special message

Onderwerp: Re: special message za dec 15, 2012 9:17 am

Ik had eerder de deurbel horen gaan en nu, toen ik de kamer binnen kwam, had ik gewild dat ik niet was binnen gekomen. De geur van kippensoep dramde me neus binnen alsof één of andere mens in mijn neus zat te porren. Ik sloeg mijn hand voor mijn mond en voelde hoe mijn misselijkheid erger werd. Ongelooflijk dat ik nog eens kippensoep kon haten. In tegenstelling tot Dalon, die een echte vreetzak was. Hij at alles wat los en vast zat. Was hij ooit wel eens vol. De misselijkheid werd langzamer hand minder en ik liet mijn hand langzaam zakken. Ik liet mijn ogen over de kamer glijden. Het was simpel ingericht, maar mijn ogen bleven hangen bij de keuken. Waar de stank van de kippensoep vandaan kwam. Ik ging me echt af vragen of ik ooit nog wel eens iets kon eten. Mijn hoofd bonkte, maar daar was ik inmiddels al wat aangewend.''mijn nichtje!'' klonk Dalons vrolijke stem door de kamer. De stem kwam bij mij in als een trompet die recht in mijn oor werd geblazen. Ik kreunde zachtjes en zuchtte geïrriteerd. Wacht, nichtje? Ik keek verbaasd op en zag nog net hoe Dalon een knipoog aan me gaf. Huh? Mijn oog viel op een oudere vrouw die aan de tafel ging zitten. Wie dafuq was die vrouw? Ik zuchtte en liet mijn armen glijden om mijn lichaam. De vrouw was niet iemand van school, anders had ik haar wel gezien. Ze was geen familie, anders wist ze wel dat ik niet zijn zusje was. Waarschijnlijk was het een kennis van Dalon. Kwam ik tot de conclusie. ''u ook was mevrouwstromston?'' vroeg Dalon aan de oudere vrouw. Mevrouw stromston? Wat een naam. Met die naam wou ik nog niet dood gevonden worden. De vrouw knikt en gaat aan de tafel zitten. Dalon wees mij een stoel aan waar ik op kon zitten. Langzaam sleepte ik mezelf er naar toe en plofte er uiteindelijk op neer. Mijn hoofd bonkte nog wat na, maar ik negeerde het. Ik trok mijn benen op en legde mijn hoofd op mijn knieën.

''dus jij bent het nichtje van dalon.ik wist niet dat hij er een had.'' sprak de vrouw tegen mij. Mijn hoofd was een zootje en het duurde even voordat ik besefte wat ze zei. Ik wou antwoord geven, maar sloeg mijn hand opnieuw voor mijn mond toen een dampende kom met kippensoep voor me werd gezet. Alsof het een buitenaards ding was, duwde ik langzaam de kom kippensoep van me vandaan en keek Dalon aan met een woedende blik. Ik was gewoon bijna over mijn nek gegaan. Dalon daar in tegen genoot er kennelijk van. Hij blies de en roerde af en toe in de soep. Ik zuchtte en bestudeerde de uiteinde van de broek die ik aan had. Mijn armen had ik om mijn benen heen geslagen, ik had ze zo precies dat het litteken niet zichtbaar was. Als ze het zien, gaan ze er weer over zeuren en stuff. Daarom haat ik volwassenen. Ze zeggen altijd 'ik wil je helpen', maar als je iets niet wilt vertellen of laten zien, dwingen ze je en uiteindelijk ben je weer verdrietig. Ik keek via mijn ooghoek naar de kom kippensoep. De damp en de geur, kwam nog steeds in mijn neus. Ik slikte een keer om de misselijkheid weg te werken, maar het lukte niet. Ik stond langzaam op en schoof een stoel op. Waardoor ik nu naast Dalon zat (wat doe ik mezelf aan?!). Dalon zat naast dat wijf die ik niet kende, maar hij leek haar heel aardig te vinden. Waarschijnlijk had ze eten bij zich. Dalon was in dat opzicht net een hond. Hij vond iedereen en alles aardig als die gene eten bij zich had. Plots besefte ik me dat die vrouw net tegen mij had gesproken. Moest ik wat zeggen? Ik keek naar Dalon, met een iets vragende blik. Vragen tolde in mijn hoofd. Hoe heeft hij me hier gekregen? Wat moet ik nu doen? Van wie zijn deze kleren? Tientallen andere vragen zweefde er nog bij. Ik negeerde ze. Het vragen had geen zin, waarschijnlijk wou ik het antwoord niet eens weten. Ik liet mijn armen zakken. Ik keek naar links, waar Dalon zat. Ik schoof met mijn stoel wat naar hem toe. Maar besefte té laat dat ook bij hem een kom kippensoep stond. Ik sprong op, waardoor de stoel naar achter klapte. Ik sloeg mijn hand voor mijn mond, maar kon dit keer het niet tegen houden. Ik rende weg, wat natuurlijk niet goed was voor mijn hoofd, die bonkte nu als een gek. Ik rende naar de keuken toe en hing boven de wasbak. Wat net op tijd was, want het zure goedje kwam uit mijn mond. Ik hoest nog wat na, waarna ik op mijn knieën zakt op de vloer. Ik veegde met mijn arm nog wat restjes weg, wat dom was. Want ik had geen trui aan en nu zat dus mijn arm er onder, de arm waar het litteken op zat. Ik zuchtte een keer. Maar ik was te moe om op te staan. Ik bleef zitten op de grond en leunde tegen het keuken kastje aan.

Onderwerp: Re: special message za dec 15, 2012 9:59 am

koekje, koekje, koekje, koekje, koekje, ik wilde dat koekje hebben! met een shcuin oog keek ik mevrouw stromston aan. terwijl mijn soep al voor de helft verdwenen was hoorde ik een schoel twee keer schuiven, een pauze en wer een stoele twee keer schuiven. ik keek naast me en zag nu dat nadmia nu echt naast me zat. ze schoof met haar stoel wat verder naar me toe -waarschijnlijk om tegen me aan te leunen, ik heb geen idee- vrijwel direct sprong ze weg alsof ik ene parasiet was. haar stoel vloog naar achteren wat mevrouw stromston en mij liet opkijken. ik zag namida naar de keuken rennen. ze haalde de wasbak nog net. ik draaide mijn hoofd weg maar het geluid van gebraak drong tot me door als een mes in me rug. ''schatje toch!'' riep mevrouw stromston. -ik had geen idee wat haar voornaam was- ze liep naar de keuken richting namida. ze wilde namida helpen maar bleef voor de keuken nog even staan. ''ik denk dat ik maar ga.'' stamelde ze. ze riep haar hondje, maakte deze were vast aan het lijntje en liep de duer uit. even dacht ik aan mijn koekje dat nu weg gign maar ik dnek dat ik me iets meer om namida zorgen moet gaan maken. ik sta op en loop richting de keuke. ik kon natuurlijk 'gaat het?' vragen. maar dat antwoord wist ik al. ik liep langs haar en maakte een doek vochtig en wilde deze aan namida geven, maar of ze er zelf nog puf voor had om het toe doen wist ik niet. ik knielde voor haar naar en pakte haar arm voorzichtig vast alsof het ieder moment kon breken. voorzichtig begon ik haar arm schoon te maken alsof ik dit dagelijks deed. de snijdende geur van braaksel vloog mijn neus in maar liet mij niet braken. sommige schoonmaakmiddelen zijn nog erger. ''fijn dat je de wasbak haalde.'' zei ik rustig terwijl ik opstond om het doekje schoon te maken. ik liet de kraan wat langer ana staan zodat het braaksel ook weg gespoeld kon worden. ik zakte wer door mijn knieen om de rest van namida's arm schoon te maken. terwijl ik het laatste wil weg vegen zie ik ene litteken tevoorschijn komen, even blijf ik er naar staren. ik kan wel raden hoe ze er aan komt. ik laat haar arm los en sta weer op. ik ag neit vragen hoe en waarom. dat zal het alleen maar erger maken als je al weet hoe namida is. ''misschien moet je weer naar bed.'' stel ik voor. terwijl ik de kommen soep opruim door ze in een plastic zak te doen n in de koelkast te gooiden -ja, met een knoop erin-

terwijl ik enkele lampen heb aangedaan en de gordijnen dicht heb geschoven zit ik met ene beker drinken. ik heb geen idee of het drank of normaale frisdrank ik, het zat in een zakje en het was nog houdbaar. terwijl ik overal langs zap blijft mijn beeld op het schrm, maar ik krijg geen enkele seconde ervan mee. het litteken van namida blijfyt inn mijn hoofd zweven. samen met de vraag over de te kleine kleding. misschien moest ik eens naar mijn faillie gaan zoeken. nee, dat is veel te bijzonder. ik kan geen zoon hebben. ik heb niet eens een vrouw! er is wel een gat in mijn herinneringen. maar die ik niet groot genoeg om een vrouw en een kind van namida's leeftijd in te zetten. want ja, ik ben hopelijk niet zo'n iemand die direct in bed springt. een rilling glijd over mijn rug. niet over die onderwerpen denken. misschien waren ze gewoon van jezelf of avn de buuren die ze ana je gegeven hebben om iets mee te doen ofzo. je hebt geen zon, ook geen vrouw. enkel een pleegdochter. ik grinnik even om mezelf af te leiden terwijl ik met het bekertje rondjes draai. enkele slokken neem ik. veel let ik niet op de smaak het houd me even bezig terwijl ik zite te piekeren. ik zucht even en besluit om nu echt naar de tv te gaan kijken. misschien is er nog wel iets op het nieuws, of is er een leuke film. terwijl ik een film kijk over twee kinderen die eigenlijk ailiens zijn blijft het litteken van namida in mijn hoofd spooken. het probleem van ded kleding het ik net uit mijn hoofd gezet. gewoon bedoelt om iets van te maken, ik weet het zeker. ik was geen vieze tiener, ik ben nog maar 26, dan kan ik nog geen kind hebben! toch?

