// If that's what you want to hear.

Onderwerp: // If that's what you want to hear. zo okt 28, 2012 5:26 am

Het was een rustige ochtend geweest voor Zeref. Hij had de eerste twee uur vrij gehad, maar toch was hij als een van de eerste op. Hij was altijd vroeg op, wat eigenlijk wel gek was, want hij vond het heerlijk om een dutje te doen. Vandaar dat hij in de middagpauze zo snel mogelijk zijn eten naar binnen werkte. Hij at nooit echt veel, hoewel tomaten er altijd ingingen. Vooral schattige kleine cherrytomaatjes... Vandaar dat hij een broodje en een berg tomaatjes op zijn bord had liggen. Het zag er een beetje gek uit, maar als je keek naar de bergen die andere leerlingen op hun borden hadden liggen, viel die van Zeref nog heel erg mee. Hij prikte net zijn vork in zijn tomaatje toen twee meisjes druk pratend langsliepen en per ongelijk dichtbij hem gingen zitten. ’... uitkijken hoor! Die jongen is hartstikke gevaarlijk!’ zei één van de meisjes, die een slordige knot in had en zwarte haren had. ‘Waarom dan? Ik vind hem wel schattig!’ zei het andere meisje, die blijkbaar een stuk jonger was. Zij had ook zwart haar, maar dat van haar zat in een vlecht. ’Ja, dat was ook wat ik dacht, maar weetje wat die jongen gedaan heeft?’ zei het oudste meisje mysterieus. Ze vond het blijkbaar geweldig dat het jongere meisje aan haar lippen hing. ‘Wat!?’ vroeg ze ademloos. ‘Hij ging bij een andere familie wonen omdat hij zijn eigen familie stom vond. Twee weken en drie dagen later was zijn eigen familie verdwenen! Plots, zomaar! Er waren geen lichamen gevonden, geen sporen in het huis. Het was die jongen! Hij mocht zijn familie niet, dus heeft hij ze uitgeroeid. Allemaal!’ zei het oudste meisje dramatisch. Het jongere kind snakte naar adem. Zeref wou niet luisteren, maar toch ving hij elk woord op van hun gesprek. ‘Wat was zijn naam ook alweer?’ vroeg het kleine meisje geschrokken. ‘Zeref!’ antwoordde het tweede meisje. Plots leek Zeref niks meer te horen. Oh. Hij staarde omlaag naar zijn bord. Zijn familie... Ja, die was inderdaad verdwenen nadat hij bij Mavis was ingetrokken. Hij had ze nooit gemogen, en zij hem nooit. Hij was te anders voor zijn familie, maar Mavis’ ouders hadden hem geweldig gevonden. Perfect voor hun Mavis. En uiteindelijk had hij hen keihard teleurgesteld. Net als zijn familie. Zijn ogen werden weer vochtig en hij had helemaal geen trek meer.

Zeref stond op, liet zijn bord staan en liep met gebogen hoofd de Great Hall uit. De laatste tijd hoorde hij veel vaker zijn naam vallen. Plots was hij weer het favoriete roddel onderwerp geworden, en hij had geen idee wat. Zijn zware zwaarden hingen langs zijn been en tikte zacht terwijl hij met zo breed mogelijke passen langs de tafels liep. Hij had het uur hierna zwaardtraining en om de drukte in de slaapzalen te ontlopen had hij nu al zijn zwaarden opgehaald. Zijn waren waren allebei zwaar, zwart en lang, en soms was Zeref ervan overtuigd dat hij de enige was die ermee om kon gaan. Hij droeg zijn zwaarden liever niet met zich mee, maar de pauze duurde nog even en hij wist nog niet dat het blokuur uit zou vallen, wat betekende dat hij drie vrije, heerlijke uren had. Kon hij lekker dutten. ’Hé!’ riep een stem plotseling achter hem. Zeref hoorde aan de zware stem dat dit een enorme leerling zou zijn. Hij hoorde dom gegrinnik en keek om. Hij moest omhoog kijken om het grijnzende gezicht van de laatstejaars te zien. ‘Jij bent die Zeref?’ vroeg hij loom. Zeref zweeg en keek hem aan. Blijkbaar dacht de jongen dat dit een compliment was. Zeref zag hoe de jongen zijn enorme handen uitrekte en er vuisten van vormde. Hij wou alleen een potje knokken met een jongere en dunnere leerling. Een golf walgelijkheid spoelde door Zeref heen. ‘Wat ik wou zeggen, Dark Mage, is dat ik echt niet bang voor jou ben! Ik kan jou makkelijk een paar klappen verzorgen!’ Hij leek heel erg in zijn nopjes.. Waar kwam dit nou opeens vandaan? Plots, en verbijsterend snel, haalde hij uit met zijn grote vuist. Zeref ontweek hem echter lenig, en in een plotselinge irritatie en woede trok hij één van zijn zwaarden en binnen een seconde had hij de punt van zijn zwaard tegen de zachte huid van zijn keel staan. Hij had al zijn spieren aangespannen, en leek met die boze blik plotseling heen wat gevaarlijker en ouder. Dit was de druppel, hij was al chagrijnig geweest door al die onzin die leerlingen aan elkaar vertelde, maar dat deze knaap nou ook nog eens hem knock-out probeerde te slaan... Hij stond verstijfd naar het kleine mannetje onder hem te kijken, zijn varkensoogjes dom knipperend. ‘Maak dat je weg komt,’ siste Zeref. Het was doodstil in de Entrance, alle leerlingen zwegen en stonden stil te kijken. Zeref trok zijn zwaard terug en beende zwaar ademend weg. Een ruis van gefluister barste los, maar Zeref negeerde het. Hij liep regelrecht het bos in. Hij was nog steeds boos, meestal hielp alleen zijn hem af te koelen, maar het ging altijd langzaam. Als hij eenmaal boos was, maakte alles hem alleen maar nog bozer, zelf dingen die er zelf niks aan konden doen.

‘Zeref!’ riep een stem plots, toen hij diep in het bos was. Zeref bleef stil staan. Wouden ze dan zo graag knokken!? Waren ze hem helemaal gevolgd als het overduidelijk was dat ze hem gewoon moesten negeren, net zoals ze normaal deden? Moesten ze hem nou perse zo de huid onder de nagels werken? Zeref zuchtte, maar kon zijn alle woede van een hele, hele lange tijd die er nu allemaal in één keer uitkwam niet bedwingen. ’Ja! Ja, ik ben Zeref, the Dark Mage dus pas maar op! Straks gebeurd hetzelfde met jou als ik met mijn hele familie gedaan heb!’ schreeuwde hij en hij draaide zich om. Hij was the Dark Mage niet, hij was gewoon Zeref, maar dit was wat ze wouden horen? Nou prima, dan konden ze het krijgen. Hij zag lange, blonde lokken zwaaien achter het groepje dicht op elkaar staande bomen, maar kon ze door de woedende waas niet herkennen.

