// Memories.

Onderwerp: // Memories. ma okt 22, 2012 7:39 am

Het was een vroege morgen, en de zon scheen nog vermoeid door de ramen van de Great Hall. De zwartharige jongen was een van de weinige leerlingen die in het weekend niet uitsliep. Hij kon het simpelweg niet, dus dan zou hij het ook maar niet proberen. Hij had zes jaar de tijd ervoor gehad om daarachter te komen. Naast zijn bordje, waar een paar broodjes op lagen, lag een oud en gerafeld boekje met een zwarte kaft. Het was helemaal leeg, en de pagina’s waren verkleurd en dun. Je zou het zijn dagboek kunnen noemen, hoewel hij het niet leuk vond om het zo te noemen. In de zes jaar op deze fantastische school was de helft van het boekje gevuld. Er stonden tekeningen in van mensen, vooral een kort meisje met lange, blonde haren, heldere groene ogen en een lieve glimlach. Er stonden ook tekeningen van plekken in en rondom de school in. Hij gebruikte dit boekje echter niet alleen als tekenboek, hij schreef er ook in. Hele pagina’s waren volgeschreven met zijn priegelige, nette handschrift. Hij legde zijn leven zo ongeveer vast in het boekje, wat hij nog nooit een dagboek genoemd had. Het lag open en de dunne jongen zat eroverheen gebogen. Met een stukje houtskool tekende hij de Great Hall in de vroege morgen. Ondertussen kauwde hij op een stuk bruin brood.

Deze jongen was Zeref, of beter de ‘Dark Mage’. Hij had geen idee hoe hij aan die naam gekomen was, want hij was alles behalve dark. Misschien kwam het door de twee zware, pikzwarte en vlijmscherpe zwaarden waarmee hij uitstekend kon werken. Zijn specialiteit was nieteens die van de Duistere Draak. Hij liet het allemaal maar over zich heenkomen. Zeref vond alleen zijn niet echt erg. Hij kon dan nadenken. Je zou gaan denken dat dat in zes jaar ook flink zou gaan vervelen, maar dat viel reuze mee. Als hij geen zin had in denken, dan ging hij tekenen of slapen. Slapen op het terrein, verwarmd door een warm zonnetje was geweldig. Hij zorgde er dan wel voor dat hij genoeg tijd had om een lekker dutje te doen, en dat hij niet gevonden zou worden door andere leerlingen of inwoners van het dorp of het bos. Hij was ooit in slaap gevallen en had toen twee lesuren gemist. Hij was wakker gemaakt door een oud vrouwtje die het best grappig vond dat hij lag te tukken. Meestal sliep Zeref heel licht, maar je had die dagen waar hij écht heel moe was.

Zeref sloeg zijn boekje dicht, stopte het laatste stuk brood in zijn mond en stond op. Hij had zwarte haren waarvan op zijn achterhoofd een pluk omhoog stond. Zwarte plukken lagen langs en over zijn gezicht. Hij had donkere ogen en een jong gezicht. Hij was dun en kort, en droeg een zwart gewaad dat tot iets over zijn knieën liep, met gouden randjes. De mouwen waren losjes en liepen tot iets over zijn ellebogen, waaronder ze met een dun lint vastgebonden waren. De kraag van het gewaad was aan de achterkant hoger, en een deel van zijn borst was te zien. Daaroverheen had hij echter een witte toga geslagen. Hij droeg onder zijn mantel een losse, zwarte broek en stevige laarzen, die ook zwart waren. Hij had een amulet om zijn nek hangen. Hij had het gewaad ook in het rood, en droeg beide afwisselend. Zijn uiterlijk was misschien een beetje vreemd, maar hij had zijn hart op de juiste plek. Zeref hield het boekje stevig vast en liep zonder iemand aan te kijken de Great Hall uit. Hij glipte door de grote deuren het terrein uit. Daar zou hij echter niet zo lang blijven. Het schoolterrein... Daar was niks aan. Hij had besloten een flinke wandeling te maken door de velden, en dan bij een boom een dutje te gaan doen, of nog wat zou tekenen of schrijven. Hij voelde een lichte bries die een fijne dag voorspelde. Goed, het was niet fijn als je wakker werd en doorweekt was door de regen. De terugtocht was dan echt vreselijk. Zeref huiverde even toen hij zich die dag weer herinnerde. Wat had hij er gek uitgezien toen hij de les binnen kwam, hijgend en kletsnat. Gelukkig hadden ze geneeskunde, waar ze bezig waren met massages. Al zijn stijve spieren waren toen weer lekker los gekomen.