Onderwerp: Re: special message za dec 15, 2012 11:14 am

De oudere vrouw was naar de keuken gekomen, maar toen ze mij zag bleef ze staan. ''ik denk dat ik maar ga.'' stamelde ze. Tss.. Volwassenen. Ze zijn allemaal het zelfde. Watjes. Ik hoorde een deur open en dicht gaan en concludeerde hier uit dat de vrouw weg was. Een opgelucht gevoel bekroop me. Ik voelde me nooit prettig bij vreemde mensen en nu kon ik me weer wat ontspannen. Ik zuchtte een keer, terwijl ik de handvatten van de keukenkastjes bestudeerde. Ik hoorde voetstappen mijn kant opkomen. Ik keek langzaam op en zag hoe Dalon een doekje nat maakte. Hij leek even te twijfelen, maar uiteindelijk knielde hij bij me neer en begon voorzichtig mijn arm schoon te maken. Ik keek er even naar, verbazing vulde me. Waarom deed hij dit? Hoorde dit? Ik negeerde de vragen en liet het gewoon allemaal toe. Ik had geen puf om er volop tegen in te gaan. Ik wou gewoon rustte. ''fijn dat je de wasbak haalde.'' zei Dalon rustig, terwijl hij opstond en het doekje schoonmaakte. Ik knikte kort. Mijn keel voelde ruw aan en de zure smaak brandde nog na. Ik hoestte een paar keer, maar het hielp niet. Maar één goed ding, de misselijkheid was zo goed als weg. Ik slikte een keer en voelde mijn keel opnieuw branden. Ik zuchtte en volgde Dalon met mijn ogen. Dalon ging verder met mijn arm schoon maken, maar stopte plots. Verbaasd keek ik op, mijn blik richtte ik op mijn arm. Waar mijn litteken zichtbaar was geworden. Ik bleef als versteend zitten en durfde Dalon niet aan te kijken. Ik maakte mezelf klaar voor het gevecht tegen de pijn en het verdriet. Ik schraapte me keel, heel hard schreeuwen zat er niet in. Dalon liet mijn arm los en stond op. Verbaasd volgde ik hem met mijn ogen, maar bleef me schrap zetten op de vragen. ''misschien moet je weer naar bed.'' stelde hij voor. Ik was even verbaasd. Maar knikte toen. Ik trok mezelf via het aanrecht omhoog en zag via mijn ooghoek hoe Dalon de soepkommen in de koelkast deed. Mijn hoofd klopte opnieuw, maar al een stuk minder. Waarschijnlijk zou het over zijn wanneer ik een goeie rust had gehad. Ik liep naar de slaapkamer toe, die ik nu als mijn eigen had geclaimd (of hij het nu wou of niet), en liep naar binnen. Ik deed de kleren uit en ging met alleen een hempje aan het bed in. Mijn hoofd voelde zwaar aan en ik was blij toen mijn oogleden eindelijk dicht vielen en mijn ademhaling regelmatig werd.

Het gladde haar van de enige pop die ik had gleed door mijn vingers heen. Een traan belandde op het glanzende haar van de pop. "...Nee! Je bent een zuiplap!..." gonsde het voor de zoveelste keer door het huis heen. Langzaam gleed de borstel door het haar heen. "...Jij bent een slet!..." Niet wetend wat die woorden betekenen. Toch deden ze pijn. De manier waarop ze werden gezegd. Ze drongen door als hamerslagen op je hart. Een nieuwe traan belandde op het haar. Opnieuw gleed een hand door het haar, de hand balde zich uiteindelijk tot een vuist. De hand trok de pop omhoog en smeet de pop weg. Een harde klap, doodse stilte. Grondige voetstappen werden harder. Nieuwe tranen brandde in de ogen. Een nieuw klap, dit keer in het gezicht. Een open mond, een woorden stroom aan onbekende woorden stroomde er uit. Een steek, verbazende ogen. Pijn, doodse stilte. Een gil in de verte, het doffe geluid van bloed dat op het zachte tapijt valt. Het flitsende gedeelte van een mes.

Ik deed met een schok mijn ogen open. Ik ging meteen recht op zitten en keek om me heen. Ik hijgde een beetje en het zweet zat op mijn voorhoofd. "Het was maar een droom.. maar een droom," suste ik mezelf en ademde een paar keer diep in en uit. Ik ging door mijn haren heen en keek de kamer rond. De duisternis heerste er, maar mijn ogen waren er aan gewend en konden sommige vage figuren nog registreren. Ik keek naar de deur, twijfelend of ik er uit moest gaan of niet. Mijn slaap was weg, dat was zeker. Ik zette mijn benen buiten het bed en liep langzaam naar de deur toe. Ik wou hem open doen, totdat ik me besefte dat nog steeds alleen een hempje aan had. Ik schoot in de broek en shirt en deed toen langzaam de deur open. Ik gluurde naar binnen en zag dat het er gezellig uit zag. Ik hoorde het geluid van de tv. Even later zag ik Dalon voor de tv zitten. Langzaam liep ik er heen. Ik plofte naast Dalon neer en keek doelloos naar de tv. Dalon had wat te drinken, maar ik kon niet weten wat het was. Ik trok mijn benen op en bleef even op een afstandje van Dalon zitten. Ik had geen last meer van de hoofdpijn of van de misselijkheid, iets waar ik op zich al heel blij mee was. Ik schoof naar Dalon toe en leunde tegen hem aan. Ik haalde mijn arm met litteken te voorschijn. Ik kon het nu al net zo goed vertellen. Ik had er al een droom over gehad, dus waarschijnlijk zou ik toch al binnen kort in tranen uit barsten. Ik zuchtte, ik werd daar zo moe van. Ik keek naar Dalon. "Wil je niet weten hoe het is gebeurd?" vroeg ik, wijzend op het litteken. Het maakte mij nu niet meer uit of ik het zei of niet. Hij kwam er toch een keer achter en ja, hij was mijn peetouder, dus dat soort dingen hoort hij te weten. Toch?

Onderwerp: Re: special message zo dec 16, 2012 3:26 am

even grinnikte door wat ik op de tv zag. maar lang hield het mijn aandacht niet, ik leek wel ene zak aardappelen, een met handen woordoor hij zijn drinken kon vasthouden. auw, ik kon zo enorm gegrepen worden door nu nog maar 1 klein dingetje. oke, misschien was het niet klein, het kon ook gewoon zijn dat het ene keer teidens spelen gebeurde. veel zou ik er niet over gaan vragen zoals ik al eerder hadbesloten. even zuchtte ik waarna ik weet ging zappen. niet interessant genoeg. misschien kon ik een kookshow kijken, eten kon me vast wel opvrolijken. dat moest wel, anders was er echt iets met me aan de hand. en zonet terwijl er een zieke namida in bed lag kon ik no wel vrolijk worden om eten en nu vanwege een litteken zou ik ineens niet meer vrolijk worden van eten. of misschien moet ik wat echt eten pakken. ik heb nog wel wat ijs in de vriezer denk ik. en omdat ik namida toch morgen nog thuis houd kan ik wel wat later gaan slapen en nog wat eten voordat ik weg ga. ik keek opzij naar de klok die vrolijk tikte. 11 uur, kon nog wel later. het maakte toch weinig uit als ik moregn tot 1 slaap. ik slaap nu toch al te weinig door school. wauw, school kinderen hadden het zwaar. zeker als ze altijd laat opstaan. of ze zijn gewoon lui en hebben geen zin. maar ach, de meesten slaapen op school dus komen ze meestal wel op tijd na het ontbijt. de meeste komen in pauzes te laat omdat ze denken dat ze in een kwartier naar het dorp kunenn, iets kopen en ook weer terug kunnen komen. ik hoorde de deur opengaan en keek op. ik zag namida de kamer in komen met een al iets gekleurder koppie dan eerst. ik gebroette haar met ene glimlach waarna ze naast me op de bank ging zitten. er zat nog wel ruimte tussen, maar namida zou vast wer gaan opschuiven net zoals ze ook overdag deed. ik had gelijk, heel lang duurde het niet totdat ze opschoof en tegen me aanleunde. haar knieen zaten tegen naar borsts aan wat haar een kinderlijk tintje gaf.

"Wil je niet weten hoe het is gebeurd?" ik keek op, waarna ene glimlach op mijn gezicht sierde. ''nee,'' begon ik. ''ik ben wel benieuwd maar ik ga niet vragen.'' wauw, op dit tijdstip wing mijn woordenschat achteruit. ik keek weer naar mijn bekertje en glimlachde nog eens. ik hoef me er geen zorgen over te maken. ooit zal ze het wel vertellen alsof het hetzelfde was als een goed cijfer op school. oke, slecht voorbeeld. misschien als een nieuwe vriend? of dat ze een schilderij af heeft? ik ehb geen idee. ik ken namida nog niet eens zo goed en neem haar direct als petekind. ach, alles moet eens beginnen. een koude rilling gleed over mijn rug. neit aan denken dalon! dit is je eerste kind niet eentje die je niet kemnt op je 16e. ik duwde de gedachtes letterlijk weg -wat een raar beeld gaf- ik nam de laatste slok van mijn drinken en zette deze weg. oke, het was drank. ik kon niet alleen door het tijdstip zo slaperig worden. ik moet de zakjes echt gaan labelen. wacht, hoe kwam ik in hemels naam aan drank? ik drink niet, een hoofdmeester van 26 drinkt niet, en als ik het zou doen zou het wijn zijn tijdens het eten. wat veel volwassenen doen. wacht, doorlichtige drank, HOE KOM IK IN HEMELS NAAM AAN VODKA?! wauw, ik snap mezelf niet eens meer. ik kijk nar boven naar het plafon. zacht schemeren de lampen boven mij, waardoor ik mijn ogen nog dicht doe om geen gele vlekken voor mijn beeld te krijgen wanneer ik ze open doe. ik voel mezelf wegglijden, -door 1 klein glas ik weet het- ik kijk were naar beneden en voel mijn ogen zwaar worden. mijn hoofd viel enkel keren naar beneden waarna hij weer omhoog sprong en ik mijn ogen opende. steeds vader gebeurde het totdat ik mijn ogen eit meer kon openen en mijn hele lichaam slap werd. mijn hoofd vulde zich met kleuren over hoe mijn leven in het zwarte gat kon zijn. het begon gewoon simpel met ene vriendin, maar eindige met een kind in een wiegje. mijn ogen konden zich niet openen, ik moest van hun heir bliven. IK HEB GEEN ECHT KIND! schreeuwde ik in mij droom. maar veel hielp het niet. mijn ogen bleven dicht en mijn droom zou een verhaal krijgen. eentje waar ik nog lang over zou kunnen piekeren. misschien moet ik morgen maar ene schilderij gaan maken. dat kan me vast wel afleiden.

Onderwerp: Re: special message zo dec 16, 2012 6:20 am

Ik keek naar Dalon. Ik vroeg me af wat er allemaal om ging in dat hoofd. Ik keek naar zijn voorhoofd, die opvallend kaal was. Oja, de bandana. Een grijns verscheen op mijn gezicht. Misschien zou ik hem nog terug geven, misschien ook niet. Als hij er naar vroeg zou ik lekker schijnheilig doen. Ach ja, ik was niet de braafste, maar dat wist hij vast ook wel. Toch? ''nee,'' hoorde ik plots Dalon zeggen. Ik keek verbaasd op, maar toen besefte ik dat hij antwoord gaf op de vraag die ik eerder had gesteld. Ook al wist ik nu waar hij antwoord op gaf, nog steeds stonden mijn ogen verbaasd. Wou hij niet weten wat er was gebeurd? Ik schudde lichtjes mijn hoofd, wat maakt het ook uit. Als hij het niet wou weten kreeg hij het ook niet te horen. ''ik ben wel benieuwd maar ik ga niet vragen.'' vervolgde hij. Ik fronste mijn wenkbrauw. Dus het lag aan mij, als ik het vertelde vond hij het niet erg. Maar als ik het niet zei, was het ook niet erg. Ik grinnikte kort, dan ga ik het dus mooi niet vertellen. Ik ga niet pijnlijke herinneringen naar boven halen als het niet hoefde. Via mijn ooghoek zag ik hoe Dalon lucht weg duwde. Ik fronste mijn wenkbrauw, hij is echt niet helemaal honderd. Dalon nam de laatste slok van, wat voor mij, het onbekende goedje en zette die vervolgens terug op het tafeltje. Via mijn ooghoek zag ik hoe Dalon een beetje in dommelde. Ik fronste mijn wenkbrauw, het was toch niet zo laat? Ik zocht naar een klok en toen ik die had gevonden zag ik dat het elf uur was. Oké normaal zou ik nu al slapen, maar Dalon zou toch niet zo snel al moe zijn? Toch?Met hem weet je het nooit, dat was waar. Dalon dommelde nu echt in en zijn lichaam verslapte zich. Ik bleef even verbaasd kijken, totdat ik besefte dat hij echt sliep.

