// In a hurry.

Onderwerp: // In a hurry. wo okt 24, 2012 6:24 am

Het was rumoerig in de Great Hall, en meestal vermeed Zeref die dan als de pest. Nu zat er echter niks op. Hij moest zo ongeveer al zijn huiswerk nog maken, had in de avond nog een blokuur astronomie en hij had tot het allerlaatste uur les gehad. Zeref moest wel nu eten, anders zou hij geen tijd meer hebben voor alles wat hij nog moest doen. Morgen kwam er een zwaar proefwerk aan, en Zeref had nog niks geleerd. Dat was niks voor hem, maar de laatste tijd dwaalde hij veel sneller af dan normaal. Hij zocht automatisch de stilte op en vergat dan zijn boeken en schriften mee te nemen. Niet zo slim, eigenlijk. Hij zuchtte en prikte in de onsmakelijke worst. Hij leek er wel lekker uit, maar het uiterlijk bedroog soms. Hij schepte vlug wat aardappelpuree op, schonk er wat jus overheen en begon het met grote happen binnen te werken.

Zeref was een dunne, bleke jongen uit het zesde jaar. Hij had de vreemde bijnaam ‘the dark mage’ gekregen, wat hij te danken had aan hoe boos hij soms kon worden. Hoe gevaarlijk hij dan was... Normaal was hij een hele stille, slimme jongen. Hij droeg een rood gewaad dat een deel van zijn borst bloot liet en tot iets over zijn knieën liep. De randen van het gewaad waren goud. De mouwen waren wat groter, en net onder zijn ellebogen vastgebonden met een dun lint. Om het stuk blote borst te bedekken, droeg hij een witte toga. Onder het gewaad droeg hij een rode slobberige broek en twee rode stevige laarzen. Om zijn nek hing een klein amulet. Zeref had pikzwarte haren, waarvan de plukken over en langs zijn gezicht vielen. Hij had een kleine neus, dunne lippen en grote zwarte ogen. Hij leek eigenlijk nog maar heel jong en toch was hij al zestien. Zerefs kleding waren heel verschillend van die van andere mensen, maar hij trok zich er niks van aan. Waar hij vandaan kwam was dit normaal om te dragen. Hij had ooit een spijkerbroek geprobeerd, maar het zat voor geen meter en het zag er ook niet uit. Nee, hij hield zijn gewaad lekker aan. De meeste leerlingen lieten hem gewoon zijn gang gaan, net als dat hij zijn gang ging, maar sommige mensen dachten dat het grappig was geweest om ruzie te zoeken. In zijn derde jaar had hij er genoeg van, en toen was hij zo angstaanjagend en gewelddadig geworden dat niemand hem nog een haar durfde te krenken. Zeref werd niet vaak boos, helemaal niet vaak, maar als je je door hem het harnas in liet jagen, dan kon je het krijgen. Hij vond het niet goed van zichzelf mensen pijn te doen, al helemaal niet na zijn gruwelijke vakantie tussen het vierde en vijfde jaar. Sinds dien was hij nóg stiller en teruggetrokkener geworden. Zeref had ook de neiging om snel te huilen. Hij kon er niks aan doen, bij een kleine vlaag herinnering brandden de tranen al in zijn ooghoeken. Stom, dat wist hij zelf ook, maar hij kon er niks aan doen. Een van de andere redenen dat hij altijd alleen was. Dan kon niemand hem tenminste pijn doen.

Zeref legde zijn lepel vlug neer toen hij klaar was met de puree, en griste een oud, verfomfaait boekje van de lange tafels. Het was geen dagboek, zo had hij het nooit genoemd. Het was gewoon een... boekje. Hij tekende erin, iets waar hij een bijzonder talent voor had en hij schreef er zijn gedachten in op. Het was fijn om dat terug te lezen, hoewel sommige momenten die hij erin opgeschreven had niet fijn waren. Hij las ze toch door. Op de een of andere manier kon hij het beter accepteren als hij het gelezen had dan als hij weer eens wakker geschrokken was, badend in het koude zweet door zo’n rotdroom. Hij had nog steeds vaak rotdromen, maar nu wist hij hoe hij droomloze nachten moest hebben. Het was een beetje saai, maar goed. Liever een nacht slaap dan een halve nacht slaap en een beroerde dag. Met vlugge stappen liep hij tussen twee tafels door, op weg naar de Entrance. Via daar kon hij vlug naar de slaapzalen, zijn boekentas pakken en een huiswerklokaal, of gewoon een leeg lokaal opzoeken en vlug zijn huiswerk doen. Hij kwam echter nooit in de slaapzaal, want toen hij de grote deuren van de Great Hall uitliep, botste hij vol op tegen iemand anders. Hij kukelde omver en liet zijn boek vallen. Hij kreunde zacht en ging voorzichtig zitten. Oei, zijn stuitje deed flink pijn, maar dat ging wel even. Hij zag een beetje wazig door de botsing. ‘Sorry, gaat het?’ vroeg hij terwijl hij over zijn achterhoofd wreef waar hij ook lelijk op terecht gekomen was. Dat was ook een mooie reden om niet te hoeven kijken naar degene tegen wie hij opgebotst was, want hij zag nog steeds te wazig om hem of haar te zien. Er waren teveel stemmen en kleuren in de Great Hall en de Entrance.