Na een kwartier zwijgend lopen, bereikte hij een fijn plekje ver in de velden. Hij kon de school niet meer zien door de heuvels die her en der uit de grond oprezen, maar hij zag de toppen van sommige hoge gebouwen in het dorpje nog wel. Hij kwam er niet zo vaak, alleen om houtskool en inkt te kopen en zijn zwaarden te laten slijpen. Die zwaarden had hij nu niet bij zich. In tegenstelling tot andere leerlingen, droeg hij ze liever zo min mogelijk met zich mee. Ze waren geweldige wapens, maar om mee te dragen waren ze ontzettend zwaar. Zeref plofte neer onder de schaduw van een klein boompje en keek om zich heen. Er stonden op een heuvel honderd meter verderop ook een paar bomen, maar verder was waren de groene velden bijna helemaal heuvelloos. Zeref bekeek de bomen nog een keer, en sloeg zijn boekje open op een lege pagina. Hij pakte het stukje houtskool en keek nog één keer goed naar de bomen voordat hij ze begon te tekenen. Zeref was goed in tekenen, hij kon het zelf ook niet ontkennen. Hij was, vreemd genoeg, ook nog best goed in dansen. Daar had hij zichzelf ook nog best wel vaak over verbaast, omdat Zeref echt geen danstype was. Hij en Mavis hadden veel gedanst samen, ze waren beide goed, maar nu Mavis... Zeref stopte even met tekenen en vocht kort tegen de opkomende tranen. Hij was een echte huilebalk, hoe hard hij ook probeerde niet te huilen bij verdrietige herinneringen of gebeurtenissen. Er rolde een traan over zijn wang, maar Zeref veegde hem haastig weg. Hij zuchtte en probeerde ergens anders aan te denken. Dat lukte helaas niet. Het vrolijke gezicht van een blond, kort meisje bleef achter zijn oogleden plakken, en het lukte hem niet om het weg te krijgen. Zeref zuchtte en keek naar het zachte gras dat hij er automatisch uit begon te plukken. Het was zijn schuld, keihard zijn schuld. Mavis zou gezegd hebben dat dat niet zo was, maar hij had zich er altijd verantwoordelijk voor gevoeld hebben. Mavis had hem nog nooit ergens de schuld van gegeven, ook al deed iedereen dat wel. Ze was het allerliefste mens dat Zeref ooit ontmoet had, of ooit zou ontmoeten.

Plotseling hoorde Zeref iemand struikelen. Hij sprong geschrokken op, en liet het boekje van zijn schoot vallen, op een bladzijde waar een tekening van het meisje stond. Het stukje houtskool rolde nog iets verder door, maar remde af toen het tegen een flinke grasspriet oprolde. Zeref keek rond, maar zag niemand. Waarom zou er hier nog iemand komen? Hij had gedacht dat hij de enige was die hier rond kwam hangen. Hoewel... Hij ging niet altijd naar dezelfde plekjes. Daar hield hij niet van, uiteindelijk zou dat ene leuke plekje verdronken zijn in vervelende belevenissen die hij er beleefd had, of nare gedachtes waar hij iedere keer aan moest denken als hij er kwam. Hij had twee vaste plekjes, maar zocht als hij daar tijd voor had een nieuw plekje, steeds verder de heuvels in. Voorzichtig liep Zeref naar het punt waar het heuveltje schuin werd, en daar zag hij een duizelig hoopje mens liggen.