Ik zuchtte en stond op. Ik legde Dalon voorzichtig neer op de bank. Ik zocht naar de afstandsbediening en drukte toen op wat random knopjes om hem uit te krijgen. Na alle knopjes in gedrukt te hebben, lukte me het dan eindelijk om de tv uit te krijgen. Ik zuchtte even opgelucht en richtte mijn blik toen op de lege beker, waar eerst het onbekende goedje in had gezeten. Nieuwsgierigheid bekroop me en langzaam pakte ik de beker op. Ik deed langzaam mijn neus dichterbij en rook er toen voorzichtig aan. De geur kwam in mijn neusgaten alsof iemand een mes in mijn neus stak. Het beeld van mijn dronken vader schoot langs mijn ogen heen en van de schrik liet ik de beker vallen. Dit was alcohol, zeker weten. Mijn handen trilde en ik vervloekte mezelf ervan dat ik het nog steeds niet had verwerkt. Ik keek langzaam naar Dalon, die lag te slapen. Zou hij ook vaak drinken? Zou alles zich weer herhalen? Ik schudde mijn hoofd, maar kon de beelden niet weg krijgen. Ik pakte de beker op en bracht die naar de keuken. Ik wist niet goed waar ik hem neer moest zetten, dus uiteindelijk zette ik hem maar neer op het aanrecht. Ik liep weer naar Dalon toe en bleef even staan. Hij had een deken nodig, maar waar moest ik die vandaan halen? Er was maar één oplossing zodat we allebei onder de dekens kwamen. Ik beet zachtjes op mijn lip, maar zuchtte toen. Ik sjokte naar mijn kamer toe en deed de deur zachtjes open. Ik pakte de deken en liep met moeite de kamer weer uit. Ik liep weer naar Dalon toe, de deken achter me aan slepend, en legde die uiteindelijk over hem heen. Ik liep naar de andere kant van de bank en ging daar zitten. Ik was moe, maar durfde niet te slapen. Ik was bang dat ik weer een nachtmerrie zou krijgen. Dat was iets wat ik niet wou. Een koude rilling ging over mijn rug heen. Ik keek naar de andere kant van de bank, waar Dalon lag. Ik schoof langzaam onder het uiteinde van de deken, zodat ik het weer een beetje warmer kreeg. Ik begon zachtjes te neuriën, zodat ik niet in slaap kon vallen. Ik liet mijn ogen alles tot in detail registreren en bewoog regelmatig mijn voet op en neer. Mijn oog leden vielen langzaam dicht. Ik schudde hevig mijn hoofd, nee nee nee. Hou jezelf sterk! Ik stond op en liep naar de keuken toe en deed de koelkast open. Hopend dat er iets in zat, bijvoorbeeld energiedrank of cola. Ik zuchtte toen ik niks bijzonders vond. Ik deed de deur onder de koelkast open en de kou kwam me tegemoet. De vriezer! Gretig deed ik de eerst la open, maar daar zat niks bijzonders in. Alleen een paar bakjes waar niet op stond wat het was. Met een zucht deed ik de tweede open, bingo! Voorzichtig en zonder te veel geluid te maken, haalde ik de bak ijs eruit. Ik deed de la en de deur van de vriezer weer dicht en begon nu de lades te onderzoeken naar een lepel. Toen ik voor de tweede keer mijn rondes deed opzoek naar een lepel, vond ik er uiteindelijk één. Gretig deed ik de bak ijs open en nam er een volle hap uit. Koud! Ik was meteen klaar wakker, waar ik zelf erg blij mee was. Ik liep terug naar de bank en ging er weer op zitten. Ik keek op de klok, het was inmiddels al half 12. Ik knikte kort en tevreden. Dit kon ik wel volhouden. Ik nam de bak ijs op schoot en begon langzaam te eten. Het hield met wakker, ik zou deze nacht niet slapen. Ik wachtte de hele nacht, totdat Dalon wakker zou worden.

Onderwerp: Re: special message zo dec 16, 2012 7:37 am

het was een ven de weinige keren dat ik geen blauwtje viel, als ik die in mijn pubertijd dan had. ik zag mezelf en een meisje bij een bar zitten. het meisje had geen duidelijke kenmerken. enkel haat silhouette was te zien, haar gezicht en andere details niet. wel droeg ze een paarden staart, wat veel meisjes nu niet meer doen. nee, hun willen enorm plof haar tot over hun schouders in blond. blijkbaar kan ik heel goed met het meisje opschieten want mijn mond blijft praten en het meisje blijft. het meisje pakt mijn hand vast, staat op en neemt me mee. ik kan niet met ze mee gaan, mijn blik blijft op dezelfde plek waar nu nog maar twee lege barstoelen staan. mijn beeld vervaagd, de bar veranderd in ene woonkamer, weer zie ik mezelf en het meisje, beide zitten we op de bank, ik zie een silhouette van ene oudere vrouw aankomen. in haar handen heeft ze twee glazen ijsthee, ik bedank de vrouw en zet mijn lippen een het glas. asl ik iets beter op het meisje let wil ik een stap achteruit doen, wat ik niet kan. weer vervaagd het beeld. ik zie een wieg, dit keer kan ik wel lopen, langzama loop ik naar voren, kijk in de wieg en spring naar achteren. met moiete krabbel ik op, waarna ik weer in de wieg kijk. ik kan niks aanraken, maar ik zie het hoofdje van ene klein kind. zijn haarkleur kan ik neit zien. hij is nog kaal. het lijkt alsof dit kleine dingetje nog niet eens een week oud is, ik zie ineens twee armen langs me verschijnen, ze pakken het kindje en tille ndeze op. het begin te huilen, ik zie het kind op me afkomen en door me heen gaan. ik draai me om en zie dat de ik uit mijn droom het kind had opgepakt. terwijl het in een simpele doek zit gewikkeld zie ik het meisje aankomen. ze pakt de baby over, en loopt ermee weg. ik blijf staan, en kijk haar na. daarna begin ik te lopen en loop ik blijkbaar naar beneden. ik lijk gelukkig, maar mijn leeftijd ziet er heir nog als 16 uit, terwijl ik gewoon een kind oppakte en deze als mijn eigen zou kunnen behandelen, alles word zwart, ik hoor gekrijs van een vrouw, ik hoor mijn eigen stem de krijs aanmoedigen, ik horo de stem van een oduere vrouw waarna het gehuil van ene baby begint. alles blijft zwart. ik hoor mezelf iets trots brabbelen en een jonge vrouwen stem huilen.

ik schoot overeind. mijn gezicht was bezweet en mijn ademhaling was snel en lang. ik keek om me heen, mijn ogen hadden tijd nodig om aan het donker te wennen en alles te registreren, ik zag wel wat puntjes van licht die steeds duidelijker werden. blijkbaar had ik alle lampen aan laten staan. ik legde mijn hand tegen mijn hoofd aan en veegde er zo een liter zweet af. ik merkte het dat ik niet meer normaal zat, maar ik ga onder ene deken. ik volgde het deken en kwam bij namida uit die met ene lepel een ben ijs zat uit te scheppen. mijn ogen werden groot, mijn gehijg stopte en mijn huid was ineens droog. ''gimme gimme gimme!'' riep ik waarna ik naar namida kroop. goed, ik hield nog van eten ene goed teken. maar wat was die droom? of beter nachtmerrie gezegd. de bak met ijs voor me had al mijn aandacht getrokken waardoor ik neit veel over de nachtmerrie kon piekeren. ik drukte mijn vinger in het ijs en nam een schep van. als een klein lind stopte ik de vinger in mijn mond en zoog erop. 'ijssh'' kwam er uit mijn mond. ik keek namida aan met mijn vinger in mijn mond. 'erhph is nikshs hoors'' zei ik. oke, er was wel iets met me want ik had net een nachtmerri dat ik ene kind op mijn 16e had. maar voor de rest was er niks. ik stond op en liep richting de keuken. ik opende de bovenste la van de keuken en haalde er een lepel uit. ik ging weer naast namida zitte nen legde mezelf onder de dekens. ''mag ik ook wat?'' vroeg ik dit keer zonder vinger in mijn mond. ''ik zal delen.'' -c:- ik keek even om me heen. alles was nog zoals mijn normale huis. dit was geen droom en dit was echt. met de echte namida, mijn echte meubels, echte ik en echt ijs.

flutje :C

Onderwerp: Re: special message zo dec 16, 2012 8:35 am

Ik keek naar de klok, de minuten leken in slomotie voorbij te gaan. Ik stak opnieuw een lepel met ijs in mijn mond en voelde hoe het koude goedje door mijn keel gleed. Ik keek naar Dalon, die leek een nachtmerrie te hebben. Ik zuchtte. Ik was moe, ondanks dat ik veel ijs at. Waarschijnlijk had ik de wallen onder mijn ogen staan. Ik verveelde me, maar ik wist niks anders om te doen. Ik kon misschien tv gaan kijken, maar dan zou Dalon wakker worden. Het enigste wat ik nu kon doen is uit verveling een bak ijs naar binnen werken. Een nieuwe lepel met ijs schoof naar binnen. Ik voelde de kou al niet meer in mijn mond en de smaak proefde ik ook al niet meer. Maar mij boeide het niet, ik had tenminste wat te doen. Ik probeerde mijn gedachtes af te leiden, door voor de zoveelste keer de kamer rond te kijken. Ik keek opnieuw op de klok, het was twee uur. De tijd ging echt té langzaam. Ik stond op en begon heen en weer te lopen. Ik bekeek de stoelen die aan de tafel stonden en ik ging er even op zitten. Ik stond weer op, terwijl een kouder rilling over mijn rug heen ging. Ik schoot weer onder de deken en keek weer naar Dalon. Ik liet opnieuw een zucht slaken en duwde een nieuwe lepel ijs naar binnen. Plots schoot Dalon overeind. Ik slaakte een klein gilletje en liet bijna de ijsbak vallen. Ik kon hem nog net vast houden, anders lag de hele vloer er onder. Ik zette de ijsbak weer op mijn schoot en nam een nieuwe hap ijs. Ik keek naar Dalon, die om zich heen keek. Hij had het zweet op z'n voorhoofd staan en hij ademde snel en lang. Duidelijk een nachtmerrie gehad. Ik wou vragen wat er was, maar slikte de woorden in. Hij had ook begrip voor mijn litteken, misschien wou hij het ook niet zeggen. Dus ik besloot om mijn mond te houden.