Onderwerp: Re: // In a hurry. do okt 25, 2012 8:13 am

Ik huppelde richting de grote deuren van de entrance. Mijn lange blonden haren danste in de wind en zachtjes neuriede ik mee op de muziek die door de koptelefoon op mijn oren klonk. Het zwarte ding was al jaren oud, maar deed het nog prima. Mijn blauwe ogen glinsterde van pret en vriendelijk. Ik was ook erg aardig, ook al zeg ik het zelf. Ik kan het met iedereen goed vinden en ik ben aardig tegen iedereen ongeacht wie je bent. Zo werd de wereld veel beter! Met een harde duw, zwaaide ik de deuren open van de entrance. Verschillende leerlingen keken om, andere bekend andere niet. "Ow I'm back!" zei ik opgetogen en ik zag dat een paar grinnikte. Door de koptelefoon kon ik niks horen, maar ik had mezelf aangeleerd om lip te lezen en wist dus wel wanneer iemand iets zei en wat die persoon dan zei. Op eens zag ik een gezicht die me erg bekend voor kwam. "Peter!" riep ik opgetogen en zag de jongen verbaasd om kijken. "Ties!" zei Peter. Peter was een jongen die ik nog niet zo lang kende, maar ook al één van mijn vrienden. Ik had niet echt een best friend, maar was zo'n beetje bevriend met iedereen. "Hoe is het er mee peter? Gaat het al beter met je liefdes leven?" vroeg ik. Peter had de laatste tijd nog al wat problemen gehad met zijn nieuwe vriendin, maar ik had gehoord van een betrouwbare dat het allemaal goed was gekomen en dat wou ik graag nog even na gaan. "Het gaat weer helemaal goed tussen ons!" zei Peter opgewekt. Een glimlach verscheen op mijn gezicht. "Dat is fijn om te horen," zei ik en schonk hem nog een laatste glimlach toe voordat ik me omdraaide en bijna tegen iemand anders aan botste. "Tissa nee maar ben jij dat?" het was de docent waar ik het meest les van had en waar ik het goed kon vinden. Ik kon het trouwens ook goed vinden met de leraren. Ik haalde goeie cijvers en had alles op tijd af. "Yup ik ben Tissa, terug en klaar voor uw lessen!" zei ik opgetogen met twinkelende ogen. Niet dat ik echt weg was geweest, ik was gewoon op een korte vakantie geweest met mijn ouders en nu was ik weer terug. "Fijn om te horen, ik zou zeggen eet nog wat en kom dan naar het lokaal," zei de leraar en schonk me nog een glimlach. Ik knikte kort en keek hem even na hoe hij weg liep.