• & Tissa

Onderwerp: Re: // If that's what you want to hear. zo okt 28, 2012 5:59 am

Ik schrok op van een hand die op mijn arm ruste. Ik draaide me om en keek in het glimlachende gezicht van Chayenne. Het was een meisje die behoorlijk populair was, maar ook gehaat bij vele. Ze roddelde ontzettend veel en daarvan waren er waarschijnlijk ook nog heel veel niet van waar. Ze werd aangezien als de bitch van de school, maar ondanks dat kon ik het soms goed met haar vinden. Nog voor de pauze had ik haar geholpen met het schoonmaken van haar boeken. Eén of ander snotjong vond het grappig om ketchup in haar tas te gooien, Chayenne over de rode, you get the deal, however, ik was dus zo aardig geweest om haar te helpen. "Hee Tissa, ga je ook mee naar het bos?" begon Chayenne, ik hield mijn hoofd wat scheef. "Waarvoor?" vroeg ik me hard op af. Chayenne grinnikte, langzamer zeker kwam het groepje vriendinnen van haar er ook bij staan. De trouwe volgers. "Het is Zeref," begon Chayenne en giechelde daarna. Ik fronste, Zeref was een jongen die ik laatst had ontmoet en ik mocht hem wel. Ik wou dan ook graag vrienden met hem worden. Ook al had hij nogal een slechte reputatie bij de meeste, wat ik uiteraard achterlijk vond. "Zeref had net een woeden aanval gehad, en wij gaan er straks nog even heen," zei Chayenne met een grote grijns. Mijn ogen stonden echter bezorgd, Zeref die een woeden aanval had? Dat kan niks goeds betekenen. "Maar hoe weten jullie zo zeker dat Zeref in het bos is?" vroeg ik oprecht verbaasd. "Iemand had hem zien lopen naar het bos," Ik knikte begrijpend. "Dus ga je mee?" vroeg Chayenne opnieuw. Ik schudde mijn hoofd. "Nee ik moet nog wat vragen aan mr. Rufus," Loog ik. Ik loog niet vaak, maar ik wou beslist niet met hen mee het bos in naar Zeref toe. Misschien ging ik nog wel, maar dan wou ik wel alleen gaan zodat hij geen verkeerde indruk over mij kreeg. Chayenne knikte. "Jammer, nou misschien zie ik je nog," zei ze en draaide zich toen om. Ik knikte en keek toe hoe de trouwe volgelingen uit de academie liepen richting het bos.

Ik bleef even wachten, maakte een praatje hier en daar en rende toen ook richting het bos. Uiteraard maakte ik een binnen door weggetje waardoor ik Chayenne en de meiden niet tegen zou komen. Toen Zeref in mijn zicht viel wou ik zijn naam roepen, maar schoot snel achter een boom toen ik Chayenne erbij zag. "Zeref," riep Chayenne naar Zeref. Ik hoorde aan haar stem dat het niks goeds beloofde. Ik keek naar Zeref, die leek al veel door te hebben gemaakt op deze dag. ’Ja! Ja, ik ben Zeref, the Dark Mage dus pas maar op! Straks gebeurd hetzelfde met jou als ik met mijn hele familie gedaan heb!’ schreeuwde Zeref woedend en draaide zich toen om. Ik keek naar Chayenne, die het duidelijk er amusant vond. Dit kon zo niet door gaan. Zeref draaide zich om en ik sprong de bosjes uit voor Zeref. Chayenne was oprecht verbaast. Maar voordat ze wat kon zeggen nam ik al het woord. "Nee, hij is geen Dark Mage," zei ik kalm, maar je kon zien dat ik het meende. Ik was er misschien niet op getraind, maar mijn houding weerhield de meeste ervan om geen tegenwoord te geven, en nu ook weer hield Chayenne haar mond. "Hij is een aardig jongen die onwijs goed kan tekenen!" zei ik. Ik loog niks, hij kon inderdaad goed tekenen en was inderdaad erg aardig. "Dit wordt nog wat als de school dit weet, Zeref en Tissa, ze passen goed bij elkaar," zei Chayenne met een grijns op haar gezicht. Ik nam adem, wat ik nu zou gaan doen deed ik niet vaak. "Als jij nog één keer iets stoms over Zeref zegt, vertel ik jouw geheim aan iedereen," zei ik. ik loog niet en meende elk woord. Chayenne was ooit een kleine ielig meisje en had al haar geheimen aan mij verteld. Ik wist er dus genoeg. Chayenne stond als verstijfd, maar zag dat ik het meende, vervolgens draaide ze zich om en liep weg. Toen ze uit het zicht verdwenen waren liep ik naar Zeref toe. "Gaat het een beetje?" vroeg ik oprecht bezorgd.

Onderwerp: Re: // If that's what you want to hear. zo okt 28, 2012 6:39 am

Plots verscheen Tissa. Zeref keek met grote ogen toe, maar nog steeds bleef woede door hem heen kolken. ‘Nee, hij is geen Dark Mage,’ zei ze kalm, maar luid genoeg zodat het meisje dat Zerefs naam geroepen had het kon horen. Ze leek het ontzettend geamuseerd. ‘Hij is een aardige jongen die onwijs goed kan tekenen!’ zei Tissa. Zeref keek op, naar de rug van Tissa. Een.. aardige jongen? Geen creap? ‘Dit word nog wat als de school dit weet, Zeref en Tissa, ze passen goed bij elkaar,’ riep het meisje. Zeref voelde zich nogal ongemakkelijk. Hij wou Tissa geen pijn doen, dus hoe kon dat meisje dat dan zo zeggen? De laatste keer dat iemand had gezegd dat hij bij een meisje ‘gepast’ had... ‘Als jij nog één keer iets stoms over Zeref zegt, vertel ik jouw geheim aan iedereen!’ waarschuwde Tissa. Ze had een soort sfeer om haar heen hangen die heel gevaarlijk kon zijn voor andere. Het maakte Zeref eigenlijk rustiger, hoewel het daar waarschijnlijk niet voor bedoeld was. Het meisje keek met grote ongelovige ogen naar Tissa. Daarna draaide ze zich om en liep weg, maar Zeref zag dat haar lichaamshouding helemaal veranderd was. Toen ze helemaal weg was, draaide Tissa zich om en liep ze naar Zeref toe. ‘Gaat het een beetje?’ vroeg ze bezorgd. Zeref keek haar even aan, met zijn gezicht nog steeds woedend. De dreigende sfeer was totaal verdwenen. En toen rolde er plotseling tranen over zijn gezicht. Hij draaide zich weg van Tissa en plofte neer op een boomstronk. Hij verborg zijn gezicht achter zijn handen, maar zijn schouders schokte. Dit was heel normaal voor hem, maar totaal niet leuk. Als hij echt boos geworden was, eindigde hij in een huilbui en was hij de dagen daarna zwakjes en sloom. Toen er eigenlijk geen tranen meer over waren, veegde Zeref zijn gezicht droog en keek hij om naar Tissa.