''gimme gimme gimme!'' riep Dalon. Ik fronste mijn wenkbrauw. Ik volgde zijn blik die uit kwam bij de bak ijs. Ik zuchtte. "Jij bent ook altijd het zelfde," mompelde ik. Dalon kroop naar me toe en ik besloot om mijn nieuwsgierigheid naar zijn nachtmerrie te verstoppen. Hij stopte zijn vinger in het ijs en stopte die vervolgens in zijn mond. Ik rolde kort met mijn ogen. 'ijssh'' zei hij. Hij keek me aan, terwijl hij de vinger nog in zijn mond hield. Ik fronste mijn wenkbrauw, waarna een grijns op mijn gezicht vormde. 'erhph is nikshs hoors'' zei hij met nog steeds een vinger in zijn mond. Oké er was dus wel wat. Het was gewoon te proeven in de lucht. Maar tot nu toe negeerde ik het. Dalon stond op en liep naar de keuken. Ik hoorde een la open en dicht gaan en zag vervolgens Dalon terug lopen met een lepel. ''mag ik ook wat?'' vroeg hij nadat hij weer naast me zat. Ik keek naar de bak ijs. En overweeg om het voor mezelf te houden. ''ik zal delen.'' zei hij en keek even kort om zich heen. Ik zuchtte en zette de bak ijs op zijn schoot. "Hier vermaak je ermee," zei ik en aaide Dalon een keer over zijn hoofd heen, alsof hij mijn hond was. Ik grinnikte kort en keek even naar de klok. Ik zuchtte, ik was wel blij dat hij nu wakker was. Want nu kon ik lol met hem trappen. Ik besefte me plots iets. Ik stond op en liep naar mijn kamer toe. Ik liep naar binnen en graaide de bandana van het bed af. Ik liep weer terug en legde de bandana voor Dalon op de tafel neer. "Hier, sorry ik was het vergeten om terug te geven," zei ik. Ik keek Dalon even aan. "Is er echt niks?" De vraag kwam er onbedoelt uit. Eigenlijk was het een gedachte en was het niet de bedoeling om hardop te zeggen. Maar de vraag wou ik wel stellen, dus ik trok me er niks van aan. Ik keek opnieuw op de klok. Daarna keek ik Dalon weer aan. "Als je het niet wilt vertellen is het goed," zei ik een beetje zacht, maar wist dat Dalon het kon horen.

Onderwerp: Re: special message zo dec 16, 2012 9:05 am

''maar maar maar maar'' piepte ik. wilde ze echt niet meer? ik keek naar de bak ijs die net op mijn schoot was gezet. oke, ze had al meer dan de helft in haar buik zitten. daar was nog weinig van te delen. ik stak mijn lepen in de ijs en haalde hem er weer uit met een bol ijs. ik haalde mijn schouders op en stopte de lepen in mijn mond. ik genoot van het ijs dat mijn keel in gleed. doordat ik nog niet zo lang wakker was waren mijn hersenen nog niet echt ana het werken en protesteerde ze direct al weer tegen het ijs. ik legde mijn linker hand tegen mijn slaap aan terwijl ik de leper weer in de ijs porde. ik zag namida weglopen en keek haar na waarna ik een nieuwe lepel naar binnen werkte terwijl ik nog steeds last van mijn hoofd had. wat niet een goed idee was waardoor mijn hersenen hu nog erger protesteerde. ik zag namida weer terug komen met iest in har handen. veel tijd had ik niet nodig om het te herkennen ''KEVIN!'' -genial naam hea? XD- riep ik vrolijk met beide handen in de lucht. namida legde kevin op de tafel voor de bank neer en greep kevin. ik bond hem om mijn hoofd heen en nam ene trotse blik aan. waarna ik me weer op het ijs richtte. een goede manier om wakker te worden vind ik. "Hier, sorry ik was het vergeten om terug te geven," zei namida nog. ik knikte terwijl i kde lepel uit mijn mond haalde. "Is er echt niks?" vroeg ze. ik keek op en schudde dit keer met mijn hoofd. namida keek even op de klok, en daarna were naar mij. "Als je het niet wilt vertellen is het goed," hoorde ik namida zacht. ze klonk nu meer volwassen dan ik was. ik keek dit keer ook even mara de klok, ongeveer kwart voer 2. het duurde nog wel even totdat de normale mensen wakker zouden worden. ik keek namida, waarna ik en grijns wilde trekken maar mijn mijn een streep werd. misschien kon ik haar de nachtmerrie wel vertellen. misschien zou ze dan onbewust ook gaaan vertellen hoe ze ana het litteken kwam.

''je wist al dat ik ene nachtmerrie had.'' begon ik met een glimlach. ''je wel dat de kleding die je aan hebt nooit van mij kan zijn.'' vervolgde ik. ''door die kleding kreeg ik dus ene nachtmerrie omdat ik erover piekerde. in mijn droom had ik dus eindelijk geen blauwtje opgelopen. moor om het kort te maken had ik dus een kind op mijn 16e gekregen.'' zei ik alsof het niks was. het was juist iest, maar hoe kon ik dit zo makkelijk zeggen? en zo kort. misschien omdat ik het al voor een deel opzij had geschoven en dat de nachtmerrie al een deel had verwerkt. ik keek even om me heen waarna ik naar buiten keek. ik grijnsde bij het zien van de avond. ik stond op en liep naar de schuifdeuren toe en opende deze. een koude windvlaag groette me waarna ik op blove voeten naar buiten liep. -ik had mijn schoenen over het hoofd gezien.- de sneeuw bevroor mijn voeten zowat maar door het ijs in mijn hoofd merkte ik er weinig van. ik opende mijn armen en snoof de vrisse avond lucht in. de nacht was helder en de maan verlichtte het meer naast de school goed. ik draaide me even om en wenkte naar namida. ''kom, we gaan even naar buiten.'' zei ik vrolijk.

Onderwerp: Re: special message ma dec 17, 2012 7:47 am

Dalon keek naar de klok en richtte zijn blik daarna weer op mij. Hij leek een grijns te wille liggen op zijn gezicht, maar zijn grijns betrok naar een streep. Ik reageerde er niet op en wachtte af. Eigenlijk was het gemeen van mij om te vragen, oneerlijk. Ik wou niks zeggen over het litteken, maar dwong hem bijna om over zijn nachtmerrie te vertellen. Oké, als hij over zijn nachtmerrie zou praten, zou ik vertellen hoe ik aan het litteken kwam. Ik had het nog nooit tegen iemand verteld, of ik loog en zei dat ik een keer onhandig was gevallen. Maar ik zou Dalon de waarheid vertellen. Tenminste, als hij dat ook deed. ''je wist al dat ik ene nachtmerrie had.'' begon Dalon. Ik keek op en knikte toen langzaam. Ik wou hem niet onderbreken, bang dat hij dan zou stoppen met praten. ''je wel dat de kleding die je aan hebt nooit van mij kan zijn.'' Ik keek naar mijn kleding. Ik knikte kort. Ik had me al eerder afgevraagd van wie die kleren zouden zijn. Maar ik had er verder niks achter gezocht. Waarschijnlijk waren ze van zijn buren, of van een neefje die hij had. Eén ding was duidelijk, de kleren waren van een jongen. Niet dat ik er een hekel aan had, ik had liever slobber broeken en grote shirts dan te strakke kleding. Vandaar ook dat , als ik geld had, mijn kleding te groot kocht. ''door die kleding kreeg ik dus ene nachtmerrie omdat ik erover piekerde. in mijn droom had ik dus eindelijk geen blauwtje opgelopen. moor om het kort te maken had ik dus een kind op mijn 16e gekregen.'' zei Dalon alsof het niks was. Ik daar in tegen was even van het veld geslagen. Mijn ogen waren ver open gesperd en verbaasd en verward keek ik hem aan. Het zou wel veel verklaren, maar dat kon toch niet? Het was waarschijnlijk gewoon een domme droom van Dalon. Want ja, zoals ik al eerder had gemeld, was hij niet helemaal honderd. Dalon keek even kort om zich heen en liep toen naar de schuifdeuren toe. Hij opende die en liep toen met blote voeten naar buiten. Ik kreeg een rilling over mijn rug toen de koude wind langs me sneed.

Ik zuchtte een keer, maar schoof toen onder de dekens vandaan. Dalon draaide naar me om en wenkte me. Ik fronste mijn wenkbrauw. ''kom, we gaan even naar buiten.'' zei hij vrolijk. Ik sloeg met mijn palm van mijn hand op mijn voorhoofd (FACEPALM! XD). "Baka," mompelde ik in het Japans. Ik zuchtte opnieuw en stond toen op. Ik liep naar Dalon toe en bleef veilig binnen staan. Ik keek naar Dalon en herinnerde me dat ik hem moest vertellen over het litteken. Ik keek weg, ik wou het eigenlijk niet vertellen, maar hij had het verdient. Misschien kon ik het ook wel zo luchtig vertellen. "Mijn vader.." begon ik. Nou dat ging al lekker, een brok vormde zich al in mijn keel en mijn ogen stonden al weer dof. Wat was ik een huilbaby! Ik schudde kort mijn hoofd en probeerde de brok in mijn keel weg te slikken, wat niet echt lukte, maar ondanks dat keek ik Dalon aan. "Mijn vader was dronken thuis gekomen, ik had een grote bek en toen had hij zijn mes in mijn arm gestoken," zei ik waarna ik wees op het litteken. Tranen brandde in mijn ogen. Ik schudde mijn hoofde en rende weg. Ik smeet de deur van mijn kamer dicht en ging op zoek naar mijn schoenen. Toen ik die had gevonden deed ik die aan. Ik veegde de tranen weg zette een glimlach op mijn gezicht. Ik rende weer terug en sprong in de sneeuw. "Dus, waar gaan we heen?" vroeg ik opgetogen.