Ik schrok op van mijn maag die woest begon te knorren. "Wow! Easy! Don't explode!" riep ik verontwaardigt en hyper. Sommige leerlingen keken me raar aan. "Geen zorgen alles is onder controle!" zei ik sussend naar de andere leerlingen alsof ik net een bom melding had gemaakt en iedereen kalm probeerde te krijgen. Ik grinnikte zachtjes en liet me door mijn maag leiden richting de grand hall, waar ik mijn snackie zal halen. Toen ik voor de welbekende deuren stond van de grand hall deed ik die met een zwaai open. Opeens viel een klein gevleugeld dier in mijn zicht, om precies te zijn een mug. Mijn ogen werden groot en ik kneep mijn ogen dicht. Wanhopig begon ik in het rond te slaan en rende snel weg. Natuurlijk kon ik niks horen en botste ik keihard tegen iemand op. De gitaar, die op mijn rug zat in een gitaarhoes viel op de grond en sleurde mij mee. Ik kwam hard terecht, maar daar gaf ik nu geen aandacht aan. Voor me zat een jongen op de grond, waar ik de naam zeker van wist. Zeref, het was zo'n bijzondere jongen waar veel geruchten over gingen. Maar zoals gewoonlijk ging ik dat eerst zelf na voordat ik mensen blindelings ging volgen. Ik kon zijn gezicht niet goed zien en wist dus niet of hij wat zei of niet. Ik kroop met mijn handen en voeten naar hem toe. "Ow sorry sorry sorry!" riep ik uit en legde mijn hand op zijn schouder. Hij had een gewaad aan dat bij de meeste vreemd op het oog zou lijken maar zelf vond ik het prachtig. "Gaat het een beetje? Doet het ergens pijn? Kan ik wat voor je doen?" vroeg in ongerust en wreef met mijn hand over zijn rug heen. "Het spijt me zo," feluisterde ik zachtjes. Ik haatte het grondig als ik iemand pijn deed.

Onderwerp: Re: // In a hurry. vr okt 26, 2012 6:43 am

Zeref kreeg zijn zicht weer terug, en keek rond om diegene te zoeken tegen wie hij opgelopen was. Het meisje dat Zeref van haar sokken gelopen had, had lange blonde lokken en heldere blauwe ogen. Ze had een mooie koptelefoon op, alleen wist Zeref niet zeker of ze hem zou kunnen horen met dat ding op. Op haar rug ging een gitaarhoes, met ongetwijfeld een gitaar erin. Aha, een muziekstudje. Hij kende haar niet heel goed, maar ze zaten in hetzelfde jaar en volgde sommige vakken samen. Lissa, Missa, Tissa, zo iets. ’Ow, sorry sorry sorry!’ riep ze geschrokken toen ze hem gezien had. Ze legde een hand op zijn schouder. Oh, dat was gek.. Maar wel fijn... Zeref was niet zo vaak in contact met andere mensen, dus wist hij niet hoe hij erop moest reageren. In elk geval niet meer... [i]‘Gaat het een beetje!? Doet het ergens pijn? Kan ik iets voor je doen?’ vroeg ze ongerust en ze wreef over zijn rug. Ze bleef hem maar aanraken... Hij staarde haar even wezenloos aan, niet goed wetend wat hij nou eigenlijk moest doen. ‘Het spijt me zo,’ fluisterde ze zachtjes. Ze bleek het ontzettend erg te vinden dat ze hem pijn gedaan zou hebben. Zeref trok een beetje onzeker haar hand van zijn rug, en glimlachte. Oh, dat was ook gek. Hij glimlachte wel eens, maar nooit naar andere mensen. Jeetje, hij had echt geen sociaal leven meer. Hij moest vrienden krijgen, maar wie wou dat nou met hem? Niet zo denken! Je hebt hordes mensen die je nog niet kennen als die vreemde maar ergens logische bijnaam. Zij willen wel vrienden worden.

’Eh,’ was het eerste dat uit Zerefs mond kwam. Hij ging in een kleermakers zit zitten en negeerde de vreemde blikken die naar hem geworpen werden. Hij was eraan gewend dat mensen hem aanstaarden. Iets zoals op de grond zitten in het midden van de hal was niet zo heel gek meer voor hem. Hij zette zijn handen op zijn onderbenen en knipperde een paar keer met zijn zwarte ogen. Hij keek weg, maar dwong zichzelf bijna meteen weer om terug te kijken. Hé, niet zo afstandelijk doen. Hij wist dat hij niet echt goed was in sociaal zijn, maar goed, dit meisje leek uit de grond van haar hart ontzettend aardig en verzorgend. Zeref kon het voelen. Haar maakte het niet uit wat voor bijnamen en reputaties hij had. Misschien... Maar niet te optimistisch denken! Misschien zit je er wel naast, je hebt net een klap tegen je achterhoofd gekregen, je kan er gemakkelijk naast zitten. En toch wist hij dat hij er niet naast zat. Ze was echt zorgzaam en lief. ‘Het is oké,’ loog hij. Eigenlijk klopte zijn achterhoofd nog, maar dat maakte niet uit. Hou nu een gesprek op gang. Laat aan andere (en jezelf) zien dat je goed bent in praten met andere, huphup! ’H-Het spijt me, ik had beter uit moeten kijken. Gaat het? Heb je je gitaar niet gebroken? Dat zou zonde zijn!’ rolde de woorden eruit. Hij klonk oprecht bezorgd. Meestal was zijn stem een beetje sipjes, maar nu overheerste de bezorgdheid. Hij stond op en stak zijn hand uit naar het meisje zodat ze zich aan hem omhoog kon trekken. ‘Ik ben Zeref. Ik weet dat we bij elkaar in het jaar zitten, maar je naam is me even ontglipt,’ zei hij. Goedzo, gesprek! Hij wreef met een verontschuldigende blik achter zijn oor. Hij was zijn boekje, dat opengesprongen was eventjes vergeten.