’Ik.. Het spijt me, ik had liever niet gewild dat je me zo gezien had,’ zei hij zachtjes en hij begon de riem waar zijn zwaarden aan hingen los te maken. Hij wist dat hij gekalmeerd was, maar elk moment weer uit kon barsten. ’Ik wil je niet in de problemen brengen, ik heb nogal een.. reputatie, volgensmij,’ zei Zeref. Hij probeerde eraan toe te voegen dat het allemaal leugens waren, en dat ze ze vooral niet moest geloven, maar hij kon het niet. Misschien was alles aangedikt, maar het klopte wel wat er over hem gezegd werd. Alleen wisten ze het allerergste niet, en zouden ze het ook nooit te weten komen. Als ze zouden horen wat hij allemaal gedaan had... ‘Bedankt, Tissa,’ mompelde hij toen. Hij gooide de twee zware zwaarden een paar meter van zich af op de grond en draaide zijn gezicht weer terug. Hij had zijn onderarmen op zijn bovenbenen gelegd en zijn haar viel voor zijn ogen. Hij wou alleen maar vrolijk zijn als Tissa erbij was, hij wou geen oude dweil zijn en alleen maar schreeuwen en huilen. Dat zou niet leuk zijn voor Tissa. ‘Was dat... een vriendin?’ mompelde hij voorzichtig. Zeref keek niet op of om, omdat hij niet wist hoe zijn gezichtsuitdrukking moest zijn.

• Woah wat een vervelende post xD

Onderwerp: Re: // If that's what you want to hear. ma okt 29, 2012 5:14 am

Zeref keek me aan met een woedende blik, met een bezorgde blik beantwoorde ik de zijne. Ik schrok een beetje toen er plots een traan over zijn wang rolde. Hij wende zich af en ging op een boomstronk zitten. Hij verstopte zijn gezicht in zijn handen, maar zijn schouders schokte. Mijn gezicht stond nog steeds bezorg en langzaam liep ik naar hem toe. Ik ging naast hem zitten op de boomstronk en sloeg een arm om hem heen. Ik zei niks, maar wist dat mijn gebaar genoeg zei. Ik was er voor hem, bij mij kon hij zijn hart luchtte als hij wou en zoals nu zal ik hem troosten in de moeilijke tijden. Toen de tranen op leken te zijn veegde Zeref zijn gezicht droog en keerde zich naar mij toe. Ik glimlachte behulpzaam naar hem en liet mijn hand van zijn schouder af glijden. ’Ik.. Het spijt me, ik had liever niet gewild dat je me zo gezien had,’ zei Zeref. "Dat maakt niks uit, ik heb liever dat je een keer aangeeft dat je iets niet fijn vind dan dat je alles opkropt," zei ik en glimlachte even vriendelijk naar hem, terwijl Zeref de riem van zijn zwaarden los maakte. ’Ik wil je niet in de problemen brengen, ik heb nogal een.. reputatie, volgensmij,’ zei Zeref, ik grinnikte zachtjes en legde mijn hand op zijn schouder. "Geen zorgen, ik heb liever jouw als vriend dan een miljoen vrienden waar ik de naam niet van ken," zei ik en glimlachte. Het was waar, sinds ik Zeref had leren kennen vond ik hem meteen aardig. Hij kon nog wel eens een hele goeie vriend van me worden. ‘Bedankt, Tissa,’ Mompelde Zeref toen. Een nieuwe glimlach verscheen op mijn gezicht. "Graag gedaan, dat doen vrienden voor elkaar, en zo ie zo, die Chayenne moet echt eens ophouden met het uit lokken van gevechten," zei ik en keek nog even in de richting waarin Chayenne net was verdwenen. Daarna richtte ik mijn aandacht weer op Zeref en zag ik hoe hij zijn zwaarden een paar meter van zich af gooide. Was hij nog erg boos? Was dat de reden waarom hij de zwaarden weg gooide? Ik duwde mijn gedachtes weg, dat waren niet mijn zaken. ‘Was dat... een vriendin?’ mompelde Zeref voorzichtig. Hij keek naar beneden waardoor zijn haren over zijn gezicht vielen.

"Soort van, ze was vroeger mijn buurmeisje," zei ik en keek naar Zeref, die niet op of om keek. Een begrijpende glimlach verscheen op mijn gezicht. Ik schoof wat dichter naar hem toe en sloeg opnieuw mijn arm om hem heen. "Je weet dat ik er voor je bent, toch?" zei ik zacht, maar hoorbaar. "Je kan mij alles vertellen, als je wilt. Je kan je hart luchten bij mij en al je emotie er uit laten die je lang had moeten opkroppen diep vanbinnen. Ik beloof je dat ik niks door vertel, het zou tussen ons blijven," zei ik en wreef even bemoedigend over zijn rug heen. "Maar als je het niet wil vertellen is dat goed, het zijn privasie dingen, en waarschijnlijk gaat dat mij niks aan," zei ik en liet mijn hand rusten op zijn schouder. Ik keek naar Zeref, die er niet al te vrolijk at zag. Ik voelde de drang om te gaan zingen, maar dat zou waarschijnlijk wat raar zijn. En ik wou alles behalve een ongemakkelijk gevoel bij Zeref. Ik wou juist dat hij zich beter voelde. En als ik zou gaan zingen zou dat niet helpen, toch? Ik keek Zeref even vragend aan, maar besloot toen toch om het niet te doen. Ik wreef op nieuw over zijn rug heen, om te proberen hem gemakkelijker te laten voelen.

-kt post xD-

Onderwerp: Re: // If that's what you want to hear. di okt 30, 2012 4:57 am

‘Dat maakt niks uit, ik heb liever dat je een keer aangeeft dat je iets niet fijn vind dan dat je alles opkropt,’ zei Tissa nadat ze haar hand op zijn schouder gelegd had. ‘Graag gedaan, dat doen vrienden voor elkaar, en sowieso, die Chayenne moet echt eens ophouden met het uitlokken van gevechten! Soort van, ze was vroeger mijn buurmeisje.’ Ze schoof naar Zeref toe en sloeg haar arm om hem heen. Hij huiverde even, waarschijnlijk zou hij nooit wennen aan aangeraakt worden. ’Je weet dat ik er voor je ben, toch? Je kunt mij alles vertellen, als je wilt. Je kunt je hart luchten bij mij en al je emotie eruit laten die je zo lang had moeten opkroppen diep van binnen. Ik beloof je dat ik je niks door vertel, het zal tussen ons blijven,’ zei ze zachtjes, en ze begon over Zerefs rug heen te wrijven. Hij keek op. ‘Maar als je het niet wilt vertellen is dat ook goed, het zijn privacy dingen, en waarschijnlijk gaan die mij niks aan,’ voegde ze er toen luchtig aan toe en ze legde haar hand op zijn schouder. Die rustte daar even, maar toen bewoog ze hem weer over Zerefs rug. Hij stond op en begon te ijsberen.

