Just laying here [Ganio]

Onderwerp: Just laying here [Ganio] zo okt 14, 2012 1:44 am

De zware ademhaling van het zwarte paard maakte haar rustig. De zwarte vlechten vielen langzaam over haar schouders heen en eindigde op haar zwarte harnas die haar borst beschermde. Haar benen lagen uitgestrekt en haar zwarte hoge laarzen met spykes en riempjes versiert lagen moe op de grond. De stockings die net boven de laarzen uit staken waren een beetje naar beneden gezakt. Het rode met geruitte rokje, werd bedekt door een paar bladeren van de bomen. Met haar handen, die bedekt waren met vingerloze handschoenen streelde het zwarte paard genaamd, Bison langzaam. Die sloot zijn ogen en genoot ervan. Haar zwarte haren zaten zoals gewoonlijk alle kanten op en eindigde in twee vlechten waar plukjes uit staken. Haar vel rode ogen keken verveeld voor zich uit. Eigenlijk moest dit meisje, genaamd Rukea, naar school. Om precies te zijn moest ze naar en academie genaamd Icharius, ze kon nergens anders heen. Haar oma was gestorven, al zes jaar geleden en ze overweeg het niet eens om naar haar ouders te gaan. Dan leek de academie nog de beste oplossing. Het was een academie voor kunst en sport. Rukea had er alleen maar voor gekozen omdat ze later iets met vechten wou doen, maar ze had niet verwacht dat het zo saai kon zijn. Elke morgen vroeg op staan, dag in dag uit. Het zelfde liedje, Rukea slaakte een zucht. Het liefst zou ze de wereld rond reizen samen met Bison. Bison, haar zwarte paard, het paard had ze getraind toen ze voor het eerst op de academie kwam, zes jaar geleden. Hij was trouw en luisterde alleen naar haar. Het was waarschijnlijk haar enigst vriend, waarschijnlijk zou niemand met haar om durven te gaan. Rukea dacht meteen terug aan het incident wat zes maanden geleden gebeurde. Iedereen was geshokt geweest toen Rukea bijna een jongen vermoorde. Leraren konden met veel moeite haar uiteindelijk van de jonge afhalen. Vervolgens werd ze ondervraagd en werd haar de vraag gesteld; 'waarom heb je het gedaan?' Het was een voor de hand liggende vraag, Rukea was een meisje die eerst op de achtergrond bleef, dus dat ze opeens zo uithaalde was toen niks voor haar. Op die vraag had ze simpel geantwoord; 'I just wanna saw his blood,' Leraren hadden met hun tanden op elkaar gestaan en wisten niet wat ze hoorde. Leraren werden bang voor haar en wouden haar voorgoed weg hebben. De schoolhoofden vonden dat echter wat te erg en schorste haar daarvoor in de plaats zes maanden. En nu was ze terug, nou ja terug. Rukea lag in het bos, leunend op Bison, de lessen zouden beginnen binnen enkele minuten en als Rukea nu niet ging kwam ze te laat. Maar ze wist niet goed of ze nog wel zou gaan. Opeens hoorde ze bladeren ritselen. Rukea sprong op, haar vlechten sprongen evenals op. In een flits vloog er een zwaard door de lucht heen en boorde zich in de boom, die vlak naast het geritsel stond. Het zwaard was scherp en van Rukea, het liep in een boog met aan het uiteinde een ringetje. Ze had nog zo'n zwaard, maar hield die op haar rug. Waar eerst het andere zwaard ook zat, ze kon goed met de zwaarden overweg. Rukea keek naar de plek waar het geritsel vandaan kwam, en was benieuwd of die gene tevoorschijn durfde te komen. Sinds ze van school af was gestuurd had ze de bijnaam, the vampire, gekregen. Hierdoor waren een paar leerlingen bang geworden voor haar, eigenlijk best veel, maar niet veel mensen kenden het hele verhaal, maar gingen gewoon mee accoord wat anderen zeiden. Rukea bleef kil naar de plek kijken waar het geritsel was en wachte op enige bewegingen.

Onderwerp: Re: Just laying here [Ganio] zo okt 14, 2012 6:02 am

De bladeren aan de bomen ritselden door de wind die door het bos liep. Er waren vele dieren in het bos, van vogels totaan grote beren. Toch liepen er ook andere wezens, mensen. Het waren de studenten van Icharius die hier kwamen om rust op te zoeken, even weg te zijn van alles. Op dit moment was er bijna nooit iemand, bijna.

Zijn sneakers zakte weg in de modder terwijl de jongen probeerde vooruit te komen. Bij elke stap klonk er een zuigend geluid als hij zijn voet optrok en een plof als hij zijn voet weer neerzette. Zijn rode sneakers kwamen onder de modder te zitten en zelfs de onderkant van zijn joggingbroek bleef niet droog. Uit de zak van zijn sweatshirt kwam een draad van zijn koptelefoon tevoorschijn die hij op zijn hoofd had. Zijn hoofd ging mee op de maat en zijn zwarte haren dansden op en neer. Hij had helemaal geen oog op de omgeving, misschien net genoeg om de bomen te kunnen ontwijken. Hij bekeek de ring die hij om zijn vinger had en zuchtte, toen keek hij weer voor zich uit. Inmiddels was hij weer op een pad uitgekomen en was er geen modder weer. In de andere zak van zijn shirt voelde hij was bewegen en een glimlach verscheen op zijn gezicht. Calo kwam uit zijn zak en kroop vliegensvlug omhoog. Met zijn vinger aaide hij de hagedis even die tevreden op zijn schouder lag.