Laatst aangepast door Zeref op vr okt 26, 2012 11:39 pm; in totaal 2 keer bewerkt

Onderwerp: Re: // In a hurry. vr okt 26, 2012 8:00 am

Zeref trok een beetje onzeker mijn hand van zijn rug, en glimlachte. Ik was blij om zijn glimlach te zien en glimlachte vriendelijk terug. Hij was het zo te zien niet gewend om zo veel aandacht te krijgen. Maar daarom deed ik nog niet anders tegen hem dan tegen andere. Er mochten misschien wat geruchten rond gaan en ze mochten dan misschien waar zijn, maar zoals hij nu was deed hij geen vlieg kwaad en was hij een lieve jongen. ’Eh,’ ik keek Zeref vragend, maar nog steeds vriendelijk aan. Ik voelde de vele ogen in mijn rug prikken, maar dat boeide me niks. Ik deed wat ik wou doen en het maakte me niks uit wat anderen er van vonden. Zeref ging in een klerenmakerszit zitten en ik volgde zijn voorbeeld. Eigenlijk best raar, om zo op de grond te zetten in de grand hall. Ik grinnikte zachtjes en keek hem toen weer met mijn warme ogen aan. ‘Het is oké,’ zei Zeref, ik kon horen dat het een leugen was, maar als hij er zelf niet verder op ging, zou ik dat ook niet doen. Ik wist uit ervaring dat het heel vervelend was als iemand maar bleef door drammen op iets waar je niet over wou praten. Dus, ik ging er niet verder op in. ’H-Het spijt me, ik had beter uit moeten kijken. Gaat het? Heb je je gitaar niet gebroken? Dat zou zonde zijn!’ ging Zeref verder en je hoorde dat hij oprecht bezorgde klonk. Mijn glimlach werd groter. "Ja het gaat goed, ik denk dat ik wel een bult op mijn hoofd krijg, maar dat maakt niks uit!" zei ik opgewekt en vriendelijk. "En mijn gitaar," zei ik terwijl ik met mijn vinger wees naar de gitaartas die over mijn schouder zat. "Is ijzer sterk, hij kan wel tegen een stootje, maar toch bedankt voor het vragen," zei ik met een glimlach. Zeref stond op en stak zijn hand naar mij uit zodat ik me kon optrekken aan hem. Ik knikte even dankbaar, nam de hand aan en trok mezelf er aan op. Ik glimlachte naar Zeref en om te voorkomen dat hij zich weer ongemakkelijk zou voelen trok ik mijn hand uit zijn hand. ‘Ik ben Zeref. Ik weet dat we bij elkaar in het jaar zitten, maar je naam is me even ontglipt,’ zei hij en wreef verontschuldigend achter zijn oor. "Is al goed joh!" zei ik en stootte hem even aan met een grote glimlach. Ik richtte mijn vinger op mezelf. "Ik ben Tissa," zei ik opgewekt. Ik stak mijn hand naar hem uit. "Aangenaam kennis te maken, Zeref." Ik wou een vriendelijke glimlach naar hem toe doen, maar via mijn ooghoek zag ik een klein boekje liggen. Het was opgeslagen en mijn nieuwsgierigheid nam toe. Ik vervloekte me op dat moment mezelf van mijn onbeleefdheid maar boog me toen over naar het boekje. Voordat ik er in kon kijken deed ik het dicht. Het zou onbeleefd van me zijn als ik erin zou kijken. Stel je voor dat het een dagboek was of zo?! Ik schudde lichtjes mijn hoofd om mijn eigen gedachtes en liet toen het boekje aan Zeref zien. "Is deze van jouw? Geen zorgen ik heb niks gelezen!" zei ik en schonk hem een vertrouwde glimlach toe.