‘Dat weet ik, Tissa, en ik zal er ook altijd voor jou zijn, ik denk alleen niet dat jij veel aan mij zou moeten luchten, je hebt alles wat je hartje begeert! Ik weet dat ik niet mag klagen, ik heb een fantastische opleiding en nog een heel leven voor me, en toch ben ik zo’n sikkepit. Ik wou dat ik je kon vertellen dat alles wat ze zeiden niet waar was, maar dat kan ik niet,’ hij zweeg even. Het kwam er nu allemaal uit, bijna allemaal. Hij zou nooit kunnen vertellen wat hij gedaan had. ’Ik vond mijn familie niet aardig, en mijn familie mij niet. Ik was te verschillend; zij waren blond, lang en druk, stuk voor stuk. Ik had zwarte haren, ik was klein en ik hield van stilte. Ik was geen prater, geen eten, nog steeds niet. We hadden vaker ruzie. Mijn haarkleur, daar kon ik natuurlijk niks aan doen, maar ze zeiden dat ik me moest aanpassen omdat ik al een buitenbeetje was. Ik werd toen boos, je weet hoe dat is, en ik ben weggegaan. Mavis’ ouders hoorde wat er gebeurd was in mijn gezin, en ze zochten me op. Nee, Mavis zocht me op, ze kalmeerde me, want na dagen was ik nog steeds woedend, het was veel erger dan zonet, maar zij wist me te kalmeren. Zij wist me altijd te kalmeren...’ Zeref stopte even met lopen, en de herinneringen maakte zijn ogen dof en deden zijn lip trillen. Hij ijsbeerde echter een paar seconde later weer verder, en toen hij sprak trilde zijn stem niet. ’Ze nam me mee naar haar familie, en die adopteerde me een soort van. Zij hadden allemaal een ander postuur en haarkleur en karakter, en vonden het leuk mij erbij te hebben. Mavis had blonde haren, haar moeder zwarte en haar vader bruine. Op de een of andere manier hadden haar twee van haar oudere broers rood haar. Eentje had dezelfde haarkleur als zijn moeder, en haar jongste broertje en zusje hadden net als Mavis blond haar. De een was kort, de ander lang, en ze hadden allemaal een eigen smaak. Ze waren fantastisch en begrepen mijn karakter door en door, hoewel er niemand behalve Mavis in de familie was die net zoals ik van stilte en lezen hield. We hielden er echter beide van om bij elkaar te zijn, samen een wandeling te maken of een dutje te doen tegen een warme boomstam... Twee weken en een paar dagen later hoorde ik op het nieuws dat er een familie spoorloos verdwenen was; al hun bezittingen waren weg, het huis helemaal leeg en hun lichamen waren ook nergens. Het was zo vreemd. Ze kwamen naar Mavis’ huis om mij, het enige lid van die familie te ondervragen. Ja, zelfs mijn oma’s, opa’s, ooms, tantes, neven en nichten waren verdwenen, er was helemaal niemand meer. Ik weet nog steeds niet wat er gebeurd is. In elk geval, Mavis’ vader smeet de deur gewoon dicht en zei tegen mij dat ze die idioten nooit binnen zouden laten, wat ze er ook voor deden. Ze kwamen nog vaak aanbellen, maar toen ze doorkregen dat Mavis’ vader het meende, stopte ze met stalken. Ik heb het mezelf nooit vergeven, ik heb elke dag dat ik weg was en nog woedend was ze gehaat en gehoopt dat ze er nooit geweest zouden zijn, en toen gebeurde dat ook. Het kan geen toeval zijn, ik moet er wel iets mee te maken hebben!’ toen Zeref was uitgesproken, plofte hij weer op de boomstronk. Hij zuchtte, maar voelde zich opgelucht. Hij had nog nooit over zijn verleden gesproken, en het was eigenlijk heel fijn. Veel fijner dan het opschrijven of tekenen. Als het een plaatjesboek geweest zou zijn, kon hij nu langer naar de plaatjes kijken voordat hij sneller weg zou bladeren... Maar dat maakte op het moment niet uit. Dit was de eerste gruwel die hij veroorzaakt had, stel nou dat hij en Tissa ooit ruzie zouden krijgen, en dat zij dan ook zou verdwijnen? Ze zou vast haar eigen hachje willen redden. Zeref kon het begrijpen, natuurlijk wou ze een gelukkig leven krijgen en dat niet laten eindigen door een of andere pechvogel. Hij zou het zelf nooit gedaan hebben. Hij zou niet bij Tissa weggegaan zijn omdat ze ooit mensen zou laten hebben verdwijnen, als ze dat ooit deed. Hij zou een kort maar gelukkig leven verkiezen boven een leven doordrenkt met schuldgevoel en angst. Helaas kwam het van twee kanten; de wegrenner en de veroorzaker. En Zeref was een veroorzaker. Hij zou voor altijd met schuldgevoel leven.
• Moehaha succes ermee >D