Toen hij dichtbij een boom stond hoorde hij andere geluiden. Het waren niet de normale geluiden van het bos, van de dieren die hier leven, het waren de geluiden van een paard en een mens. Hij stopte en ging iets gebukt achter een bosje staan, maar hij was niet stil genoeg. De bladeren ritselden maar even, maar het was genoeg om door het mens gehoord te worden. Hij hoorde een zward door de lucht vliegen die zich even later in een boom naast hem boorde. Calo kroop weer terug in zijn zak terwijl hij opstond, hij had geen andere keus. Langzaam kwam hij uit de bosjes gelopen en zag het meisje dat bij haar paard zat. Toen herkende hij haar, het was dat vampier meisje. Hij had verhalen gehoord dat ze een jongen had neegestoken, voorzichtig zijn dus.

Onderwerp: Re: Just laying here [Ganio] zo okt 14, 2012 7:55 am

Een jongen met rood piekerig haar dat alle kanten op stond met een koptelefoon op zijn oren stapte de bosjes uit. Zijn schoenen waren bedekt met modder, net zoals het uiteinde van zijn slobberige joggingsbroek. Rukea fronste, maar liet dat al snel varen, ze snapte het best. In deze tijd van het jaar was het in het bos erg drassig, daarom bleef Rukea altijd veilig op het pad. Als ze dan op Bison zou gaan rijden zouden ze tenminste niet vallen. Rukea zetten een stap naar hem toe. En hoorde hoe Bison achter haar op stond. Ze hoorde zijn hoeven dichterbij komen en even later stond het grote paard naast haar. De paard zijn rug kwam tot haar hoofd, het was een behoorlijk groot beest, maar wel een schat. Voor haar tenminste, het paard was net zo onvoorspelbaar als Rukea. Maar het zou Rukea nooit aanvallen. Rukea liet haar vel rode ogen over de jongen heel glijden en zag aan alles dat hij wist van het verhaal. Hij deed voorzichtig, anders was ze vast en zeker al lang uit gescholden. Want kijk, die jongen was een jaar ouder dan haar. Ook al zei dat niks, de jongen waar Rukea haar zwaard in had gezet was achttien jaar, ach ja. Ze trok zich weg van haar gedachtes en zag Bison naast haar wat onrustig worden. Ze stak haar hand naar hem uit en aaide langzaam over zijn neus heen. Bison keek eerst wat verbaasd naar Rukea, maar bleef toen trouw en werd kalmer. Rukea keek even kort op haar zakhorloge die aan haar rokje bungelde. Aan de zelfde ketting hing ook een doodskop. Hm, bijna tijd. Rukea concentreerde zich weer op de jongen en keek hem fronsend aan. "Heb jij geen haast of zo?" zei ze traag. Vijandigheid was niet in haar stem te horen, het klonk zowaar kalm. Rukea dacht weer terug aan de angst die de meeste mensen hadden voor haar en een korte kwaden blik twinkelde in haar ogen. "Of ben je bang dat ik je leeg zuip?" zei Rukea sarcastisch en de kwade blik in haar ogen was terug. Ze zette een paar stappen dichterbij de jongen en stond uiteindelijk voor hem. Haar ogen stonden kil. Haar linkerhand schoot uit naar links, waar een boom stond, om precies te zijn de boom waar het zwaard in hing. Rukea graaide het zwaard uit de boom en draaide het een keer om haar vinger heen. Vervolgens liet ze het rusten in haar hand. Nadat mooie 'kunstje' keek ze de jongen uitdagend aan. Ze was benieuwd, in hoe verre hij de details wist van het verhaal dat over haar plaats vond op de academie. Ze vond eigenlijk wel verbazing wekkend dat naar zes maanden iemand er nog steeds van af weet.

Onderwerp: Re: Just laying here [Ganio] zo okt 14, 2012 8:09 am

Hij stond nog steeds naast de boom terwijl het meisje opstond. Ze deed een paar stappen naar voren toen hij zag dat haar paar ook opstond. Het paard was groter als hij had gedacht, maar het verbaasde hem niet. Als reactie op het paar klom Calo ook uit zijn zak om even zijn kop te laten zien. Niet dat dat veel indruk maakte, hij was een kleine hagedis...