~Sorry echt flut U.U~

Onderwerp: Re: // In a hurry. vr okt 26, 2012 11:40 pm

’Ja, het gaat goed, ik denk dat ik wel een bult op mijn hoofd krijg, maar dat maakt niks uit!’ zei het meisje vrolijk. Dat maakte niets uit? Nou, dat vond Zeref toch wel zorgwekkend. ’En mijn gitaar,’ ging ze verder voordat Zeref iets kon zeggen, en ze wreef even begerend over haar hoes. ‘Die is ijzersterk, hij kan wel tegen een stootje, maar bedankt voor het vragen!’ Het was goed om te horen. Ze trok zichzelf overeind aan zijn hand, en weer voelde Zeref die vreemde tinteling omdat iemand hem aanraakte. Hij vond het eigenlijk wel prettig. ’Is goed joh! Ik ben Tissa,’ zei Tissa en ze stootte Zeref aan. Hij kromp een beetje in elkaar. ‘Aangenaam kennis te maken, Zeref,’ zei Tissa en ze stak haar hand uit. Zeref keek er even naar, besefte toen dat hij die moest schudden en pakte hem vast. Plots bukte ze zich en Zeref liet haar hand los. Ze pakte zijn boekje van de grond en een schok ging door Zeref heen. ’Is deze van jou? Geen zorgen, ik heb niks gelezen!’ zei ze en ze schonk hem een glimlach door. Desondanks griste Zeref het boekje vlug uit haar hand en liet het in zijn binnenzak van zijn gewaad glijden.

’Eh, het is oké. Hij is inderdaad van mij, maar er staat niet echt iets in, hoor,’ mompelde hij vlug. De sfeer veranderde heel kort naar een ongemakkelijke, maar Zeref pakte zich vlug weer op. Hij knikte naar haar gitaar en vroeg: ‘Speel je al lang gitaar? Ik heb het ook ooit geprobeerd maar ik heb niet zo’n goed talent voor muziek, denk ik...’ Hij lachte even een beetje triest. Een muziekinstrument bespelen zou hij nog steeds wel eens willen doen, dat zou hem wel leuk lijken. Hij had zich er echter bij neergezet dat het hem nooit zou lukken en dat hij zich maar moest focussen op dansen en tekenen. Plotseling besefte Zeref dat hij eigenlijk op moest schieten omdat hij nog bergen huiswerk had, maar iets in hem zei dat dat nu helemaal niet meer uitmaakte. Het zou stom zijn als hij nu weg zou gaan en Tissa allerlei geruchten zou gaan horen. Ze kende elkaar nog maar ne, dus de kans dat ze ze geloofde was misschien wel groot. Hoewel hij steeds sterker het gevoel kreeg dat ze hem niet op geruchten zou beoordelen, wist hij natuurlijk niet met een volle honderd procent zeker dat ze hém zou willen leren kennen, en niet die jongen van de geruchten.

Onderwerp: Re: // In a hurry. za okt 27, 2012 8:04 am

Zeref griste het boekje uit mijn handen en liet het in zijn gewaad glijden. Ik was even verbaasd, maar begreep het wel. Het was nooit leuk als iemand aan privasie spullen van je zat. Om haar verbaasdheid te sluimeren wurmde ze er opnieuw een glimlach op haar gezicht. ’Eh, het is oké. Hij is inderdaad van mij, maar er staat niet echt iets in, hoor,’ mompelde Zeref. Ik snapte best dat er wel wat bijzonders in stond, anders had hij het nooit zo uit mijn handen gegrist. Even viel er een ongemakkelijke stilte en langzaam vervaagde mijn glimlach. Maar voor dat ik iets kon zeggen, begon Zeref opnieuw een gesprek aan te knopen, waar ik totaal geen probleem mee had, mijn glimlach werd opnieuw groter. ‘Speel je al lang gitaar? Ik heb het ook ooit geprobeerd maar ik heb niet zo’n goed talent voor muziek, denk ik...’ zei Zeref en lachte even triest. Ik grinnikte kort. "Yup, ik speel al sinds mijn achtste en ik ben nu 16, maar dat wist je vast wel, aangezien we in het zelfde leerjaar zitten," zei ik en glimlachte. "Maar als je wil kan ik je wel gitaar leren spelen?" begon ik opgewekt en mijn ogen begonnen te twinkelen. Maar de twinkeling verscheen al weer snel en ik keek naar beneden. "Maar als je niet wil, dan snap ik dat, ik bedoel er zijn vast leerlingen die beter zijn en misschien is het juist beter om een leraar te vragen, want die kunnen je het beste helpen," eindigde ik een beetje betreurd. Ik snapte dat dit niet echt een bepaalde prettige situaties voor Zeref was, dus ik dwong mezelf om hem aan te kijken en om te glimlachen