Onderwerp: Re: special message zo dec 23, 2012 1:20 am

"Mijn vader.." klonk wat onzeker achter mij. ik draaide me om en zag namida nog in huis staan. nieuwschierig keek ik haar aan wachtend op haar verhaal. want iets dat met 'mijn vader' begint moet er wel eentje zijn, zeker na dat ik mijn nachtmerrie had verteld. "Mijn vader was dronken thuis gekomen, ik had een grote bek en toen had hij zijn mes in mijn arm gestoken," zei namida terwijl ze naar het litteken wees. vanaf hier zag ik hoe tranen in haar ogen begonnen te branden waarna ze haar hoofd schudde, omdraaide en het huis in rende. ik hoorde een deur dichtklappen net nadat ik ''namida!'' riep. ik keek even teleurgesteld waarna ik weer voetstappen ne zag namida met een glimlach aan lopen. vrolijk sprong ze de sneeuw in en vroeg opgetogen, "Dus, waar gaan we heen?" ik glimlachde waarna me iets tebinnen schoot. ik sprintte naar binnen en struikelde bijna over mijn eigen benen heen. ik rende naar de bank heen en schoof de salontafel ervoor weg. dit maakte ruimte voor het verlengstuk van de bank. ik schoof deze onder de bank vandana waarna ik naar mijn -kugh namida had hen geclaimd- kamer rende en een extra dekbed pakte. terwijl ik weer naar buiten rende gooide ik het dekbed op de bank waarna ik verder naar buiten rende. ''naar buiten!'' riep ik vrolijk. morgen zouden we beide echt met koorts op bed leggen, dat betekende geen shcool v oor beide van ons.

ik rende met mijn armen in de lucht door de gladde straten van ons dorpje heen. terwijl ik probeerde stil te zijn. richting ons kleine winkelstraatje rende ik waar ik altijd nog een adresje had. het was een sorrt hemel voor kinderen en kind volwassenen -zoals ik- ik kreeg die enorme glimlach maarn eit van mijn gezicht af terwijl ik mijn voeten niet meer voelde, want ja, wat krijg je ook als je zelf in een buitenwijk woont. even stoptei k doordat ik een nies voelde opkomen. terwijl ik bijna uitgleed en viel door het remmen en niezen lukte het me op op mijn benen te staan. ik bleef stilstaan en keek om me heen. het zag hier en stuk anders uit dan wanneer het dag is -duhh- ik keek even achter me omte kijken waar namida was. ''ken jij het heir toevallig?'' vroeg ik wat onzeker. als ik maar niet verdwaald was. even zuchtte ik waarna ik begon te lopen. zoekend keek ik om me heen opzoek naar het winkel straatje. kopop dalon! je woont hier al 6 jaar, waarom ken je het hier nog net?

-gvd kut koppijn >.<

Onderwerp: Re: special message zo dec 23, 2012 8:24 am

Iets leek Dalon te binnen te springen, want hij rende onhandig het huis weer in. Ik keek even verbaasd en volgde de handelingen die hij deed. Hij haalde uit mijn kamer nog een extra beddengoed en voordat ik het wist had hij van de bank een soort bed gemaakt. Ik grinnikte kort, daar mocht hij wel gaan slapen. Die kamer was van mij, ik claimde hem! Wraak voelde goed. Was het wel wraak? Nee, volgens mij vond ik het gewoon leuk om hem te plagen. Maar hij was gewoon zo'n makkelijk doelwit! Elke tiener zou hem plagen, zelfs als die gene een super braaf mens was, -iets dat ik me niet kon voorstellen-. Uiteindelijk kwam Dalon weer terug en riep misschien iets té enthousiast: ''naar buiten!'' Ik rolde kort met mijn ogen, maar voelde hoe zijn vrolijkheid aanstekelijk was en al snel lag er een brede grijns rondom mijn lippen. Even later liep Dalon voorop, met zijn armen maaiend in de lucht, door de gladde straten. Ik zuchtte een keer en deed mijn handen in mijn zakken. Ik keek gefascineerd naar de donkere huizen en donkere lucht boven ons. Sterren waren vandaag niet te zien, bewolkt. Waarschijnlijk is het morgen dan warmer, waar ik blij mee was. Dalon liep voorop en leidde me naar het onbekende. Ik kende dit dorpje dus totaal niet, ik kwam nooit buiten het terrein van school. Daar bedoel ik mee, ik ging niet van het schoolplein af. Ach ja, ik heb gewoon geen leven. Tenminste, tot nu, nu kon ik eindelijk weer een 'normaal' leven leidden dankzij Dalon. Ik richtte mijn blik op Dalon. De bijna uit gleed door dat hij moest niezen. Ik rolde kort met mijn ogen, hij was echt niet de slimste. Maar een warme glimlach lag op mijn gezicht. Hij was zeker wel één van de liefste. Ik bedoel, niet iedere leraar neemt een random kind als peetkind. Toch?

''ken jij het heir toevallig?'' Ik keek op en keek naar Dalon, die wat onzeker had geklonken en nu naar mij keek. Ik bleef staan. "Huh...?" vroeg ik verbaasd. De stem waarop hij het zei, het kon toch niet dat.. Dat.. dat.. we verdwaald waren!? "Dalon.." zei ik met een kille stem en liep naar hem toe. "We zijn toch niet verdwaalt, hea?" vroeg ik met een geïrriteerde stem. "Ongelooflijk, we zijn gewoon verdwaalt," riep ik en keek Dalon aan met ogen die vuur leken te spuwen. "Jij. Bent. Echt. Dom." zei ik elk woord langzaam. Ik zette een paar stappen naar achter en keek om me heen. Ik liet mijn blik over de omgeving gaan, om te kijken of ik het hier herkende. Maar jammer genoeg kende ik echt niks. Ik zuchtte en streek mijn hand een keer door mijn haren. Mijn woedde ebde weg. Ik keek naar Dalon en een idee sprong me te binnen. Ongezien sloop ik naar een hoopje sneeuw, pakte wat sneeuw, maakte er een sneeuwbal van en gooide die met een snelle vaart naar Dalon. "Baka!" riep ik naar Dalon met een grijns. Ik grinnikte kort, waarna ik een nieuwe bal klaar maakte om hem mee te bekogelen. Een nieuw sneeuwgevecht? Misschien wat niet origineel, maar nu was het anders, nu was het één tegen één. Er zou één winnaar uit komen en één verliezen. Ik gooide de nieuwe sneeuwbal ook weg, alleen ik liet het te laat los, de sneeuwbal ging een totaal andere kant op. Ik horde een klein kreetje waarna ik voorzichtig op keek. Een man, rond de twintig jaar, keek me woest aan. Ik zag dat mijn sneeuwbal hem had geraakt. Wat doet een man zo laat nog hier? Oké wij zijn hier nog steeds, maar wij zijn gewoon niet normaal. De man klopte nog wat sneeuw van mijn kleren en stapte toen woest naar mij toe. Aangezien ik weer mezelf was, keek ik hem met brutale ogen aan. Toen de man voor me stond, stonden zijn ogen woedend. "Eerst maak je me wakker met dat geschreeuw van jouw en daarna gooi je nog een sneeuwbal tegen mijn hoofd aan! Wie denk je wel niet dat je bent!?" riep de man naar mij. Hij stond zo dichtbij me dat wat speeksel van hem, terwijl hij praatte, op mijn gezicht was beland. Ik zuchtte een keer en keek naar Dalon. Als hij niks deed ging ik een grote bek op zetten. Ik gaf hem even de tijd. Misschien kende hij de meneer. Als dat niet het geval was, ging ik me vooral niet inhouden.

Onderwerp: Re: special message zo dec 23, 2012 9:53 am

"Dalon." klonk er kill achter mij. Een koude rilling gleed over mijn rug heen waarna ik ineen kroop en achter me keek. "we zijn toch niet verdwaalt, hea? Ongelooflijk, we zijn gewoon verdwaalt," ik zag hoe de ogen van namida vuur spuwden. Ik maakte mezelf kleiner en verstopte mijn hoofd tussen mijn schouders en maakte me klaar voor een uitbarsting. "Jij. Bent. Echt. Dom." ik krom nog meer ineen, -wat vreemd was voor een vader, Want meestal zijn vader niet echt bang voor hun kinderen- ik zag namida naar achteren lopen en om zich heen kijken. Girriteerd ging ze met haar hand door haar haar heen ging. Terwijl ik van namida weg keek. Even later hoorde ik iets door de lucht heen vliegen en de stem van namida weer. "baka." wat betekende het eigenlijk? Het was geen engels of nederlands, en andere talen kon ik niet. Want ja, ik faalde in frans en duits. Ik kreeg de sneeubal recht in mijn gezicht die ik met mijn blote hand uit mijn gezicht veegde. Ik zag namida grinnekend met ene grijns staan. Klaar met een nieuwe sneeuwbal. Deze zal ik ontwijken, dat zweer ik! Namida gooide de bal richting mij en ik maakte me klaar om weg te springen. Uiteindelijk hoefde ik me nieteens te bewegen want de sneeubal kwam meters naast mij op de grond terecht. Ik hoorde een kleine kreet, die ik uit duizende kende. Michiel! Michiel kwam woedent aangelopen en veegde de sneeuw van zijn kleding af. Beide stonden ze als twee pissed katers voor elkaar niet net het water uit waren geklommen. Eerst maak je me wakker met dat geschreeuw van jouw en daarna gooi je nog een sneeuwbal tegen mijn hoofd aan! Wie denk je wel niet dat je bent!?" riep michiel pissig. De jongen stond zo dicht bij namida dat je gewoon zijn speeksel op naar zag vallen. Met een rode kop kwam ik tussen bijne in terwijl ik wat nerveus lachde. Michiel was niet een hele goede vriend van me, maar ik wist wel dat hij lange tenen had. "michiel! Vriend van me!" begon ik terwijl ik hem van namida af duwde. "misschien moet je terug naar bed gaan, het is laat." even kijkt hij verbaasd, waarnahij weer pissig word. "en waarom ben jij dan nog op?" vraagt hij brutaal. Even kijk ik hem dom aan. "ik ben vreemd, ik heb daar geen antwoord op."

Ik keek om me heen en herkende de hele buurt weer. "misschien moeten we anders met z'n allen naar alex gaan?" stelde ik voor. Ik wicht dat michiel verslaafd was aan zijn huis, en namida waarschijnlijk ook. Want bij alex was dat kinder paradijs. "he?" lachde ik nerveus. "oke, maar vanwege het snoep." zucht michiel. Nog even wisselt hij een dodelijke blik uit met namida die ik opmerk. "zij gaat ook mee." zeg ik droog. "wat? Ene meisje!" roept michiel. "nee, geen meisje maar dochter. " zeg ik waarna ik michiel vooruit duw met mijn handen. "hoe eerder we gaan hoe eerder we er zijn!" roep ik stilletjes. Ik wil niet nog meer mensen wakker maken. Ik weet nieteens of alex wel op is. Hij is wel iemand die van de nacht houd, maar wanneer het koud is is hij altijd iets minder energiekfol.
Typen gaat uber sloom D:

Onderwerp: Re: special message ma dec 24, 2012 6:41 am

Ik wou net mijn mond open trekken en een belediging naar de man zijn kop smijten. Een belediging die ging over zijn speeksel, dat hij die bij zichzelf moest houden. Echt, een pepermuntje kon er ook wel in. Hij rook naar slaap en alcohol. Zuiplap. Maar net op dat moment kwam Dalon aan zetten. Hij schuifelde onzeker tussen ons in, zijn kop zo rood als een tomaat. Ik grinnikte kort, waarna ik de man weer brutaal aan keek. Een korte grijns lag op mijn gezicht. "michiel! Vriend van me!" Begon Dalon. Ik betwijfelde of die "michiel" echt een vriend van hem was, maar daar maakte ik me nu niet druk om. Trouwens, iedereen die van eten hield, of die eten bij zich had, was een vriend van Dalon. Misschien kon ik daar nog een keer goed misbruik van maken. Een korte duivelse glans ging over mijn ogen heen, maar die verdween als sneeuw voor de zon toen Dalon Michiel zachtjes van me weg duwde. Zelf deed ik ook een stap naar achter. Ik liet mijn handen opnieuw in mijn zakken glijden, terwijl ik de grijns op mijn gezicht er maar niet vanaf kon halen. "misschien moet je terug naar bed gaan, het is laat." ging Dalon verder. Ik moest lachen om het verbaasde gezicht van Michiel, maar toen dat gezicht pissig werd, stopte ik. Soms kon ik wel verstandig zijn, soms. "en waarom ben jij dan nog op?" vroeg Michiel op de zelfde toon zoals hij eerder tegen mij had gesproken. Ik rolde kort met mijn ogen, terwijl een nieuw belediging zich in mijn mond vormde. Die ik met alle liefde naar Michiel wou smijten. Maar knap genoeg, hield ik mezelf in. Ik keek naar Dalon, die met een domme blik naar Michiel staarde. "ik ben vreemd, ik heb daar geen antwoord op." zei hij doodleuk. Ik grinnikte kort. Ik keek naar Michiel met een grijns. Ook al had ik nog niks gedaan, ik had het gevoel dat ik gewonnen had. Wat waarschijnlijk niet zo was, afcours.