Het paard werd ineens onrustig, maar het meisje aaide over zijn neus. Even trok Ganio zijn wenkbrauw op, totdat hij zag dat het paard echt rustiger werd. Nouja, het zal ook wel. Ineens kwam ze nog dichterbij.
"Heb jij geen haast of zo?"
Hij dacht aan de tijd, hij zou zo wel les hebben. Ach ja, het was maar tekenen, dat lag hem toch niet. Als antwoord op haar vraag knikte hij nee.
"Of ben je bang dat ik je leeg zuip?"
Het sarcasme droop van de vraag af en hij besloot er geen antwoordt op te geven. Ineens kwam ze dichterbij en trok haar zwaard uit de boom. Ze wende het een paar keer om haar vinger en keek hem uitdagend aan. Hij gaf geen kik en keek nog steeds even rustig voor zich uit. Hij was wel vaker gesneden, vooral door zijn vader, en een trucje met een mes deed hem echt niks. Hij zag zeker wel dat ze er nog één in haar tas had en hij wist dat ze hem in één klap kon doden als ze dat wou en niemand zou erachter komen. Toch voelde hij dat ze dat waarschijnlijk niet ging doen, waarom wist hij ook niet precies. Calo daarintegen begon onrustige geluiden te maken en Ganio aaide even over zijn kop en stopte hem terug in de zak van zijn shirt waar hij tot rust kwam. De jongen keek weer op naar het meisje waar hij eigenlijk de echte naam niet eens van wist.

Onderwerp: Re: Just laying here [Ganio] ma okt 15, 2012 6:16 am

De jongen had geen antwoord gegeven op haar vraag en leek ook niet onder de indruk te zijn van haar. Rukea zuchtte en keek naar de zak waar een klein salamandertje uit kwam. Het beest piepte en was zo te zien wel bang. De jongen aaide langzaam over het kopje heen. Rukea grinnikte en haar stemming werd beter. De jongen was niet bang voor haar, fijn. Precies wat ze wou. Ze klikte het zwaard weer op haar rug vast en keek toen naast zich waar Bison stond te grazen. Ze keek op haar horloge, misschien moest ze toch maar een keer gaan. Te laat komen op haar eerste dag was echt stom. Al hoewel, misschien zo niemand iets merken. Of deze jongen moest zo iemand zijn die alles door lulde. Rukea keek weer naar de jongen en keek hem even met haar lege rode ogen aan. Nee, zo iemand leek hij niet te zijn. Maar je kon nooit zeker genoeg zijn. Een welbekende twinkeling in haar ogen kwam tevoorschijn, een twinkeling die het incident met de eerdere achttienjarige jongen had veroorzaakt. Lust zat in haar ogen, lust naar bloed. Ze zette, bijna van schrik een stap naar achter en langzaam legde ze haar hand op haar voorhoofd. Ze mocht daar niet aan denken, ze zou haar leuke bijnaam alleen maar erger maken. Maar ze had zoveel zin om bloed te zien, hoe het met kleine sliertjes uit de wond droop, of in grote hoeveelheden eruit vloeide, het maakte haar niet uit. Zolang het maar rood was. Haar hand gleed naar beneden en belandde op haar mond. Langzaam keek ze omhoog naar de jongen. Ze probeerde zich in te houden, met al haar macht, maar de drang was te groot. Om afleiding te creëren beet ze in haar hand, die nog voor haar mond zat. Bloed stroomde in kleine stroompjes naar beneden. Ze likte een klein drupje bloed van haar vinger af. Op nieuw keek ze de jongen aan, iets in haar wou hem waarschuwen, weg jagen. Maar iets anders zei dat ze hem wou neer steken. Een nieuwe twinkeling verscheen in haar ogen. Ze keek naar Bison, die leek het ook te merken en stak zijn grote kop naar haar toe. Zij aaide die even en hield haar vinger met bloed in haar mond. Via haar ooghoek keek ze opnieuw naar de jongen. De twee gemixte gevoelens van wel en niet kwamen elkaar tegen en mengde zich met elkaar. Rukea kromp in één en zakte door haar benen op de grond. Haar handen hield ze in haar haren. Het gevoel van wel doen won, het slokte het gevoel niet doen weg. Rukea haalde langzaam haar handen uit haar haren en pakte haar zwaard. Bison voelde wat ze ging doen en deed onrustig een paar stappen naar achter. Rukea hield het zwaard stevig vast en keek toen opnieuw de jongen aan. Dit keer met een bloedlustige blik. Ze stond langzaam op, haar warige haar hing in slierten langs haar gezicht en haar ogen stonden duivels. Ze stak haar zwaard naar de jongen uit en bracht hem toen naar haar keel. Langzaam deed ze een gebaar die zei; I'm gonna kill you. Voordat de jongen kon reageren rende ze snel naar de jongen toe, met het zwaard voor haar. Ze wist dat het een domme zet was, ze zou op nieuw geschorst worden, haar bijnaam zou erger werden. Maar de drang was te groot, de drang naar bloed was te groot. En voordat ze het wist had ze een snee gemaakt in de jongen zijn arm. Het was geen diepe snee, ze had zich op het laatste moment nog ingehouden. Het bloed liep er in kleine straaltjes uit. Met een trillende hand stak ze haar hand naar het bloed uit, ze wou het aanraken en proeven. Misschien was ze wel een echte vampier.

» .: Ganio :.