"Maar ik ben altijd beschikbaar, voor als je nog een paar leuke nummers wilt leren kennen!" ging ik enthousiast verder. "Als je wil kan ik je wel het bladmuziek geven," bood ik aan en glimlachte vriendelijk. "En ik kan je natuurlijk altijd helpen met dingen die je moeilijk vind," ging ik verder. Mijn ogen hadden die twinkel opnieuw en mijn glimlach was groot. Toen besefte ik dat dit misschien niet iets was waar hij erg in geïnteresseerd was. Dus ik begon over een ander onderwerp. "Maar, jij tekent toch?" vroeg ik met een glimlach. Ik had gehoord van iemand, die een ultieme roddelbron was, dat hij veel tekende. En nog meer roddels over hem die ik eigenlijk niet wou horen. Dus het was eigenlijk een beetje een gok of hij tekende of niet, maar als ik dat boekje zo zag zouden daar misschien wat tekeningen in staan. "Kan je me misschien een tekening laten zien? Ik ben erg benieuwd naar je tekenkunsten," zei ik en mijn ogen glunderde, ik hield veel van tekenen, maar kon er niks van. Daarom had ik me ook niet ingeschreven bij dat vak. Ik hield er desondanks dat veel van en deed het soms om mijn gevoelens in te uiten.

Onderwerp: Re: // In a hurry. zo okt 28, 2012 3:43 am

Tissa leek een beetje verbaast om Zerefs heftige reactie. Begrijpelijk, maar ze zou het toch niet begrijpen als Zeref het aan haar zou vertellen. ‘Yup, ik speel al sinds mijn achtste en ik ben nu 16, maar dat wist je vast wel aangezien we in hetzelfde jaar zitten,’ zei Tissa toen en ze glimlachte haar vrolijke glimlach en liet de twinkels in haar ogen dansen. Zeref knikte. ‘Maar als je wilt, kan ik je wel gitaar leren spelen?’ stelde Tissa toen voor. Zerefs ogen werden iets wijder toen ze dat zei. Hij... Gitaarspelen? Haar ogen gingen weer twinkelen, maar verdwenen haar blauwe ogen echter vlug en ze keek weg. ‘Maar als je niet wil, dan snap ik dat, ik bedoel, er zijn vast leerlingen die beter zijn en misschien is het juist beter om een leraar te vragen, want die kunnen je het beste helpen,’ voegde ze er vlug aan toe, en ze klonk beteuterd. Met een lichte dwang dwong Tissa zichzelf om hem weer aan te kijken en te glimlachen, maar de lach haalde net haar ogen niet. Zeref was een beetje uit het veld geslagen. Zeref had geen gitaar, en die van haar leek iets te belangrijk voor haar om mogen te gebruiken. En daarbij, Zeref was eigenlijk best onhandig, hoewel hij dat niet liet merken omdat hij niet zo veel deed. Zeref had er even voor nodig gehad om over dit voorstel na te denken, en al snel ging Tissa op haar vrolijke manier verder.