Onderwerp: Re: // If that's what you want to hear. di okt 30, 2012 6:35 am

Ik was even verbaasd toen Zeref opeens op stond en begon te ijsberen, maar ik liet die verbaasde blik al snel van mijn gezicht af glijden en volgde Zeref met mijn ogen. ‘Dat weet ik, Tissa, en ik zal er ook altijd voor jou zijn, ik denk alleen niet dat jij veel aan mij zou moeten luchten, je hebt alles wat je hartje begeert! Ik weet dat ik niet mag klagen, ik heb een fantastische opleiding en nog een heel leven voor me, en toch ben ik zo’n sikkepit. Ik wou dat ik je kon vertellen dat alles wat ze zeiden niet waar was, maar dat kan ik niet,’ zei Zeref en zweeg kort daarna. Ik wou zeggen dat het mij niet uitmaakte of het waar of niet waar was, maar Zeref leek wat te willen zeggen dus ik hield mijn mond. Ik hoopte dat hij zijn hart durfde te luchten bij mij, dan zou hij mij genoeg vertrouwen en dat zou onze band nog sterker maken. En natuurlijk zou ik hem misschien kunnen helpen met dingen, samen sta je sterker dan alleen. ’Ik vond mijn familie niet aardig, en mijn familie mij niet. Ik was te verschillend; zij waren blond, lang en druk, stuk voor stuk. Ik had zwarte haren, ik was klein en ik hield van stilte. Ik was geen prater, geen eten, nog steeds niet. We hadden vaker ruzie. Mijn haarkleur, daar kon ik natuurlijk niks aan doen, maar ze zeiden dat ik me moest aanpassen omdat ik al een buitenbeetje was. Ik werd toen boos, je weet hoe dat is,' begon Zeref met zijn verhaal. Ik knikt kort als teken dat ik begreep wat er gebeurde als hij boos werd. Zeref vertelde verder. 'en ik ben weggegaan. Mavis’ ouders hoorde wat er gebeurd was in mijn gezin, en ze zochten me op. Nee, Mavis zocht me op, ze kalmeerde me, want na dagen was ik nog steeds woedend, het was veel erger dan zonet, maar zij wist me te kalmeren. Zij wist me altijd te kalmeren...’ Zeref stopte even met praten en met lopen. Ik zag hoe zijn stemming verdrietiger werd. Mavis, zij moest vast erg belangrijk zijn geweest voor Zeref. Ik had medelijden met hem, meer dan je kon bedenken. ’Ze nam me mee naar haar familie, en die adopteerde me een soort van. Zij hadden allemaal een ander postuur en haarkleur en karakter, en vonden het leuk mij erbij te hebben. Mavis had blonde haren, haar moeder zwarte en haar vader bruine. Op de een of andere manier hadden haar twee van haar oudere broers rood haar. Eentje had dezelfde haarkleur als zijn moeder, en haar jongste broertje en zusje hadden net als Mavis blond haar. De een was kort, de ander lang, en ze hadden allemaal een eigen smaak. Ze waren fantastisch en begrepen mijn karakter door en door, hoewel er niemand behalve Mavis in de familie was die net zoals ik van stilte en lezen hield. We hielden er echter beide van om bij elkaar te zijn, samen een wandeling te maken of een dutje te doen tegen een warme boomstam...'

Ik moest denken aan de tekening die hij had laten zien, aan het meisje die bij de boomstam zat en de twee mensen die bij de horizon stonden. Zou Mavis daar wat mee te maken hebben? Als ik dat zou hoorde waren ze goeie vrienden, iets wat me goed deed. 'Twee weken en een paar dagen later hoorde ik op het nieuws dat er een familie spoorloos verdwenen was; al hun bezittingen waren weg, het huis helemaal leeg en hun lichamen waren ook nergens. Het was zo vreemd. Ze kwamen naar Mavis’ huis om mij, het enige lid van die familie te ondervragen. Ja, zelfs mijn oma’s, opa’s, ooms, tantes, neven en nichten waren verdwenen, er was helemaal niemand meer. Ik weet nog steeds niet wat er gebeurd is. In elk geval, Mavis’ vader smeet de deur gewoon dicht en zei tegen mij dat ze die idioten nooit binnen zouden laten, wat ze er ook voor deden. Ze kwamen nog vaak aanbellen, maar toen ze doorkregen dat Mavis’ vader het meende, stopte ze met stalken. Ik heb het mezelf nooit vergeven, ik heb elke dag dat ik weg was en nog woedend was ze gehaat en gehoopt dat ze er nooit geweest zouden zijn, en toen gebeurde dat ook. Het kan geen toeval zijn, ik moet er wel iets mee te maken hebben!’ eindigde Zeref zijn verhaal mee. Hij stopte met lopen en plofte terug op de boomstam. Hij zuchtte, maar het leek een opgeluchte zucht. Zonder dat ik het door had kwam er een glimlach op mijn gezicht. Ik was blij dat hij mij zijn verhaal had verteld, dan wist ik wat ik wel moest geloven en niet. Dan kon ik tegen de roddels in gaan om er voor te zorgen dat hij een betere reputatie kreeg op de academie. Ik haalde mezelf weg uit mijn gedachtes en concentreerde me weer op Zeref. "Er is toch geen bewijs gevonden dat jij iets hebt gedaan?" begon ik. Ik probeerde hem op zijn gemak te stellen en ik probeerde hem beter te laten voelen. "En wat je hebt gedaan, bij Mavis intrekken, was een goed ding om te doen. Je ouders mogen je niet dwingen om te veranderen, je bent goed zoals je bent. Wat er daarna zou gebeuren kon niemand weten en het is niet eerlijk om jouw de schuld te geven, aangezien jij niet eens daar was toen het gebeurde." zei ik met een heldere stem. Ik meende alles wat ik zei, waarom zou ik over zo iets liegen? Over dit soort dingen kon je gewoon niet liegen, deed je het wel, dan was je erg laag gezakt. Hoe kon iemand je ooit nog vertrouwen als je over zo iets loog? Even kwam er een brok in mijn keel, iets wat ik al lang niet meer had gehad en ik had ook niet gedacht dat ik nog steeds zou voelen bij die gedachte. Ik duwde de gedachtes weg en concentreerde me volledig weer op Zeref.

Onderwerp: Re: // If that's what you want to hear. do nov 01, 2012 8:16 am

Blijkbaar dacht Tissa er hetzelfde over als Zeref en Mavis’ familie. Ze glimlachte en zei: ’Er is toch geen bewijs gevonden dat jij iets hebt gedaan? En wat je hebt gedaan, bij Mavis intrekken, was een goed ding om te doen. Je ouders mogen je niet dwingen om te veranderen, je bent goed zoals je bent. Wat er daarna zou gebeuren kon niemand weten en het is niet eerlijk om jou de schuld te geven, aangezien jij niet eens daar was toen het gebeurde,’ zei Tissa met een heldere stem. Het was gek om iemand anders over Mavis te horen praten, ookal was het alleen haar naam. Hij had nog nooit iemand over Mavis verteld, over zijn lieve Mavis. Ze was geweldig, en soms voelde hij zich nog schuldig dat hij vrienden was geworden met Tissa. Ergens voelde het als verraad tegenover Mavis, omdat ze vervangen werd. Uiteraard zou Tissa haar nieteens willen veranderen, als ze te weten kwam wat de relatie tussen Mavis en Zeref was, maar hij had een goede band met haar, en het enige meisje met wie hij ook een goede band had gehad, was Mavis geweest. Hij wist wel hoe Mavis zou reageren. ’Oh! Zeref, je krijgt eindelijk andere vrienden! Zorg er niet voor dat ik je kwijt ga raken, want je bent nog steeds van mij!’ Hij hoorde haar vrolijke, heldere stem door zijn hoofd galmen, en voelde bijna het speelse duwtje wat ze hem waarschijnlijk gegeven zou hebben. Ja, hij kende Mavis door en door. En Mavis kende hem door en door. Plotseling kwam er een nieuwe, beangstigende gedachte in Zeref op. Het was zijn schuld. Als hij nooit bij hen was ingetrokken, was het nooit gebeurd, de gruwel die hij veroorzaakt had. Hij keek heel fel op, maar toen hij Tissa’s blauwe, meelevende ogen zag, viel de felheid plotseling weg. Zeref keek weg.

