ermee het fort uit liep. een golf van klamte ging door me heen die na een goede slaap vast al were over is. ik voel de drang naar kippensoep opkomen en de warmte van mijn kleien huisje. doordat mijn huis zo kleine is past er niet veel in en hoef ik ook niet veel te betalen. wat ervoor zorgt dat ik genoeg overhoud om van rond te komen en een goed warm huis te hebben. terwijl ik alle kamers van het fort nogeens langs liep en het in me liet opslaan wachtte ik op namida. de leerlingen in deze kwas waren echt geweldig. het was toch een kunst klass, ja dat moest wel. namida had ook kunst dus hun ook. al deze leerlingen zullen ene goed cijver verwachten bij hun volgende les. hopelijk staat het er dan nog, want het zou sonde zijn als het binnen een paar dagen weg is. welke dag was het vandaag ook alweer? woensdag toch? dan zou hij er morgen nog wel moeten staan en kan ik even een van hun lessen binnensluipen. want het is nog leuk om er een andere opdracht bij te doen, want als ze dit al zo goed konden wat zouden ze dan nog meer kunnen? misschien mogen sommige een toneel stukje doen, anders bouwen iets bij het fort, of ze maker er iets in of zijn op een andere manier creatief met het fort. tevreden zucht ik terwijl ik weer naar buiten loop. ik zie dat namida al haar kleren weer bij elkaar heeft gehaald en naar me keek. "Dus, waar woon je?" vroeg ze glimlachend. ik glimlagde met een lichte gniffel en liep naar haar toe. ''volg me maar, het is niet ver van de school. dan kan ik tenminste uitslapen.'' ik draaide me om en begon rustig te lopen zodat namida me bij kon houden. ''ik meld je wel ziek voor vandaag en moregn.'' zie ik terwijl mijn handen in mijn zakken verdwenen. dat namida mijn bandana droeg merkte ik nu neit meer, last had ik er ook niet meer van. ze was mijn dochter. die mogen ook wel dingen van hun vader hebben.

ik hoorde gekraak achter me. ver van huis waren we niet maar ik hoorde wel een kreun die mijn aandacht trok. snel draaide ik me om en zag namida nog net met gesloten ogen in de sneeuw vallen. dit was niet weer iets zoals in zonet. dit was menes en ze lag daar nu gewoon roerloos op de grond. ik voelde hoe mijn eigen kleding bevroren was en bevestigde dat dit ook wel de reden voor namida moest zijn dat ze daar nu zo lag. ik haaste me naar haar toe en greep met mijn handen haar hoofd. bij de aanraking van namida had ik zowat het gevoel dat ik mijn hand brandde. terwijl ik tegen de warmte van mida vocht om haar op te tillen beet ik op mijn lip. ik zei niks en mijn rustgevende golf was verdwenen. ik snelde, nee strompelde door de sneeuw heen opweg naar mijn huis. dan maar de shrt cut nemen. enkele keren val ik bijna voorover maar ik kan me steeds were recht houden doordat ik thuis moet komen en namida in bed moet leggen. op dit soort momenten woonde ik liever op school. daar was nog een zu- wauw, ik kon ook gewoon omkeren en richting school want het was nog dichterbij school dan bij mijn huis. ik kon mezelf zowat voo rmijn hoofd slaan maar miste bijna he zijweggetje naar mijn huis. ik groette de mensen neit die in mijn straat woonde en keek niteens naar de om. bij mijn huis rende ik naar de achter deur en opende deze met een simpele bok op een bepaalde plek. sleutels zijn te veel werk. ik rende naar binnen en kreeg in een simpele beweging mijn schoenen uit. en ende naar de andere kant van mijn huis. ik sprong twee deuren door -ik had geen 1e verdieping- en trok de dekens van het bed af. voorzichtig legde ik namida in mijn bek waarna ik de dekens veer over haar heen legde. even kon ik nu rusten, ik moest alleen nog even droke kleding voor haar zoeken. maarja, hoeveel kans heb ik om iest te vinden wat namida past. terwijl ik mijn kast omspit vind ik een stapel met nog netjes opgevouwen kleding. ik kijk in de maatjes en blijf er naar staren. mijn maat is het het niet, zeker niet. ik weet nieteens of ik er wel met mijn hoofd doorheen zou kunnen. ik kijk naar namida en houd het shit in de lucht, haar hoofd zit goed in verhouding. ik haal mijn schouders op en pak het stapeltje uit de kas. ik leg het naast namida neer waarna ik naar de keuken loop.

met een tijltje komt ik terug waarna ik nog even naar naida blijf kijken. ze ziet er duidelijk niet uit en slaapt denk ik nog wel een tijd. en geef haar een aai over haar bol en leg het stapeltje kleidng op een krukje naast het bed neer. het heeft ook gen nut als ze strakt allemaal groen zijn. terwijl ik al weer wat ben afgekoeld en zelf ook droge kleding heb aangetrokken loop ik naar de keuken toe. voor een mannenhuishouden ziet het er hier nog wel goed uit. heel vaak ben in hier ook niet, maar mijn bende is altijd opschool. ik open wat kastjes in de keuken en kan nog net een grote zak kippensoep vinden. rustig zet ik een pannetje op terwijl ik moeite krijg met het wachten. maar nogsteeds ben ik er verbaasd over dat ik een stapeltje met te kleine kleidng voor mij hem en dat die kleidng bij namida past. terwijl ze nooit eerder bij mij is geweest.