‘Maar ik ben altijd beschikbaar, voor ajs je nog een paar leuke nummers wilt leren kennen! Als je wil, kan ik je wel een muziekblad geven. En ik kan je natuurlijk helpen met dingen die je moeilijk vind!’ zei ze en haar ogen twinkelde weer. Ze had een brede glimlach op haar gezicht. ‘Maar, jij tekent toch?’ zei ze toen plots. Zo, die veranderde snel van onderwerp! Zeref keek haar een beetje geschrokken en verbaast aan. Hoe wist ze dat? ‘Kan je me misschien een tekening laten zien? Ik ben erg benieuwd naar je tekenkunsten!’ vroeg Tissa glunderend. Oh, die blik... Zeref zuchtte en keek even weg. ’Eh, natuurlijk mag je kijken, ik teken al een hele tijd, maar mijn moeder....’ Zerefs stem brokkelde af toen hij over zijn moeder begon. Oei, dat was een moeilijk onderwerp. Zijn ogen werden plots helemaal dof en Zeref voelde dat hij elk moment in tranen uit kon barsten. Hè, dat was nou net waar hij zin in had, breken waar iemand anders bij was. ‘Nou ja, ik teken vooral omgevingen, en sommige mensen in het speciaal,’ zei Zeref vlug en hij slikte. Zijn ogen bleven dof staan, maar hij bladerde door het boekje om er een goede tekening uit te pikken. De meeste waren gewoon krabbeltjes, dus zocht hij eentje die hij afgewerkt had. Hij sloeg het boekje open en draaide het naar Zeref. Een beetje onzeker keek hij mee naar de tekening. Er stond een kort meisje, met golvende blonde haren en twinkelende groene ogen, alleen waren de kleuren niet te zien op het papier. Ze zat tegen een boom aan, met haar hoofd op haar schouders en haar ogen gesloten. Ze droeg een schattig jurkje en geen schoenen. Op de andere pagina stonden twee mensen die samen naar een horizon keken. De ene was het meisje, dat niet eens tot de schouders van de oudere jongen kwam. Hij droeg een gewaad waar een toga omheen geslagen was en zij een jurkje dat tot haar enkels kwam. ’Ik weet het, jij probeert mij gitaar te leren, en dan leer ik jou tekenen, of in elk geval de basis,’ zei Zeref. Hij keek weer naar de tekeningen. Hij had Mavis getekend toen ze in slaap gevallen was, en haar vader had die foto van hentwee gemaakt. Omdat Zeref niet van opplakken hield, had hij de foto nagetekend zodat hij ook in zijn boekje stond. De foto was iets van vier jaar geleden genomen, toen hij twaalf was en zijn elf, en op Zerefs vijftiende had hij de foto gevonden en nagetekend. Hij had hem ook ingelijst, maar hij lag onder een laagje stof in zijn koffer. Hij wou er niet naar kijken, maar in de getekende versie was het wel bekijkbaar. Die foto was te echt...

Laatst aangepast door Zeref op zo okt 28, 2012 4:42 am; in totaal 2 keer bewerkt

Onderwerp: Re: // In a hurry. zo okt 28, 2012 4:21 am

Zeref keek even weg, maar ondanks dat stopte ik niet met glunderen. Ik was erg benieuwd naar zijn kunsten. ’Eh, natuurlijk mag je kijken, ik teken al een hele tijd, maar mijn moeder....’ Zeref zijn stem brokkelde af en zijn ogen werden dof, alsof hij ieder moment in huilen uit kon barsten. Ik legde mijn hand op zijn schouder, maar voordat ik iets kon zeggen, ging hij al verder. Waar ik op zich blij mee was, hij kwam er wel boven op. ‘Nou ja, ik teken vooral omgevingen, en sommige mensen in het speciaal,’ zei Zeref snel en slikte, ik liet mijn hand van zijn schouder af glijden en knikte begrijpend. Terwijl Zeref in zijn boekje begon te bladeren keek ik om me heen. Sommige mensen keken ons raar aan, maar toen ze mij zagen kijken, lachte ze terug. Afcours kende ik die mensen ook en glimlachend wuifde ik naar ze. Daarna concentreerde ik me weer op Zeref.Die draaide het boekje naar me om. Er stond een klein meisje, met golvende blonde haren en twinkelende ogen, op. Ze zat tegen een boom aan, met haar hoofd op haar schouders en haar ogen gesloten. Ze droeg een schattig jurkje en geen schoenen. Op de andere pagina stonden twee mensen die samen naar een horizon keken. De een was een meisje, dat niet eens tot de schouders van de oudere jongen kwam. Hij droeg een gewaad waar een toga omheen geslagen was en zij een jurkje dat tot haar enkels kwam. Ik gokte dat de jongen Zeref was, maar het meisje was voor mij een raadsel. ’Ik weet het, jij probeert mij gitaar te leren, en dan leer ik jou tekenen, of in elk geval de basis,’ stelde Zeref voor. Ik knikte enthousiast. "Ja laten we dat doen, en natuurlijk moeten wij ook beginnen met de basis als het gaat om gitaar spelen," ging ik verder. Ik keek naar Zeref, die leek in gedachte te zijn verzonken. Maar niet in gedachte die hem erg vrolijk maakte. Zijn ogen waren nog steeds dof. Ik voelde me ongemakkelijk, ik wou wat voor hem doen. Ik wist nog hoe hij op mijn aanraking had gereageerd, en wist niet zeker of hij het fijn vond of niet. Toen haalde ik onzichtbaar mijn schouders op, strekte mijn armen uit en omhelsde Zeref. Ik voelde de ogen in mijn rug prikken, maar dat boeide me niks. Ik wist dat het een vriendelijke omhelzing was, en dat er niks achter was. "Ik ben er voor je," feluisterde ik zacht. Waarschijnlijk niet hoorbaar voor de mensen om ons heen, maar wel hoorbaar voor Zeref, en daar ging het om.