‘Nee, het was niet goed dat ik bij hen ingetrokken was. Het is mijn schuld, ik...’ begon hij. Zijn lip begon te trillen, en hij vouwde zijn handen krampachtig in elkaar, alsof hij zichzelf pijn wilde doen om zich ergens anders op te kunnen focussen. ‘Mavis... Ze... Ik heb...’ probeerde hij. Zijn stem klonk, net als de vorige keer, niet trillend, maar zacht, zoals altijd. Alleen nu doordrenkt met verdriet en schuldgevoel. Zijn lip begon heviger te trillen toen de beelden door zijn hoofd flitste, en er brandden tranen in zijn ooghoeken. Hij schudde zijn hoofd en keek op. Hij veegde de opkomende tranen weg, en dacht aan mooiere momenten. Ja, dat lukte wel. Misschien kon hij haar vertellen... Ja, hij kon Tissa wel wat meer over Mavis vertellen. Misschien was het abnormaal voor haar, maar voor Zeref was het heel gewoon. Er verscheen een zeldzame glimlach op zijn gezicht en hij zei toen luchtig: ’Ze was mijn verloofde, Mavis bedoel ik.’

• Euh, een beetje kort, maar ik denk dat je er genoeg mee kan >D

Onderwerp: Re: // If that's what you want to hear. vr nov 02, 2012 2:53 am

Zeref leek in gedachte te zijn verzonken door mijn laatste woorden. Ook al wist ik niet zeker of het wel daar door kwam. Op dit moment kon ik echt niet zien wat in zijn hoofd om ging, misschien was het om Mavis, misschien om zijn familie. Ik begon me in mijzelf af te vragen waar hij over na dacht, maar ik wist bijna zeker dat ik op die vragen geen antwoord zou krijgen. Niet dat ik het erg vond, het ging mij niks aan. Zeref's verhaal zorgde ervoor dat ik er veel moeite mee had om de mist in mijn hoofd voor het beeld te krijgen wat zich een paar jaar geleden had afgespeeld. Toch, als ik mijn hoofd leeg maakte, lukte het alleen lette ik niet meer zo goed uit. Ik staarde maar wat rond, en bekeek elk blaadje van elke boom grondig, wat meer uit verveling leek dan om de werkelijke reden. However, niemand gaat het aan, wat de reden is. Ik schrok een beetje op uit mijn gedachtes toen Zeref me plotseling fel aan keek. Met een kalme blik en een warme glimlach op mijn gezicht keek ik hem aan, wat er voor zorgde dat zijn felheid afnam. Mijn glimlach werd breder. Ook al wist ik de inhoud niet van de felle blik, begreep ik toch hoe hij zich voelde. ‘Nee, het was niet goed dat ik bij hen ingetrokken was. Het is mijn schuld, ik...’ begon Zeref. Zijn lip begon te trillen en zijn handen vouwde zijn handen krampachtig in elkaar. Ik kon geen reden bedenken waarom het niet goed was om bij mensen in te trekken die je wél aannamen voor wie je was en niet probeerde te veranderen. Ik snap al helemaal niet waarom het zijn schuld was, het zat tussen zijn oren en iemand moest dat eruit praten. En die iemand, was ik.‘Mavis... Ze... Ik heb...’ probeerde hij, zijn stem was zacht en doordrenkt met verdriet en schuldgevoel. Ik liep wat dichter naar hem toe en sloeg opnieuw een arm om hem heen. Tranen zaten in zijn ooghoeken en zijn lippen begonnen heviger te trillen. Opeens schudde hij zijn hoofd en keek op. Ik liet mijn hand van zijn schouder af glijden en stond op nieuw op, zodat ik in zijn ogen kon kijken. Een zeldzame glimlach verscheen op Zeref's gezicht, iets waardoor ik ook een glimlach op mijn gezicht kreeg. ’Ze was mijn verloofde, Mavis bedoel ik.’ zei Zeref toen luchtig.

Mijn ogen sperde zich wagen wijd, mijn glimlach verscheen van mijn gezicht. De mist trok weg uit mijn hoofd en de beelden flitste voorbij als een ruwe wind. Alle herinneringen schoten voor mijn ogen langs en ik herinnerde ze allemaal. Het duurde niet langer dan twee seconden, toen had ik door wat er gebeurde en drukte alle gedachtes achter de dikke mist waardoor ik er niet meer aandacht. Ik sloot mijn ogen, om er voor te zorgen dat ik er echt helemaal niet meer aan dacht. Toen ik ze opende, glinsterde mijn ogen en stond er een warme glimlach op mijn gezicht. Ik keek Zeref aan. "Dat is leuk om te horen," zei ik opgewekt en hoopte dat hij niks door had gekregen. "Hoe is Mavis? Als ik het zo hoor moet ze wel een erg meelevend persoon voor je zijn en hield ze veel van je," zei ik en mijn warme glimlach zat nog steeds op mijn gezicht. "Maar wat ik niet snap, sorry, maar wat heeft de verdwijning met je familie te maken van het feit dat je bij Mavis in getrokken was," Ik probeerde een verband te vinden, maar kon zo snel niet weten wat. Of Zeref wou graag dat hij bij zijn familie was gebleven zodat hij ook vermist werd? Maar misschien was zijn familie wel vermoord, en was Zeref wel de enige overlevende. Ik schudde kort mijn hoofd, zo mocht ik niet denken. Zijn ouders zullen vast nog wel ergens zijn.

Onderwerp: Re: // If that's what you want to hear. za nov 03, 2012 5:00 am

‘Dat is leuk om te horen,’ zei Tissa en ze glimlachte. Ze keek hem opgewekt aan, maar Zeref voelde dat er iets mis was. Ze had net even haar ogen dicht, en leek aan iets onprettigs te denken. Zeref kon dat heel goed zien, maar blijkbaar was Tissa niet van plan om erover te praten, dus zei hij niks. ‘Hoe is Mavis? Als ik het zo hoor, moet ze wel een heel erg meelevend persoon voor je zijn, en ze hield veel van je,’ vroeg Tissa, en de warme glimlach stond nog steeds nog op haar gezicht. Toen Zeref zijn mond opendeed om te antwoorden, vroeg Tissa echter: ‘Maar wat ik niet snap, sorry, maar wat heeft de verdwijning met je familie te maken met het feit dat je bij Mavis ingetrokken was?’ Zerefs mond klapte dicht. Een paar seconde was hij stil en keek hij weg. ‘Mavis was...’ begon Zeref. Hij keek even omhoog, naar het dak van bladeren. Hij zocht woorden om haar te omschrijven, maar hij kende geen woorden die mooi genoeg waren. ‘Geweldig. Ze was lief, grappig, vrolijk en kon heel serieus zijn. Ze zei altijd precies de juiste dingen. Als ik het niet meer zag zitten, deed ze die dingen die ze moest doen en kreeg ze me er altijd weer bovenop. Ik kan niet omschrijven hoe.. fantastisch ze was,’ vertelde Zeref. De glimlach die op zijn gezicht had gestaan, maar er af gedropen was, verscheen weer. Twee keer een glimlach binnen een kwartier, dat was zeldzaam. Hij glimlachte bijna nooit meer, omdat er niks was om over te glimlachen. Plots werden zijn ogen weer dof, en verdween de glimlach. Zijn lieve Mavis...