Dalon keek kort om zich heen, en leek de dingen weer te herkennen. Ik rolde kort met mijn ogen. Baka. "misschien moeten we anders met z'n allen naar alex gaan?" stelde Dalon voor. Een vragende blik rustte in mijn ogen. Alex? Wie was dat? Ik keek naar Michiel, die mijn blik niet beantwoordde. Tss.. asswhole. "he?" zei Dalon met een nerveus lachje. Ik grinnikte kort, mijn woedde was al een beetje weg geëbd. Maar bij Michiel brandde de haat nog in zijn ogen. Iets wat in mijn ogen amusant leek. "oke, maar vanwege het snoep." zei Michiel met een zucht. Ik fronste mijn wenkbrauw. Dat was dus de reden waarom Dalon dacht vrienden met hem te zijn. Hun delende hobby, snoep. Ik voel de dodelijke blik van Michiel op me brandde, die ik beantwoord met een brutale blik, waarna ik, (yea i know, super kinderachtig, but hea, i am 10)mijn tong naar hem uit steek. "zij gaat ook mee." zei Dalon droog. Ik keek hem aan, natuurlijk ga ik mee. No party without me. "wat? Ene meisje!" riep Michiel verontwaardigt. Ik keek hem met een amusante blik aan. "Misschien moet je wat stiller zijn, je maakt de buren nog wakker," zei ik met een grijns. Dalon en Michiel leken het niet te horen, of ze negeerde me gewoon compleet. Ik zuchtte en keek weg. "nee, geen meisje maar dochter. " zei Dalon. Ik keek op. Ik probeerde Michiels reactie te pijlen, maar hij werd al naar voren geduwd door Dalon. "hoe eerder we gaan hoe eerder we er zijn!" riep Dalon zachtjes. Ik grinnikte zachtjes.

Ik versnelde mijn passen even zodat ik naast de twee loop. Ik legde mijn hand op de schouder van Michiel. Met een grijns op mijn gezicht keek ik hem aan. "Geen zorgen, Michiel," begon ik. "Waar we heen gaan zullen ze vast wel een pepermuntje hebben voor je slechte adem," zei ik en grinnikte kort. Ik was verstandig en ging naast Dalon staan. "Toch, vader?" sprak ik op een nep deftige toon en stak mijn arm door de zijne heen. "Wie is die Alex eigenlijk?" vroeg ik. Nieuwsgierigheid was mij bekropen, en vragen tolde door mijn hoofd heen. Wat had Alex dat Dalon en Michiel zou leuk, vonden? Iets met snoep? Zo ie zo iets met eten, niks anders kon de aandacht trekken van Dalon. "Vreetzak.." mompelde ik. En grinnikte er kort achter na.

Onderwerp: Re: special message ma dec 24, 2012 9:11 am

ik zag namida haar pas versnellen en naast michiel lopen. even zuchtte ik terwijl ik hem koppig door duwde. "Geen zorgen, Michiel,Waar we heen gaan zullen ze vast wel een pepermuntje hebben voor je slechte adem," even grinnikte ik. mischiel kon inderdaad wel een pepermuntje gebruiken. het is een wonder dat hij in schone kleding zit. namida kwam weer naast mij lopen en stak haar borst vooruit. "Toch, vader?" sprak ze deftig terwijl te haar arm door de mijne haalde. ik ging met mijn rug recht lopen en mijn vrije arm voor mijn borst terwijl ik mijn lippen tuite. ''ja schat. zullen we deze heer morgen mee nemen naar de brunch?'' hmm brunchen, dat blijft altijd zo lekker! van zoet naar hartig met thee. ik moet dat echt weer eens gaan doen! "Wie is die Alex eigenlijk?" vroeg namida nieuwschier. ze zat vol met nieuwsgierigheid, dat wist ik al goed. nee, niet goed maar zeker! terwijl ik nog even na dacht hoorde ik namida iets mompelen. "Vreetzak.." waarna ze grinnikte. ik grijnsde waarna ik omhoog keek. ''alex heeft niet alleen eten hoor, het si een soort kinderparadijs, maar dan voor kind volwassenen.'' oke, niet alleen voor kind volwassenen, meer gewoon iets voor tja, mij viguren. ''jij zal het er ook vast naar je zin hebben namdia, en michiel blijft wel van de drank af.'' scherp keek ik naar michiel toe die ene moeilijk glimalch trok. ''he?'' vroeg ik. snel knikte michiel naar mij waarna hij verder ging met lopen. ik weet het nog toen ik michiel voor het eerst ontmoette. kleine pestkop die hij was, een pest kop en een kreng, ik mocht hem echt niet. maarja, food. maar goed, nu let ik als een soort moeder op hem, arme michiel. ik kan me niet echt meer heninneren hoe ik hem ontmoete maar hij was vreemd, hij is nu wat normale geworden -door mij bijzonder he? ;D- maar goed, opweg naar alex!

terwijl ik mijn eigen voeten niet meer voel komen we bijna bij alex aan. terwijl het een tijd duurt voordat michiel de sleutels heeft gevonden -het is niet slim om ze aan mij te geven, you know why- als michiel eindelijk de deur tussen de twee winkels opent stormen we beide de trap op en opende de deur naar de kamer van alex. terwijl ik de lichtschakelaar zoek vermaakt michiel zich al met het snoep. ''zoetekauw.'' brom ik. na ik-heb-geen-idee-hoelang vind ik de lichtschakelaar en springen alle lichten aan en gaan alle spellen werken. ''gamehall!'' roep ik terwijl mijn handen voor mijn borst zitten en mijn ogen twinkelen. ik rende mt mijn armen vrolijk in de lucht naar een van de ouderwetse pacman machines en begon te spelen. ik hoorde een deur open en dicht gaan waar ik geen aandacht ana besteede. ''omnomnom.'' mompelde ik. ik hoorde een slaperige geeuw waarna ik een hand op mijn schouder voelde. ''dalon? wat doe je?'' ik zet het spel op pauze en kijk hem verbaasd aan. ''waar lijkt het op?' ik speel pacman!'' alex wrijft de slaap uit mijn ogen waarna hij weer verder praat. ''nee, ik bedoel wat je heir oz laat doet.'' ''ow.'' antwoord ik terwijl ik em omdraai. ''verveling!'' zeg ik vol drama. ''en games en snoep.'' zeg ik met een kleine glimlach. ''food!''zeg ik warana ik me weer omdraai en verder ga spelen. ''oke, ik kom zometeen wel, eerst in normale kleding komen.'' wacht, was hij nou? nee, hij had vast een pyjama aan zoals ene normaal mens doet. wauw, ik schaam me nu echt voor die mensen tegenover namida. ''ik ben ook betere vrienden hoor!'' zeg ik terwijl ik verder ga spelen ''omnomnom.'' mompel ik wee.r waarom kan ik niet zo veel als pacman eten zonder ana te komen? het is oneerlijk! het is een wonder dat ik nog geen vet armen heb.

Onderwerp: Re: special message di dec 25, 2012 11:12 am

Dalon grijnsde waarna hij omhoog keek. ''alex heeft niet alleen eten hoor, het si een soort kinderparadijs, maar dan voor kind volwassenen.'' Ik fronste mijn wenkbrauw. Een kinderparadijs? Wat moest ik me daarbij voorstellen? Een grote ballenbak met een plastiek glijbaan waar je haar zo lekker statisch van wordt. En dat je uiteindelijk je moeder aan raakt en dat door jullie beiden een schok gaat. Met van die grote pluche beesten die boven het winkeltje hangen van chocola en waffels. Met van dat zachte tapijt waar je heerlijk op kon spelen. En met.. Ik schudde kort mijn hoofd. Waarom dacht ik daar in hemelsnaam aan?! Ik zuchtte kort, maar mijn gedachtes dreven weer weg. Het zou toch cool zijn als er bij die Alex een lasergame ding was, ik had het nog nooit gedaan, maar het leuk me super om Dalon neer te knallen. Een duivelse grijns vormde zich om mijn lippen, terwijl ik me bedacht hoe Dalon zou smeken om genade. ''jij zal het er ook vast naar je zin hebben namdia, en michiel blijft wel van de drank af.'' Hoorde ik Dalon zeggen. Ik keep op en volgde zijn blik naar Michiel. Ho, was hij een zuiplap? Dit kon nog leuk worden. Een grijns vormde zich rond mijn lippen. Ik had nooit gedacht dat ik nog een keer kon grijnzen omdat iemand een zuiplap was. However, dingen veranderen, ik dus ook. ''he?'' vroeg Dalon nog voor de zekerheid na. Mijn brutale ogen brandde achter Dalons zijn rug op Michiel. Die kort knikte. Ik grinnikte kort, terwijl ik Dalon en Michiel daarna de weg volgde naar de , nog, onbekende Alex. Uiteindelijk, naar een hoop lopen en zeuren, kwamen we bij het huis van Alex aan. Ik keek verwonderend ernaar, terwijl Michiel naar de sleutel zocht. Waarom zou Michiel de sleutel hebben van Alex? Ik zuchtte, die vrienden van Dalon waren ook niet helemaal honderd. Maar ja, dat wist ik al. Waarom wou ik ook alweer zijn peetdochter worden? Plots hoorde ik hoe de deur open zwaaide. Als twee hebberige kinderen stormde ze het huis en vervolgens de trap op. Ik bleef even verbaasd in de deur opening staan. Langzaam liep ik naar binnen, terwijl ik de hal rond keek. "Ik kom naar binnen," mompelde ik. Ik veegde mijn voeten en ging de trap op. Waarop eerder de twee volwassen, (kuch kuch) mannen naar boven waren gegaan. Een deur stond open, waaruit ik Dalon hoorde mompelen: ''zoetekauw.'' Voorzichtig stak ik me hoofd om de hoek en liep langzaam de kamer binnen. Plots werd het licht aan geknipt. Ik schrok van het felle licht en ik moest even knipperen met mijn ogen om er aan te wennen. Toen ik eenmaal aan het licht was gewend, zag ik tot mijn verbazing dat de hele ruimte was gevuld met game automaten. ''gamehall!'' schreeuwde Dalon en rende richting een pacman spel. Ik rolde kort met mijn ogen, terwijl ik langzaam de ruimte rond keek. Dit was inderdaad best cool. Ik hoorde achter me hoe een deur open ging. Ik keek achterom en keek meteen ook weer weg. Mijn ogen hadden zo juist een trauma gekregen, daar stond gewoon een random dude in een onderbroek! Ik gokte dat hij Alex was, en aangezien ik ook zeker gebruik ging maken van de spelmachines, kon ik me beter gedijst houden en negeerde ik hem gewoon compleet. De jongen liep naar Dalon toe en legde zijn hand op zijn schouder. ''dalon? wat doe je?'' vroeg de jongen. Ik hoorde het gesprek half aan, terwijl ik op zoek ging naar een leuk spel dat ik kon doen. Ik liep naar het eerste spel toe, een race spel. ''waar lijkt het op?' ik speel pacman!'' Ik rolde kort met mijn ogen. Er waren zoveel spellen hier, en dan koos hij uiteraard dát spel?! Hij was echt vreemd. ''nee, ik bedoel wat je heir oz laat doet.'' legde Alex uit. Ik bekeek de instructies van het spel. ''ow.'' zei Dalon droog. Ik zuchtte en probeerde me te focussen op de instructies. In plaats van naar de half naakte boy kijken. Nee dankje. Uiteindelijk kwam de hele conversatie er op neer dat Dalon hieruit verveling was gekomen. En Alex eindelijk normale kleren aan ging doen. Toen Alex weer uit de ruimte was verdwenen, trippelde ik naar Dalon toe. ''ik ben ook betere vrienden hoor!'' probeerde Dalon om me gerust te stellen. Ik grinnikte kort. "Dat betwijfel ik, beste vriend," zei ik en gaf Dalon een kort klopje op zijn schouder. Terwijl Dalon weer 'omnomnom' mompelt terwijl hij het spel verder speelt.