~Sorry flut~

Onderwerp: Re: // In a hurry. zo okt 28, 2012 4:41 am

Tissa reageerde enthousiast op Zerefs voorstel wat hem blij maakte. Nu hadden ze een reden om elkaar vaker te zien, misschien zouden andere mensen dan zien dat Zeref ook een gewone jongen was. Maar dat was niet de redenen dat hij meer met Tissa om wou gaan. Ze was eerlijk, oprecht en gaf om mensen, zelfs als ze ze nog maar net kende. Denk dan is na hoe het zou zijn als je haar goed kende. Zeref voelde de starende blikken ook, Tissa zwaaide vrolijk terug, maar Zeref negeerde ze. Hij kende niet zo veel mensen op school, en een helft daarvan hadden een slechte reputatie bij hem. ’Ja, laten we dat doen! En natuurlijk moeten wij ook beginnen met de basis als het gaat om gitaar spelen,’ zei Tissa, maar haar stem klonk een beetje gedempt, alsof Zeref onder water was en zij boven water. Hij was ook een beetje onder water, hij was meer in gedachten verzonken dan dat hij in de realiteit zat. ‘Hmhm,’ zei Zeref vaag, en hij wist dat Tissa hem aankeek en wachten op een net, goed antwoord.

Hij kwam er echter niet aan toe dat antwoord te geven. Plots voelde hij hoe twee armen zich om hem heen sloegen en voelde hij Tissa’s lichaam tegen het zijne aan. Zeref schrok van de plotselinge omhelzing en huiverde, hij wist niet hoe hij moest reageren, en daarom hingen zijn armen een beetje ongemakkelijk naast hem. Zijn ogen waren wijd, en Tissa fluisterde in zijn oor: ’Ik ben er voor je.’ Ze waren zo dicht bij elkaar, het was lang geleden dat hij dichtbij iemand geweest was... Zeref sloeg zijn ogen neer en keek over haar schouder naar de stenen vloer. Toen hief hij zijn armen en sloeg die om haar heen. Zeref wist niet zeker wat hij moest zeggen, Tissa was zo vrolijk, die kon bijna niks naars meegemaakt hebben. Dat zou haar niet zo gevormd hebben zoals ze nu was, dat zou haar meer gevormd hebben zoals Zeref was; stil en terughoudend. Maar nu was hij wél open. Hij knuffelde, praatte en lachte, sinds een hele lange tijd weer. Hij voelde gewoon hoe hun vriendschap nu ontstaan was. En toch zei hij niks. Ze lieten elkaar los, en Zerefs ogen schoten even door de Entrance. Sommige mensen waren even stil blijven staan en keek nieuwsgierig toe. Andere liepen met hun hoofd bijna helemaal verdraaid de Great Hall in en uit. Maar Zeref had ervaring met blikken negeren, dus hij kon het nu ook makkelijk. Tissa’s knuffel had hem behoorlijk uit zijn mijmeringen getrokken, wat eigenlijk best goed was. Toen de bel rinkelde en het geschraap van banken klonk, schok Zeref echter. ’Oh!’ zei hij, en hij keek Tissa met grote ogen aan. ’Ik moet binnen vijf minuten op de Astronomietoren zijn!’ Shit, hoe ging hij dat doen? ‘Weet je wat, ik zie je morgen wel tijdens de lunch, dan kunnen we kijken wanneer ik jou kan helpen met tekenlessen en jij mij met gitaarlessen, oké?’ Maar Zeref wachtte niet op een antwoord, hij schoot de gang door, op weg naar zijn slaapzaal om zijn tas te halen.

• Topic ended.