Hij keek Tissa even aan zonder iets te zeggen, en antwoordde toen op haar tweede vraag. ‘Nee, de verdwijning van mijn eigen familie heeft daar niks mee te maken, nou ja, doordat mijn familie verdwenen was en ik uiteindelijk toch nergens meer heen kon besloten de ouders van Mavis me bij hun te houden, maar verder heeft het er niks mee te maken. Hadden ze dat maar niet gedaan. Ik kan je niet vertellen wat er gebeurd is daar, het spijt me,’ zei hij. Hij keek verontschuldigend weg. Hij voelde zich naar omdat hij het de hele tijd herbeleefde, maar het was wel fijn om er met Tissa over te praten. Hij voelde zich opgeluchter nu hij zijn gedachten met iemand kon delen. Uiteraard zou hij haar één ding nooit vertellen, niet omdat ze het niet mocht weten, maar omdat Zeref het kon opschrijven of tekenen noch vertellen. Nooit, hij zou er nooit overheen komen. Hij wist het honderd procent zeker. ‘Tissa,’ begon Zeref zacht. Hij keek haar niet aan. ’Ik.. Het.. Bedankt dat ik alles aan je kan vertellen zonder dat je van me gaat walgen, ik wou dat ik jou ergens mee zou kunnen helpen. Maar, nou ja, jij hebt alles al verwerkt, of in elk geval goed genoeg verwerkt dat het je niet meer dwars zit. Maar, eh, je weet dat je altijd bij mij terecht kan, toch? Net zoals ik altijd bij jou terecht kan,’ zei Zeref een beetje onzeker. Hij wist niet precies hoe hij het moest zeggen, maar hopelijk snapte ze wat hij bedoelde.

Onderwerp: Re: // If that's what you want to hear. za nov 03, 2012 5:30 am

Zeref was even stil en keek weg. Een glimlach rustte op mijn gezicht en met een meelevende blik keek ik hem aan. Het zou vast hard voor hem moeten zijn. Eerst is je hele familie plotseling verdwenen en daarna wordt je door de meeste ook nog niet geaccepteerd door hoe je er uit ziet. Eén van de dingen waarvan ik walgde, mensen beoordelen op hun uiterlijk. Het echte persoon, zit diep binnen in. Soms moet je even graven, bij andere juist niet. Maar bij iedereen zit er een klein sprankeltje, je ware zelf. ‘Mavis was...’ ik keek op naar Zeref. Hij keek omhoog naar het bladerdak en zocht duidelijk naar woorden. Ik wachtte rustig af. ‘Geweldig. Ze was lief, grappig, vrolijk en kon heel serieus zijn. Ze zei altijd precies de juiste dingen. Als ik het niet meer zag zitten, deed ze die dingen die ze moest doen en kreeg ze me er altijd weer bovenop. Ik kan niet omschrijven hoe.. fantastisch ze was,’ zei Zeref en opnieuw kwam er een glimlach op zijn gezicht. Wat mij goed deed. "Ze klinkt als iemand waarvan je veel van houdt," zei ik met een warme stem. Plots verscheen de glimlach van zijn gezicht en werden zijn ogen dof. Ik zette een stap naar hem toe en wou mijn arm om hem heen slaan, maar stopte toen hij begon te praten. Hij keek me aan en ik herinnerde dat ik nog een vraag had gesteld. Eén waar hij nu waarschijnlijk antwoord op zou geven. ‘Nee, de verdwijning van mijn eigen familie heeft daar niks mee te maken, nou ja, doordat mijn familie verdwenen was en ik uiteindelijk toch nergens meer heen kon besloten de ouders van Mavis me bij hun te houden, maar verder heeft het er niks mee te maken. Hadden ze dat maar niet gedaan. Ik kan je niet vertellen wat er gebeurd is daar, het spijt me,’ zei Zeref en keek verontschuldigend weg. Ik knikte begrijpend en een nieuwe glimlach verscheen op mijn gezicht.

"Ik snap het, geheimen zijn geheimen, toch?" zei ik met een glimlach. Ik dwong hem niks om te zeggen. Ik was al lang blij dat hij dit allemaal had gezegd! Hierdoor kon ik uit maken dat hij me echt vertrouwde. Iets waar ik heel blij mee was. ‘Tissa,’ begon Zeref. Ik keek op en keek vragend naar Zeref, hij zelf keek mij niet aan. Niet iets waar ik een moeite mee had, misschien was het moeilijk voor hem wat hij wou gaan zeggen. ’Ik.. Het.. Bedankt dat ik alles aan je kan vertellen zonder dat je van me gaat walgen, ik wou dat ik jou ergens mee zou kunnen helpen. Maar, nou ja, jij hebt alles al verwerkt, of in elk geval goed genoeg verwerkt dat het je niet meer dwars zit. Maar, eh, je weet dat je altijd bij mij terecht kan, toch? Net zoals ik altijd bij jou terecht kan,’ zei Zeref een beetje onzeker. Nu was het mijn beurt om mijn ogen dof te laten worden. Het kostte me veel moeite om alle herinnering achter de mist te houden. Langzaam sijpelde ze eruit, het drumstel, de telefoon, het glimlachende gezicht. De herinneringen gingen nu in slomotion door mijn hoofd heen, waardoor ik alles wel aandacht moest bekijken. Ik keek naar beneden, mijn glimlach was van mijn gezicht af gegleden. Ik vervloekte mezelf, het ging nu niet om mij, ik moest er zijn voor Zeref! Ik balde mijn vuisten, in de hoop dat ik afgeleid zou worden. Ik keek op en keek Zeref aan. "Ja dankje, ik ben blij dat je het allemaal hebt verteld," zei ik opgewekt en glimlach lag op mijn gezicht, maar een traan rolde over mijn wang heen.