Ik keek even met Dalon mee, totdat me echt begon te vervelen. Waarschijnlijk was het voor Dalon een hemel, zoveel eten als je wou. Maar voor mij was het gewoon een dom geel diegie die octopusjes op eet. Ouderwets. En aangezien ik van de nieuwe generatie ben, ging ik opzoek naar wat 'leukere' spelletjes. Ik keek naar het spel naast dat van Dalon. Een schiet spel. Mijn ogen glommen even kort. Ik pakte het pistool en drukte op de rode knop, waardoor het spel werd geactiveerd. Een korte tutorial zorgde ervoor dat ik alle instructies kon volgen en binnen de kortste keren wist ik hoe ik het geweer moest gebruiken. Het geweer zat los van de machine en reageerde net zoals een afstandsbediening. Super handig! Zit je ook niet met dat snoer te kloten, iets wat ik altijd had. However, toen, eindelijk naar alle instructies gehad te hebben, begon het echte spel. Zombies kwamen in een slome tempo op me af, die ik natuurlijk moest neer knallen. Maar die zombies gingen pas dood toen je ze een stuk of twintig keer had geschoten. Vandaar dat ik op een gegeven moment keihard begon te schreeuwen en te schelden tegen het apparaat. Ik maakte wilde bewegingen, alles om de zombies te doden. Ik sprong alle kanten op, maar uiteindelijk had ik alle zombies neer geschoten zonder ook maar één keer dood te gaan. "New Record" stond in het beeld te flikkeren. Mijn naam, met daar achter de score, stond boven aan de lijst, waaronder verschillende onbekende namen stonden. Ik grinnikte kort. "Losers, dit spel is te makkelijk, iemand anders die het tegen mij op durft te nemen?" daagde ik Dalon, Michiel en Alex uit. Een grijns sierde om mijn lippen. Yup, ik was een gamer girl. Deal with it.

Onderwerp: Re: special message wo dec 26, 2012 7:17 am

terwijl ik helemaal weg was van hier en het enige dat ik nog voor me zag was een geel bolletje, witte bolletjes, kersjes, spookjes, blauwe muren en een hoop zwart. je zou nog eens kunnen denken dat ik door dit aan mijn ooglapje kom. dat ik te veel speelde en mijn oog zo was gaan staren dat hij verwijdert moest worden. vanbinnen grinnikte ik terwijl mijn gezich taan het scherm bleef kleven. slimme alex game koning had er een slot voor mij op gezet. wauw, dat was idd heel slim want ik zou echt verslaafd zijn aan dit spel. was er ook maar zo'n makkelijke oplossing voor eten. maarja, we moeten natuurlijk ook nog eten. en drinken, en slapen, en vermaak. want ja, zonder vermaak gaan we ons vervelen en worden we depresief. en dan willen we niet meer eten en gaan we alsnog dood. eten en water is dus niet alleen onze basis behoefte! stelletje leugenaars die het zijn! zeggen dat we zonder vermaak kunnen overleven. oke, een kluizenaar misschien maar een normaal mens niet. ja, ik weet het. ik ben niet normaal en de meeste mensen wel. maar goed, een normaal mens heeft vermaak nodig. oke, ik wist nu dat mijn limit er nu ongeveer aan zat te komen. nog even snel eten halen dan! terwijl mijn handen op het spel spaacten en ik op mijn onderlip beet. komop! ik wil nieuwe eigen higscore! please? ik kon wel gaan smeeken maar ik wist dat het neit zou gaan lukken. stom gesprek ook! terwijl ik een prullipje trok liep mijn spel af. een teleur stellende score kwam groot op het scherm te staan en grote gele blokletters. ''enter name:'' ik kijk even rond om op een idee te komen waarna mijn ogen naar boven rollen en ik were op mijn onderlip bijt. 'AAAAA' staat er nu iets kleine op het scherm. ik druk op de grote rode knop onder in het scherm waarna het scherm voor mij de hele avond zwart blijft. terwijl ik weer even een pruillipje trek hoor ik luid geschreeuw naast me. verbaasd keek ik opzij -als ik dieren oren had stonden ze nu verbaasd vooruit- en zag ik vertrouwde namida staan voor ene van de plellen die ik eigenlijk nooit speelde. terwijl ze helemaal tekeer ging bij het spel kwam ik stap voor stap aanlopen alsof ik er niks mee te maken had- had ik ook niet- en alsof ik neit opgemerkt wilde worden. -wilde ik ook niet ,zon ding doet vast pijn als die tegen je aan komt. ik heb al vaak genoeg iets van namida tegen me aan gekregen en weet hoe hard ze kan gooiden. terwijl namida net zo goed is in het spel als ik in eten ben schiet ze alles neer -een van de redenen waarom ik het spel neit speel- warana ze al snel de highscore haalt. helamaal onderaan zie je heel zielig mijn oude naam staan met de meest zielige score die je kan halen. ik weet het nog hoe ik in dat spel spaacte omdat ik toen nog niet zo goed tegen bloed kom, ook geen virtueel. wauw, ik kon niet tegen bloed maar wel tegen kots. wat is het heerlijk om vreemd te zijn. het is beter dan zo saai voorspelbaar zijn.

"Losers, dit spel is te makkelijk, iemand anders die het tegen mij op durft te nemen?" oke, ze kon ook gewoon alex roepen. terwijl ik op mijn linkerbeen leunde wachtte ik erop totdat alle luichten uit zullen gaan en alex zijn ding zou doen. ik mijn hoofd telde ik af op het zelfde ritme dat mijn hoofd heen en weer wiegelde. 3.....2.....1 en alex! ik wilde zowat mijn beide armen richting de deur laten wijzene alsof ik een spelshow cometator was en de verassing duidelijk maakte. ik had gelijk, lichten gingen uit -het verbaasde me dat er geen rook was.- waarna de deur open ging en je in de vel verlichte kamer achter de deur jet silhouette van alex zag. even grinnikte ik waarna ik met mijn hand aan de linker kant van mijn mond -namida zat rechts, waardoor alex het minder snel zou horen- ''normaal heeft hij ook rook en een superman pak.'' fluister waarna ik grinnik. ik ga weer op mijn ene been leunen en kijk alex aan. ''ik wel.'' een grijns verschijnt in het silhouette van alex waarna de lichten langzaam aan gaan en alex binnen komt stappen. ik heb gelukkig echt betere vrienden. alex kwam -gelukkig- in zijn normale kleding aan gelopen waarna hij met ene grijns naast namida ging staan. even keek hij onderzoekend naar het spel. waarna hij gniffelde. ''ook een makkelijk spel, jij kan wel beter.'' ik kijk op terwijl mijn ogen groter werden. namida kan zeker beter, maar gaat hij echt lasergamen met haar? dat gaat echt geniaal worden. alex en nmaida die zich laten gaat en een lasergame gevecht, dat moet ik echt zine. alex draait zich van het 'makelijke' spel weg waarna hij een blik met mij uitwisselt. 'ja, ik was er nooit goed in.'' zeg ik terwijl mijn armen over elkaar gaan, ik mijn lippen tuit en van hem weg kijk. eigenwijs. alex loopt van alle spellen weg -michiel zit nog steeds bij het snoep. het verbaasd me dat hij nog tanden heeft.- terwijl alex het wel weet dat namida hem zal volgen loopt hij naar het einde van de kamer. hij haalt uit zijn zak een lange oude sleutel waarmee hij de deur opent die een tron titje heeft. terwijl ik hun volg -en michiel later ook met ene hand snoep waar ik niet vanaf kan blijven- ''volg me, madam.'' zeg alex terwijl hij de deur voor namida open houd. michiel en ik gaan samen achter een enorm raam staan waar we twee schermen zien waar me de spelers op kunne nzien. alex en namida in dit geval. terwijl we beide van michiel's snoep eten is alex de ruimte al binnen gelopen en zit hij zichzelf al in zo'n pak te heisen. oranje natuurlijk, iets voor hem. -ja wew hebben allemaal iets met hem, probleem mee?- terwijl er ook wel ene pak voro namida hangt begin ik te grijnzen. dit gaat echt leuk worden. alex is echt goed in dit soort spellen, en namida ook dus dit potje zal lang gaan duren met ene hoop geschreeuw, camouflage -ja dit is ene special versie ;D- ik moet misschien meer eten ophalen voordat het begint. mijn oog loert al naar het eten terwijl ik niet kan wachten totdat alex en namida beginnen.