Onderwerp: Re: // If that's what you want to hear. za nov 03, 2012 6:05 am

Er verscheen weer een glimlach op Tissa’s gezicht. Ze glimlachte echt veel. Misschien maakte ze zo het gebrek aan glimlachen op Zerefs gezicht goed. Het was in elk geval fijn om haar glimlach te zien. Tissa was wel altijd vrolijk. ’Ik snap het, geheimen zijn geheimen, toch?’ zei ze. Nee, het was niet echt een geheim, zo wou hij het niet noemen, hij zou gewoon niet weten hoe hij haar kon vertellen wat er gebeurd was in zijn verleden. Dingen zoals zijn familie die verdwenen was, oké, dat ging wel. Zo heel erg was dat niet, zijn familie was toch die van Mavis. Hij voelde zich er natuurlijk wel verantwoordelijk voor, want uiteindelijk had hij 9 maanden in de buik van de blonde vrouw die nu spoorloos was, doorgebracht, maar ze hadden nooit een band gehad. Daarom kon hij het vertellen. Als hij nu zou moeten vertellen over de dingen die hij mensen van wie hij wél hield aangedaan had. Dat was onmogelijk voor hem.

Plots waren Tissa’s ogen even dof als de zijne. Het was een klein feitje wat voor Zeref toch heel veel opviel. Er was dus wel... De glimlach die Zeref zo leuk vond was van haar gezicht gegleden, en Zeref zag hoe ze haar vuist balde. ’Ja, dankje, ik ben blij dat je het allemaal hebt verteld,’ zei ze en ze keek hem opgewekt aan. De glimlach stond weer op haar gezicht, maar het was niet dezelfde glimlach. Het was niet de goede glimlach. Het was een verwrongen glimlach, van iemand die altijd maar geprobeerd heeft en nu eindelijk breekt, maar dat niet wilt vertellen. Tissa’s muur was gebroken, die vrolijke muur was gebroken, en nu zou Zeref kennis maken met een hele andere Tissa. Hij stond op toen er een traan over haar wang rolde. Zeref ging voor haar staan, keek haar uiterst serieus aan, en veegde voorzichtig de traan weg. Het was een beetje gek om zelf iemand aan te raken, in plaats van aangeraakt te worden, maar dat maakte nu niet uit. Hij sloeg vervolgens zijn arm stevig om Tissa heen, en met lichte dwang liet hij haar zitten op de boomstronk. Hij ging naast haar zitten, en schoof tegen haar aan. ‘Tissa, mij ga je niet voor de gek houden. Er is wel iets, he, iets gruwelijks en vreselijks waarvan je gezworen hebt het te verzwijgen en er nooit meer aan te denken. Ik weet het,’ zei hij. Zijn stem was totaal veranderd. Hij was sterk en helder, en niet meer zacht en mompelig. ’Ik kan ook begrijpen dat je het mij nooit zult vertellen, omdat het te zwaar is, maar je mag het altijd proberen,’ voegde hij eraan toe. Hij boog zich even overeind om Tissa aan te kijken met twee strakke, zwarte ogen.

Onderwerp: Re: // If that's what you want to hear. za nov 03, 2012 7:17 am

Zeref stond op en ging voor me staan, met een serieus gezicht keek hij me aan en veegde vervolgens een traan weg. Ik was even kort verbaasd, maar dat weer hield een traan niet om over mijn wang heen te glijden. Zeref sloeg zijn arm om me heen en dwong mij een beetje om op de boomstam te gaan zitten. Hij ging naast me zitten en schoof tegen mij aan. Niet dat ik er veel van mee kreeg. De herinneringen waren bezig zich in mijn hoofd te graveren, ik beleefde alles opnieuw. En met veel moeite hield ik de tranen binnen. Ik haatte mezelf, waarom nu?! Ik mocht niet huilen?! Ik moest er voor Zeref zijn! Hij had net zijn hele leven aan mij uitgelegd! Ik moest er voor hém zijn! Mijn handen, die eerst op mijn schoot rustte, balde ik tot vuisten. Via mijn ooghoek keek ik even kort naar Zeref. ‘Tissa, mij ga je niet voor de gek houden. Er is wel iets, he, iets gruwelijks en vreselijks waarvan je gezworen hebt het te verzwijgen en er nooit meer aan te denken. Ik weet het,’ zei hij op een toon totaal anders dan eerst. Hij was helder en sterk en niet meer zwak en mompelig. Ik keek weer naar de grond, ik wou er niet aan denken. Maar de mist was totaal opgelost in mijn hoofd, waardoor ik niks anders kon. ’Ik kan ook begrijpen dat je het mij nooit zult vertellen, omdat het te zwaar is, maar je mag het altijd proberen,’ voegde Zeref aan toe. Ik keek weg. Hij boog zich voor over zodat hij me met zijn strakke zwarte ogen aan kon kijken. Ik slikte even kort, maar de brok in mijn keel wilde niet vertrekken.

Ik keek naar beneden. "Sorry," zei ik zacht, maar wist dat hij het zou horen. "Ik...jij..." probeerde ik, maar veel soeps kwam er niet uit. Ik was nog steeds een beetje geschokt van het feit dat híj het voor elkaar kreeg. Hij kon de mist uit mijn hoofd trekken, niet dat ik er zo blij mee was. Mijn blonde haren hingen in slierten voor mijn gezicht, ik wist niet wat ik moest doen. Het liefst wou ik naar school gaan, vrolijk en opgewekt zijn en alles vergeten. Maar ik wist dat die mist niet terug kwam en dat het me zou achtervolgen totdat ik , net zoals nu, brak. Ik wou alles bij mezelf houden, mezelf op sluiten in een kamer en wensen dat niemand mij ooit gekend had. Maar ik was Zeref een verhaal schuldig, hij had zijn verhaal verteld, nu was het mijn beurt. Maar eigenlijk was het dom dat ik er nu nog verdriet over had, het is al lang gebeurt, niemand kan er meer wat aan doen. Als ik het zou vertellen zou ik Zeref alleen maar met een probleem op de schouders leggen. Iets wat ik juist wou voorkomen. Wat moest ik doen? Het vertellen of niet? Wat had Zeref het liefst? Voorzichtig keek ik omhoog, met betraande ogen. Ik liet mijn blik naar beneden glijden en stopte bij zijn borst. "Het spijt me," zei ik opnieuw. "Maar..." begon ik en slikte opnieuw. "Het is iets wat al gebeurt is,"
ging ik verder. Ik durfde hem niet aan te kijken, ik was te bang dat ik elk moment in huilen uit kon barsten, iets wat ik wou voorkomen. "Niemand kan er meer wat aan doen," Mijn ogen stonden groot, hopend dat de tranen er trouw in bleven. "Het vertellen zouden alleen maar meer problemen op leveren voor jouw," eindigde ik mijn verhaal. Terwijl ik maar naar beneden bleef staren. De herinneringen bleven zich maar herhalen en ik voelde hoe de oude vertrouwde drumstokken door mijn handen gleden, hoe ik mijn ding deed op het drumstel. Maar hoe ik via mijn ooghoek iets zag wat ik niet wou zien. Ik probeerde me uit die gedachte te trekken, maar tevergeefs. Daarom bleef ik maar naar beneden staren, met mijn handen slapjes op mijn schoot rustend.