Onderwerp: Re: special message wo dec 26, 2012 8:56 am

Dalon wachtte af totdat iets ging gebeuren. Ik fronste mijn wenkbrauw, waar wachtte hij op? Op eten? Op een andere gestoorde vriend? Of op dat de dat pacman spel het weer doet? Wat op bijzondere wijze was uitgegaan, waarschijnlijk door Alex. Aangezien hij hier alles bezat, hoe kreeg hij het voor elkaar om dit allemaal te hebben? Ik was al blij als ik een euro bij elkaar kon sprokkelen. Een hele ruimte vol spelautomaten zou ik nooit voor elkaar krijgen. Plots ging de lichten uit. Ik keek om me heen, ook de spellen waren uit gegaan. Stroom storing? Een dier ging open, vel licht kwam me te gemoed. Een donker silhouet stonde voor het felle licht. ''normaal heeft hij ook rook en een superman pak.'' fluisterde Dalon zo dat Alex , wie ik vermoedde dat daar stond, het niet kon horen. Ik keek naar Dalon, wist niet goed of hij het nou meende of niet. Toen Dalon ernaar grinnikte, nam ik maar aan dat het een grapje was. Je wist het nooit met dit soort mensen. ''ik wel.'' klonk er. De lichten gingen weer langzaam aan, waarna een grijns verscheen op Alex zijn gezicht. Die ook langzaam op doemde. Ik zuchtte opgelucht toen hij eindelijk eens normale kleren aan had gedaan. Ik zou denk ik gillen als hij nou echt nog steeds in zijn onderbroek stond. Alex liep naar mij toe en kwam uiteindelijk naast me staan. Hij bestudeerde het schietspel die ik net had gespeeld. ''ook een makkelijk spel, jij kan wel beter.'' zei hij. Ik fronste mijn wenkbrauw, maar knikte kort. Ik kon inderdaad beter, maar wat was hij van plan? Ik zag de ogen van Dalon groter worden, iets wat mij niet echt een vertrouwd gevoel gaf. Alex wisselde een blik met Dalon uit, die zei: 'ja, ik was er nooit goed in.'' Ik fronste mijn wenkbrauw. Ik keek naar het scherm, waar mijn score nog steeds boven aan staat. Ik glijd met mijn blik over de scores heen, totdat ik bij de laatste aan kwam. Waar 'Dalon' bij staat. Ik grinnikte kort. Hij moest het maar bij eten laten. Alex liep weg. Ik keek hem even na, totdat ik me besefte dat hij wou dat ik hem volgde. Ik trok een kort sprintje en liep uiteindelijk naast hem. Via mijn ooghoek zag ik Michiel nog steeds aan het snoep. Ik rolde kort met mijn ogen, terwijl ook Dalon zich aan het snoep begeeft. Bij een deur aangekomen, graaide Alex in zijn broekzak. Waar hij uiteindelijk een lange oude sleutel uit haalt. ''volg me, madam.'' zei hij, hij hield de deur voor me open. Een beetje onzeker liep ik naar binnen. De ruimte waar ik in stond was donker, ik zag niet veel. Ik begreep hieruit dat we waarschijnlijk gingen lasergamen, maar ik kon het nog altijd mis hebben. Dalon en Michiel verdwenen ergens heen waar ik ze niet kon zien. Ik zag hoe Alex zich hees in een oranje pak. Het pak zag er hightech uit met allemaal snufjes.

Ik keek even rond, mijn oog viel op een zwart pak met roze accenten. Mijn ogen glinsterde kort. Ik deed mijn vest en schoenen uit. Ik pakte het pak en wurmde mezelf erin. Eerst leek het pak wat te groot te zijn, maar toen ik hem aan had, vormde hij zichzelf tot strak rond mijn lichaam(hightech, >D) Ik was blij dat ik niet veel kleren aan had, zoals mijn vest en mijn schoenen, want anders zat dat ding serieus te strak. Ik draaide me om richting Alex, die inmiddels ook al klaar was. Ik draaide een keer met mijn schouders en deed een paar bewegingen. Het pak zat fijn, ik kon er makkelijk in bewegen. Ik pakte een haar elastiekje van mijn pols en stak mijn haar op, zodat ik daar geen last van zou hebben. Ook al heb ik nog geen flauw idee wat ik zou gaan doen. Ik keek Alex wat vragend aan, die stond me aan te gapen met een verlekkerende blik. Ik fronste mijn wenkbrauw, pedo. Ik walgde er even kort van, maar misschien kon ik er nog gebruik van maken in het spel. Alex kuchte kort, toen hij besefte dat hij staarde. "Juist ja.. dus," begon hij. "Het doel van het spel, simpel. Je moet elkaar neer schieten. Heb je de ander tien keer geraakt is de ander af," legde hij kort uit. Ik knikte kort. "En de regels?" vroeg ik. Alex grinnikte kort. "Er zijn geen regels," zei hij met een grijns. Ik fronste kort mijn wenkbrauw, maar een grijns vormde zich toen rond mijn lippen. Dit kon nog leuk worden. Alex drukte op een knop aan de muur, die me nu pas opviel, en de grond onder mijn voeten begon licht te geven. Ik keek er verbaasd naar. Langzaam werd de grond groener en ook de rest van de ruimte kreeg een andere kleur. Ook waren er vogel geluiden te horen en het stromen van water. Voordat ik het wist, was de hele ruimte verandert in een open veld met een beekje. Ik keek er even verbaasd naar, totdat ik opeens een klein piepje horen. "Negen," zei mijn pak. Ik keek er even verbaasd naar. Ik richtte mijn blik op Alex, die met een geweer in zijn handen mij grijnzend aan keek. Ik besefte dat hij mij een keer had geraakt. Hij herlaadde zijn geweer en schoot een opnieuw. Dit keer was ik sneller en ontweek ik het. Ik greep mijn geweer van de grond en verschool me achter een rots. Ik laadde mijn geweer en richtte op de plek waar eerst Alex stond. Een nieuw piepje was te horen. "Acht," klonk het. Ik keek om me heen en zag Alex grijnzen achter een andere steen vlak bij de mijne. Ik bleef veilig achter de steen, niet goed wetend wat te doen. Een nieuw schot was te horen, maar geen piepje, hieruit concludeerde ik dat Alex mis had geschoten. Ik gluurde langzaam naar de plek waar eerst Alex zat. F'ck! Hij zat er niet meer. Ik herlaadde mijn geweer een paar keer en schoot in het rond. Een piepje was te horen. "Negen." klonk er, maar dit keer achter mij. Ik draaide me om, waar Alex stond. Hoe kwam hij daar?! Ik maakte een schijnbeweging naar rechts, Alex schoot, ik schoot naar links en ontweek het. Ik verstopte me achter de steen waar Alex eerst zat. Via mijn ooghoek zag ik iets licht geven. Langzaam pakte ik het, niet goed wetend wat het was. "Gefeliciteerd, u heeft een power up. Om hem te gebruiken, zeg 'ja'," zei mijn pak. Ik was even verbaasd. Maar mijn ogen glommen toen. "Ja," zei ik kort en duidelijk. Een vel licht was te zien, wat ook al snel weer weg was. "U bent nou onzichtbaar," sprak het pak. Ik keek naar mijn handen, die ik inderdaad niet zag. Ik grinnikte kort. Ik herlaadde mijn wapen een paar keer, waarna ik Alex zocht met mijn ogen. Daar! Ik rende op hem af. Alex zag me niet, maar hoorde mijn voetstappen wel. Ik wachtte niet af en begon wild op hem te schieten. De piepjes van onze beiden pakken herhaalde zich steeds. "Vijf, Zes" klonk het elke keer.Alex deinsde achteruit, toen ik niet voor hem stopte. Met een schreeuw sprong ik op hem, trapte zijn geweer uit zijn handen en gaf hem vervolgens een knietje in zijn maag. "Game over," zei ik met een grijns. Ik herlaadde voor de laatste keer mijn wapen, waarna ik hem afvuurde. Een piepje van Alex zijn pak was te horen. "Zero, game over," sprak het pak.

Onderwerp: Re: special message ma dec 31, 2012 3:01 am

terwijl michiel en ik samen van het snoep smullen en met grote ogen naar het scherm voor ons staten. van het ene op het andere moment stonden alex en namida daar bedie met ene grijns. alez startte het spel waarna de hele ruimte licht begon te geven. -jha, dit is het gouden speeltje van alex- terwijl alex al klaar stond om te vuren keek namida nog verbaasd om zich heen. de vel verlichtte ruimte begon zijn vorm te krijgen. gras werd zichtbaar en het landschap van een perfect plaatje verscheen. ik bolde mijn wangen waarna ik met mijn handen tegen het raam aan sloeg. ''EN JE GAF MIJ DIRECT EENTJE MET LAVE NE HAAR NIET?!'' riep ik terwijl het snoep door de kamer vloog en ik tegen het raam aan bonsde. ''dat is neit eerlijk!'' riep ik waarna ik een pruillipje trok en terug in mijn sloeg ging. michiel hiel een stukje toffe voor me die ik aanpakte en en met gebolde wangen op begon te zuigen. phu, namida een makkelijk leven geven en mij niet. hoe durft ie! hij zag hoe ze bij dat zombi spel was, waarom doet hij dat zo iets makkelijks voor haar!? terwijl het spel was nog maar net gestart waarna er al een piep te horen was -dejavu- naast het scherm lichtte een roze lampje op. van het pak van namida. ze was geraakt! een grijns verscheen op mijn gezicht waarna ik nog een stuk toffe pakte van michiel. terwijlik ik even met mijn ogen dicht grinnikte hoorde ik voetstappen die over de grond heen schoven waarna ik nog ene piep hoorde. nog een roze lampje was aan gegaan. namida, alex is een goede tegenstander. terwijl michiel en ik smaen genoten van het snoep -michiel meer, ik was niet zo'n zoete kauw- en van het gevecht tussen namida en alex. -met namida die net in het rond schoot en alex die daar droog op reageerde door geraakt te worden. ik wist wel dat namida het hier leuk zou vinden, dat kon ik gewoon verwachten.

met een tevreden glimlach liep alex de ruimte uit naar ons toe. ''ze is best goed,'' begon hij terwijl hij met zijn duim naar achteren wees. ''waarom heb je haar niet eerder mee genomen?'' vroeg hij vrolijk alsof het nog zomer was. ''misschien omdat een leerling neit in de nacht met haar hoofdmeester mee wilt?'' vroeg ik. ''en nu wel dan?'' vroeg alex. en nu wel hu? ''owja!'' riep ik vrolijk. alex wist het nog niet dat namida mijn pleegdochter was. ''namida is mijn pleegdochter geworden.'' zei ik vrolijk waarna ik op mijn laatste stukje toffe zoog. ''en deane dan?'' hu? deane? ik zag de blik van alex meteen veranderen. ik keek naar achteren naar michiel en zag zijn hand nog net van zijn keel naar zijn zij vallen. verbaasd keek ik hem aan waarna ik alex weer vrolijk hoorde. ''zullen we anders ene spel met z'n allen doen? en als het moet halen we ella er wel bij voor de kleine?'' stelde alex voor. ik knikte waarna michiel vrolijk opstond en alvast door de kamer rende opzoek naar een spel voor ons allemaal. net zoals ik vannacht deed zwaaide michiel vrolijk et zijn armen in de lucht. sommige vrienden blijven vreemd.

flut.